155

Postanowienie

z dnia 24 kwietnia 2001 r.

Sygn. Ts 27/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zdzisława T. w sprawie zgodności:

art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 2, art. 67 ust. 1 i art. 68 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 1 marca 2001 r. zarzucono, iż art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 2, art. 67 ust. 1 i art. 68 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego wskazany przepis ustawy w sposób niekorzystny różnicuje obywateli w zakresie możliwości otrzymania zaopatrzenia inwalidzkiego. Zróżnicowanie to jest nieusprawiedliwione, gdyż uzależnia nabycie prawa do renty nie od faktycznie osiągniętych okresów składkowych i nieskładkowych, lecz od osiągnięcia okresów, o których mowa w art. 58 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Rozwiązanie takie jest niesprawiedliwe, gdyż uniemożliwia nabycie prawa do renty skarżącemu, który blisko dwadzieścia lat łożył środki na cele emerytalno-rentowe, tymczasem osoby, które na te cele łożyły o wiele krócej, prawo takie mogą nabyć.

Decyzją z 22 września 1999 r. ZUS Oddział w Ostrowie Wielkopolskim odmówił skarżącemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podstawą odmowy było ustalenie, iż w okresie dziesięciu lat przed złożeniem wniosku skarżący nie wykazał osiągnięcia 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych wymaganych ustawą. Odwołanie od powyższej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kaliszu z 16 maja 2000 r. Apelacja od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 26 października 2000 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

W myśl art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym jednym z warunków dopuszczalności skargi konstytucyjnej jest wyczerpanie drogi prawnej. Wymóg ten realizuje zasadę subsydiarności w korzystaniu z prawa do skargi konstytucyjnej, która to zasada wymaga wykorzystania przysługujących skarżącemu środków prawnych przed wystąpieniem ze skargą konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego. Do rozstrzygania o sprawach indywidualnych są bowiem przede wszystkim powołane sądy i organy administracji publicznej, natomiast Trybunał Konstytucyjny może wkraczać dopiero po wyczerpaniu tych wszystkich procedur pozwalających na rozstrzygnięcie sprawy, które mogą zostać uruchomione przez samego skarżącego (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 1999 r., sygn. Ts 64/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 10). W przedmiotowej sprawie warunek wyczerpania drogi prawnej nie został spełniony. W myśl art. 392 kodeksu postępowania cywilnego skarżącemu przysługiwało prawo do kasacji od wyroku sądu drugiej instancji. Z jednoznacznego sformułowania art. 392¹ kpc wynika, iż prawo to nie zostało wyłączone w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych o przyznanie renty lub emerytury. Skarżący wykonując zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 19 marca 2001 r. oświadczył, iż nie składał kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego. Tym samym skarżący nie spełnił wymogu wyczerpania drogi prawnej, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania biegu skardze konstytucyjnej.