275

POSTANOWIENIE

z dnia 3 lipca 2001 r.

Sygn. Ts 15/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Pauliny Sz.

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Pauliny Sz. zostały podniesione zarzuty względem postanowienia Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 23 listopada 2000 r. (sygn. akt III CZ 104/00), wraz z równoczesnym wnioskiem o jego uchylenie i wznowienie postępowania. Z dalszej treści skargi, jak również dołączonych następnie pism procesowych podtrzymujących uprzednie zarzuty wynika, iż skarżąca domaga się merytorycznej weryfikacji całego postępowania w sprawie dotyczącej służebności gruntowej. Zdaniem skarżącej, w toku przedmiotowego procesu, sądy dopuściły się naruszenia zarówno materialnych, jak i proceduralnych norm prawa cywilnego i gospodarczego oraz art. 64 Konstytucji RP.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 maja 2001 r., skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności przez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżąca zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz określenie konstytucyjnych praw lub wolności, które zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na kwestionowanych przepisach.

W piśmie procesowym z 8 czerwca 2001 r., skarżąca nie odnosząc się w ogóle do treści zarządzenia sędziego po raz kolejny powtórzyła zarzuty zawarte w skardze, podkreślając, iż skarga do Trybunału została sporządzona w oparciu o art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

W skardze konstytucyjnej Pauliny Sz. zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności z prawem orzeczeń zapadłych w jej sprawie w toku procesu cywilnego, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tych rozstrzygnięć. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Wskazanie przedmiotu zaskarżenia jest, zgodnie z treścią art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, warunkiem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej. Polega ono na dokładnym określeniu przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach konstytucyjnych skarżącego. Skarżąca została wezwana zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 8 czerwca 2001 r. do dokładnego określenia przepisów aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z Konstytucją, jak również sprecyzowania konstytucyjnych praw lub wolności skarżącej, naruszonych ostatecznym orzeczeniem opartym na kwestionowanych przepisach z jednoczesnym określeniem sposobu tego naruszenia oraz wskazania orzeczenia rozstrzygającego ostatecznie o prawach lub wolnościach skarżącej w rozumieniu art. 79 Konstytucji wraz z podaniem daty jego doręczenia skarżącej.

W piśmie procesowym z 8 czerwca 2001 r. skarżąca nie wskazała przepisów aktu normatywnego, którym zarzuca niekonstytucyjność oraz nie uzupełniła pozostałych braków skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż zarządzenie wzywające skarżącą do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej nie zostało wykonane. Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skutkuje to odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.