96

POSTANOWIENIE

z dnia 12 lutego 2001 r.

Sygn. Ts 149/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Tomasza W. w sprawie zgodności:

1) art. 31 pkt 3 lit. a i b ustawy budżetowej z dnia 19 lutego 1998 r. (Dz.U. Nr 28, poz. 156);

2) ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636)

z art. 67 oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie dotyczącym ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636).

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Tomasza W. z 30 października 2000 r. zarzucono, iż art. 31 pkt 3 lit. a i b ustawy budżetowej z dnia 19 lutego 1998 r. (Dz.U. Nr 28, poz. 156) jest niezgodny z art. 67 oraz art. 2 Konstytucji RP. Ten sam zarzut odniesiono do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636), nie precyzując wszakże, które przepisy wspomnianej ustawy czyni się przedmiotem skargi konstytucyjnej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 12 stycznia 2001 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez dokładne określenie, które przepisy ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636) skarżący czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej. Pomimo upływu wyznaczonego terminu brak ten nie został usunięty. W piśmie z 22 stycznia 2001 r. pełnomocnik skarżącego stwierdził jedynie ogólnie, iż w ustawie z 25 października 1996 r. o waloryzacji rent i emerytur oraz o zmianie niektórych ustaw skarżący kwestionuje przyjęty mechanizm waloryzacji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna powinna dokładnie określać ustawę lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego. Jednocześnie, zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ten akt normatywny, który stanowił podstawę wspomnianego orzeczenia organu władzy publicznej. Wynika stąd konieczność wskazania tych norm prawnych wyrażonych w konkretnych przepisach aktu normatywnego, które zdaniem skarżącego kształtują treść indywidualnego rozstrzygnięcia o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych prowadząc do ich naruszenia. Art. 79 ust. 1 Konstytucji RP nie uprawnia więc do kwestionowania jakichkolwiek norm prawnych wyrażonych w ustawie lub innym akcie normatywnym. Jednocześnie zgodnie z art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Trybunał orzekając jest związany granicami skargi konstytucyjnej. Wyklucza to możliwość samodzielnego ustalania przez Trybunał Konstytucyjny, które z przepisów ustawy zakwestionowanej ogólnie przez skarżącego uznaje on za niezgodne z Konstytucją RP, a których stosowanie doprowadziło do naruszenia przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na nieusunięcie braku formalnego skargi konstytucyjnej, należało odmówić nadania jej dalszego biegu w zakresie dotyczącym ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji rent i emerytur oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636).