117

POSTANOWIENIE

z dnia 3 kwietnia 2001 r.

Sygn. Ts 33/01

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stefan J. Jaworski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Edwarda i Andrzeja M. w sprawie zgodności:

art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. a i c ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 9, poz. 31 ze zm.) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i 3, art. 84 oraz z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 94, poz. 431 ze zm.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Edwarda i Andrzeja M. złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 14 marca 2001 r. zarzucono, iż art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. a i c ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 9, poz. 31 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i 3, art. 84 oraz z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, natomiast art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 94, poz. 431 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Jako ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach i wolnościach konstytucyjnych skarżący wskazali wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z 15 listopada 2000 r. (sygn. I SA/Ka 1219/00), którym oddalono ich skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Zawierciu nr XV/139/99 w sprawie ustalenia stawek podatku od nieruchomości obowiązujących na terenie miasta Zawiercia. Zdaniem skarżących wspomniane rozstrzygnięcie organu władzy publicznej prowadzi do naruszenia konstytucyjnej ochrony prawa własności, zasady sprawiedliwości społecznej, zasady równości oraz wyłączności ustawy w określaniu stawek podatkowych. Skarżący zarzucili także nieproporcjonalność i arbitralność w określeniu rozmiaru ciężarów podatkowych w odniesieniu do przedmiotu opodatkowania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wykazanie, iż organ władzy publicznej wydał na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego orzeczenie o prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Owo orzeczenie musi posiadać charakter konkretnego i indywidualnego rozstrzygnięcia w przedmiocie praw lub wolności konstytucyjnych, których naruszenie uczyniono podstawą skargi konstytucyjnej.

Wskazany przez skarżących wyrok NSA nie spełnia wszakże tego kryterium. W szczególności wyrok ten nie rozstrzyga o konkretnych obowiązkach podatkowych skarżących, nie nakłada na nich także obowiązku spełniania żadnych świadczeń, które godziłyby w przysługującą im ochronę prawa własności. Przedmiotem tego wyroku jest natomiast generalny akt normatywny w postaci uchwały Rady Miejskiej w Zawierciu, który to akt znajdzie dopiero zastosowanie w konkretnych decyzjach podatkowych odnoszących się w sposób konkretny i indywidualny do skarżących.

Jak wynika z akt sprawy, wskazany w skardze konstytucyjnej wyrok NSA został wydany w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. Nr 16, poz. 95 ze zm.). Przewidziana w tym przepisie skarga inicjuje postępowanie w przedmiocie oceny legalności uchwał podejmowanych przez organy gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej (akty prawa miejscowego). Rozstrzygające tę kwestię wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowią realizację konstytucyjnej kompetencji tego sądu do orzekania o zgodności uchwał organów samorządu terytorialnego z ustawami (art. 184 Konstytucji RP). Wyroki te nie mają wszakże charakteru indywidualnych rozstrzygnięć odnoszących się do sfery praw lub wolności konkretnego podmiotu. Nie zawierają także ustalenia okoliczności stanu faktycznego, z których można by wnioskować o rzeczywistym naruszeniu indywidualnych praw lub wolności.

Jak wielokrotnie podkreślał to Trybunał Konstytucyjny, skarga konstytucyjna jest specyficznym środkiem ochrony praw lub wolności, a jednym z zasadniczych warunków jej wniesienia jest konkretne naruszenie praw lub wolności konstytucyjnych, którego źródłem jest rozstrzygnięcie organu władzy publicznej, w sposób bezpośredni odnoszące się do sfery prawnej zindywidualizowanego podmiotu.

W tym stanie rzeczy, uznając, iż wskazany przez skarżących wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie spełnia cech ostatecznego orzeczenia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.