45

POSTANOWIENIE

z dnia 30 stycznia 2001 r.

Sygn. Ts 175/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Genowefy Cz. w sprawie zgodności:

art. 2 ust. 2 pkt 1 i art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) z art. 32, art. 77 ust. 2, art. 87 ust. 1 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Genowefy Cz., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 19 lipca 2000 r. zarzucono niezgodność art. 2 ust. 2 pkt 1 i art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) z art. 32, art. 77 ust. 2, art. 87 ust. 1 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zaskarżono również “nadanie statutu Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie”.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 27 listopada 2000 r., pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez wskazanie na czym polega niezgodność z konstytucją kwestionowanych w skardze przepisów oraz przez sprecyzowanie konstytucyjnych praw lub wolności skarżącej naruszonych ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na zaskarżonych przepisach wraz z określeniem sposobu tego naruszenia. W dalszych punktach zarządzenia pełnomocnik skarżącej został zobowiązany do dołączenia do akt sprawy wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia - w którym na podstawie kwestionowanego przepisu orzeczono ostatecznie o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącej - wraz z podaniem daty jego doręczenia skarżącej.

W piśmie procesowym z 11 grudnia 2000 r., stanowiącym odpowiedź na powyższe zarządzenie, pełnomocnik skarżącej jako ostateczne rozstrzygnięcie wskazał orzeczenie Odwoławczej Komisji Weryfikacyjnej Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie z 25 lipca 1995 r. nie podając przy tym daty jego doręczenia. Jednocześnie zarzucił mu wadliwą subsumpcję w odniesieniu do treści jednego z zaskarżonych przepisów przez co naruszone zostały zasady wyrażone w art. 2 i art. 32 konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej przez Trybunał Konstytucyjny jest ustalenie w toku kontroli wstępnej, że skarga odpowiada wymogom określonym w art. 79 konstytucji oraz w art. 46-48 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Podstawowym więc obowiązkiem skarżącej jest więc sformułowanie zarzutu naruszenia praw lub wolności zagwarantowanych w konstytucji przez przepis będący podstawą dla powyższego rozstrzygnięcia. W przedmiotowej sprawie, pomimo wyraźnego wezwania do uzupełnienia powyższego braku pełnomocnik skarżącej nie określił na czym polega niezgodność z konstytucją zaskarżonych przepisów ustawy. W piśmie procesowym mającym na celu wykonanie zarządzenia sędziego, wprost przeciwnie do uprzedniego zarzutu skargi, obecnie nie zakwestionowano konstytucyjności zaskarżonych przepisów, a naruszenia konstytucyjnych zasad upatruje się w treści orzeczeń Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie, przy czym należy stwierdzić iż w przedmiotowej sprawie orzeczenia te nie zostały wydane w oparciu o żaden z uprzednio zaskarżonych przepisów. Pełnomocnik skarżącej ograniczył się obecnie do stwierdzenia, iż z dokumentów, które zostały przekazane do Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie wynikają uprawnienia do świadczeń pieniężnych mających podstawę w jednym z zaskarżonych przepisów. Naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej upatruje więc w stosowaniu prawa niezgodnym z zasadami wyrażonymi w art. 2 i art. 32 konstytucji.

Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, co czyni niemożliwym merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej.

Należy również zauważyć, iż dodatkową przesłanką odmowy nadania dalszego biegu skardze jest niewykonanie zarządzenia sędziego w kwestii podania daty doręczenia skarżącej rozstrzygnięcia, które uważa ona za ostateczne w niniejszej sprawie. Powyższy brak uniemożliwia Trybunałowi Konstytucyjnemu prawidłowe obliczenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, co stanowi dodatkowy brak formalny wyrażony w art. 47 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i podlegający rygorowi przewidzianemu w art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 tejże ustawy.

Niezależnie od wskazanych okoliczności - niejako na marginesie - należy stwierdzić, iż pismo procesowe mające na celu uzupełnienie braków formalnych wniesionej skargi zostało złożone z przekroczeniem siedmiodniowego terminu do jego wniesienia określonego w zarządzeniu sędziego. Zarządzenie to doręczono pełnomocnikowi skarżącej w dniu 2 grudnia 2000 r. za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. W odpowiedzi na zarządzenie, dnia 11 grudnia 2000 r. w Urzędzie Pocztowym w Bielsku-Białej została nadana przesyłka polecona zawierająca pismo procesowe wraz z załącznikami. Ponieważ wyznaczony termin do uzupełnienia braków upłynął 9 grudnia 2000 r. (sobota), należy stwierdzić iż zarządzenie sędziego nie zostało wykonane. Przy obliczaniu biegu terminu Trybunał Konstytucyjny - na podstawie art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), w oparciu o art. 165 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) w związku z art. 115 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) - przyjął, iż koniec biegu terminu przypadał na dzień 9 grudnia 2000 r., który to dzień nie został wymieniony w ustawie z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy (Dz.U. Nr 4, poz. 28 ze zm.). Tym samym dzień ten nie może zostać uznany jako “ustawowo wolny od pracy”, co potwierdza orzecznictwo zarówno sądów powszechnych, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Z uwagi na to na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) należało odmówić skardze dalszego biegu.