235

POSTANOWIENIE

z dnia 4 czerwca 2001 r.

Sygn. Ts 55/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Juliana T. w sprawie zgodności:

art. 4 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego oraz ustawy - Kodeks karny skarbowy (Dz.U. Nr 62, poz. 717) z art. 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a :

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Juliana T. wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 7 maja 2001 r. zarzucono, iż art. 4 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego oraz ustawy - Kodeks karny skarbowy (Dz.U. Nr 62, poz. 717) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie z 21 lipca 2000 r. (sygn. akt XI Kws 45/00) utrzymano w mocy orzeczenie Kolegium ds. Wykroczeń przy Sądzie Rejonowym w Częstochowie uznające skarżącego winnym wykroczenia drogowego. Postanowieniem z dnia 15 marca 2001 r. (sygn. akt IV KKN 10/2001) Sąd Najwyższy pozostawił bez rozpoznania kasację skarżącego od tego wyroku, uznając, iż po znowelizowaniu treści art. 523 kpk nie przysługuje ona w sprawach o wykroczenia. Sąd Najwyższy powołał się przy tym na treść art. 4 zakwestionowanej ustawy, zgodnie z którym możliwość rozpoznania kasacji w sprawie o wykroczenie zachowana została w przypadku kasacji złożonych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizacyjnej, tj. przed 1 września 2000 r. Ponieważ skarżący złożył kasację 13 września 2000 r. jego kasacja nie mogła zostać rozpoznana.

Zdaniem skarżącego postanowienie Sądu Najwyższego narusza prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy przez bezstronny i niezawisły sąd. Ponadto sprzeczne jest z zasadą wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP określającym Rzeczpospolitą Polską jako demokratyczne państwo prawa urzeczywistniające zasady sprawiedliwości społecznej. Skarżący wskazał, iż z uwagi na doręczenie mu wyroku Sądu Rejonowego wraz z uzasadnieniem 21 sierpnia 2000 r. faktycznie miał jedynie 10 dni na złożenie kasacji co narusza prawo do rzetelnej i sprawiedliwej procedury. Skarżący podkreślił, iż w praworządnym państwie obywatel powinien być w stanie przewidzieć prawne rezultaty działań i zachowań, a także móc się do nich rozsądnie przygotować. Powinien zatem dysponować pewnością, iż jego działania podejmowane pod rządami obowiązującego prawa i wszelkie związane z nimi następstwa będą także i później uznane przez porządek prawny.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wykazanie, iż indywidualne rozstrzygnięcie organu władzy publicznej wydane na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego narusza przysługujące skarżącemu prawa lub wolności konstytucyjne.

W skardze będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, skarżący powołał się na naruszenie prawa do rozpatrzenia jego sprawy przez bezstronny i niezawisły sąd, wywiedzionego z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Przekonanie to wszakże nie jest zasadne, skoro sam stwierdza w skardze konstytucyjnej, iż kwestię zarzutu popełnienia przez niego wykroczenia drogowego badał Sąd Rejonowy w Częstochowie wydając wyrok z 21 lipca 2000 r. Skarżący nie został więc pozbawiony prawa do rozpoznania swojej sprawy przez bezstronny i niezawisły sąd. Z treści art. 45 ust. 1 nie można natomiast wyprowadzić konstytucyjnego uprawnienia do rozpoznania każdej sprawy przez Sąd Najwyższy w trybie kasacji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez postanowienie Sądu Najwyższego art. 2 Konstytucji RP, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż zasada państwa prawnego ma charakter gwarancyjny, nie stanowi zaś źródła praw konstytucyjnych o charakterze podmiotowym.

W tym stanie rzeczy uznając, iż nie zostały spełnione warunki określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.