107

POSTANOWIENIE

z dnia 6 marca 2001 r.

Sygn. Ts 199/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stefan J. Jaworski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Ryszarda R. w sprawie zgodności:

art. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 95, poz. 1101) z art. 2, art. 7 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Ryszarda R. zakwestionowano zgodność z konstytucją art. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 95, poz. 1101) z art. 2, art. 7 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 4 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja Podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), a także art. 21 ust. 1 pkt 35 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 80, poz. 350 ze zm.).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 stycznia 2001 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków skargi konstytucyjnej poprzez wskazanie, czy w niniejszej sprawie została wyczerpana droga prawna, w szczególności przez podanie czy skarżący wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz dokładne określenie konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego naruszonych ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na zaskarżonym przepisie wraz z podaniem sposobu ich naruszenia przez zaskarżony przepis.

W piśmie procesowym z 12 lutego 2001 r. pełnomocnik skarżącego wskazał, że skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarga ta nie została dotychczas rozpoznana. Jednocześnie wskazano, iż dokonana - ustawą z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 95, poz. 1101) - zmiana zasad zwolnień od podatku dochodowego narusza zasady wyrażone w art. 2 i art. 7 Konstytucji. Zdaniem pełnomocnika skarżącego z zasad tych wynikają również prawa konstytucyjne skarżącego, których zdaje się on upatrywać w prawie do zwolnienia z podatku dochodowego, podatników prowadzących działalność gospodarczą i posiadających status Zakładu Pracy Chronionej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Jednym z warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wskazanie w niej konstytucyjnego prawa lub wolności, przysługującego skarżącemu, a naruszonego ostatecznym orzeczeniem wydanym przez sąd lub organ administracji publicznej na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego.

Pełnomocnik skarżącego de facto nie wykonał zarządzenia sędziego w zakresie określenia konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego doznających uszczerbku wskutek ostatecznego orzeczenia opartego na zaskarżonym przepisie, przez co niespełniona została przesłanka dopuszczalności merytorycznego rozpoznania złożonej skargi. Przesłanka ta została wyrażona przez ustawodawcę w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wskazane przez pełnomocnika zasady konstytucyjne nie mogą być przedmiotem skargi konstytucyjnej. Dla dopuszczalności skargi konstytucyjnej nie wystarczy wskazanie, iż doszło do naruszenia przepisu konstytucji, trzeba też wskazać, że chodzi o przepis wyrażający prawo podmiotowe skarżącego. Samo wskazanie norm ustrojowych, adresowanych w pierwszym rzędzie do prawodawcy, bez wskazania praw lub wolności przyjmujących normatywną postać praw podmiotowych skarżącego nie wyczerpuje dyspozycji art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którą prawo do wystąpienia ze skargą konstytucyjną przysługuje “każdemu, czyje konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone.” W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji wyjątkowo może stanowić podstawę skargi konstytucyjnej, o ile skarżący wskaże wywiedzione z treści tego przepisu, podmiotowe prawa lub wolności konstytucyjne. W niniejszej sprawie skarżący tego nie uczynił.

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego, sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego. Z konkretyzującego tę normę konstytucyjną art. 46 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wynika, że skarżący przed wniesieniem skargi powinien wykorzystać przysługujące mu środki proceduralne w celu doprowadzenia do rozstrzygnięcia sprawy prawomocnym wyrokiem (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 5 grudnia 1997 r., Ts 1/97; OTK ZU Nr 2/1998, poz. 17). Decyzja administracyjna może być traktowana jako rozstrzygnięcie ostateczne tylko w sprawach, w których przepisy wyłączają możliwość jej zaskarżenia do sądu administracyjnego (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 17 marca 1997 r., Ts 27/97).

W piśmie procesowym pełnomocnik skarżącego wskazał, że skarżący wniósł do NSA skargę na decyzję Izby Skarbowej z 13 października 2000 r. Skarga ta dotychczas nie została rozpoznana, tym samym nie doszło jeszcze do wydania prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie, będącej przedmiotem niniejszej skargi konstytucyjnej. W tym stanie rzeczy, skarga ta jako przedwczesna nie może zostać rozpatrzona przez Trybunał Konstytucyjny, w związku z czym należy odmówić nadania jej dalszego biegu.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny uznał, iż skarga konstytucyjna nie spełnia warunków jej merytorycznego rozpoznania określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz w art. 46 ust. 1, a także w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) i z tego względu należy odmówić nadania jej dalszego biegu.