Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2001-05-24 - Ts 16/01
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 16/01
Tytuł:Postanowienie z dnia 2001-05-24
Publikacja w Z.U.Z.U. 2001 / 8 / 277

277

POSTANOWIENIE

z dnia 24 maja 2001 r.

Sygn. Ts 16/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Andrzeja S. w sprawie zgodności:

§ 6 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 lutego 1989 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników urzędów państwowych (Dz.U. z 1989 r. Nr 8, poz. 50) w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 1990 r. zmieniające rozporządzenie z dnia 18 lutego 1989 r. (Dz.U. Nr 24, poz. 139) z art. 7, art. 8, art. 83, art. 92 ust. 2, art. 146 ust. 4 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Andrzeja S. złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 8 lutego 2001 r. zarzucono, iż § 6 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 lutego 1989 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników urzędów państwowych (Dz.U. z 1989 r. Nr 8, poz. 50), w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 1990 r. zmieniające rozporządzenie z dnia 18 lutego 1989 r. (Dz.U. z 1990 r. Nr 24, poz. 139), jest niezgodny z art. 7, art. 8, art. 83, art. 92 ust. 2, art. 146 ust. 4 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zdaniem skarżącego zakwestionowana regulacja wbrew delegacji ustawowej zawartej w art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.), przekazała kompetencje Rady Ministrów do określania zasad wynagradzania urzędników państwowych w gestię Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w części dotyczącej wynagrodzenia prowizyjnego.

Zarządzeniem z 26 lutego 2001 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie rozstrzygnięcia organu władzy publicznej, które skarżący traktuje za ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, wskazanie tych podmiotowych praw lub wolności konstytucyjnych, których naruszenie skarżący czyni podstawą skargi konstytucyjnej, a ponadto dokładne określenie sposobu naruszenia owych praw lub wolności.

W odpowiedzi na to wezwanie pełnomocnik skarżącego w piśmie z 8 marca 2001 r. oświadczył, iż ostatecznymi rozstrzygnięciami organów władzy publicznej, naruszającymi konstytucyjne prawa skarżącego są:

“1. Przepis § 6 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 1990 r. zmieniającego rozporządzenie z dnia 18 lutego 1989 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników urzędów państwowych (Dz.U. z 1990 r. Nr 24, poz. 139),

2. Zarządzenie Nr 14 z dnia 17 czerwca 1992 r. Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie wynagrodzenia prowizyjnego komorników sądowych za czynności egzekucyjne (zm.: zarz. Nr 48 z 7 września 1992 r. - obydwa nie publikowane),

3. Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 26 października 1993 r., sygn. U. 15/92 uznające, że przepisy zarządzenia Nr 14 MPiPS nie są niezgodne z Konstytucją

4. Wyrok Sądu Najwyższego z 9 lutego 2000 r., sygn. I PKN 496/99 w części oddalającej powództwo o wynagrodzenie prowizyjne,

5. Prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Myśliborzu z 27 czerwca 1997 r., sygn. II K 264/96, utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z 2 grudnia 1997 r., sygn. II Ka 553/97”.

Pełnomocnik skarżącego stwierdził, iż rozstrzygnięcia te naruszają zasadę równości, prawo do sprawiedliwego sądu oraz wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wolność wyboru miejsca pracy.

Ponadto pełnomocnik skarżącego wniósł o zbadanie zgodności z Konstytucją RP zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej Nr 14 z 17 czerwca 1992 r. w sprawie wynagrodzenia prowizyjnego komorników sądowych za czynności egzekucyjne powołując się przy tym na treść art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych, na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego, przy czym badając spełnienie tych przesłanek Trybunał Konstytucyjny związany jest granicami skargi konstytucyjnej określonymi przez samego skarżącego (art. 66 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym; Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.)

Odnosząc się do zawartego w piśmie pełnomocnika skarżącego z 8 marca 2001 r. wyliczenia rozstrzygnięć, które skarżący traktuje za ostateczne orzeczenia o przysługujących mu prawa konstytucyjnych, należało stwierdzić, iż ani wymienione w tym wyliczeniu rozporządzenie Rady Ministrów z 6 kwietnia 1990 r. zmieniające rozporządzenie z 18 lutego 1989 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników urzędów państwowych, ani też zarządzenie Nr 14 Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 17 czerwca 1992 w sprawie wynagrodzenia prowizyjnego komorników sądowych za czynności egzekucyjne, nie mają charakteru orzeczeń w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Są to bowiem akty prawne o charakterze generalnym i nie noszą one znamion indywidualnego i konkretnego rozstrzygnięcia o prawach lub wolnościach skarżącego.

Także wskazane przez pełnomocnika skarżącego orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 26 października 1993 r. (sygn. U. 15/92) nie miało charakteru rozstrzygnięcia odnoszącego się w sposób konkretny i indywidualny do sfery praw lub wolności skarżącego. Niezależnie od powyższych okoliczności, orzeczenie to nie mogło stanowić podstawy wystąpienia ze skargą konstytucyjną także ze względu na czas, jaki upłynął od jego wydania. Zgodnie bowiem z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. skargę konstytucyjną należy wnieść do Trybunału Konstytucyjnego w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Upływ terminu określonego we wspomnianym art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym powoduje, iż za podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną nie może zostać także przyjęty prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Myśliborzu z 27 czerwca 1997 r. (sygn. akt II K 264/96).

Indywidualny i konkretny charakter posiada natomiast wskazany przez pełnomocnika skarżącego wyrok Sądu Najwyższego z 9 lutego 2000 r. (sygn. akt I PKN 496/99) w części oddalającej powództwo o wynagrodzenie prowizyjne, bowiem jak wynika z akt sprawy skarga konstytucyjna została złożona przed upływem trzech miesięcy od daty jego doręczenia skarżącemu.

Badając wszakże, czy wskazane w skardze konstytucyjnej orzeczenie miało za swoją podstawę akt normatywny stanowiący przedmiot tej skargi, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż wspomniany wyrok Sądu Najwyższego nie został wydany w oparciu o zakwestionowany przez skarżącego § 6 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 lutego 1989 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników urzędów państwowych (Dz.U. z 1989 r. Nr 8, poz. 50) w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 1990 r. zmieniające rozporządzenie z dnia 18 lutego 1989 r. (Dz.U. z 1990 r. Nr 24, poz. 139). Przepis ten nie tylko nie został nawet wymieniony w uzasadnieniu rozstrzygnięcia podjętego przez Sąd Najwyższy, ale też w żadnym zakresie nie determinował w sensie normatywnym treści tego rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do zawartego w piśmie z 8 marca 2001 roku rozszerzenia przedmiotu skargi konstytucyjnej także na zarządzenie Nr 14 Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 17 czerwca 1992 r. w sprawie wynagrodzenia prowizyjnego komorników sądowych za czynności egzekucyjne, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż mimo wezwania sformułowanego w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 26 marca 2001 r. pełnomocnik skarżącego nie wskazał, które przepisy tego zarządzenia czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej. Jest to brak formalny skargi konstytucyjnej, który uniemożliwia ustalenie przesłanki wydania ostatecznego orzeczenia na podstawie zakwestionowanej w skardze regulacji normatywnej. Z uwagi na nie usunięcie tego braku w wyznaczonym terminie, także w tym zakresie skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: