25

POSTANOWIENIE

z dnia 18 października 2000 r.

Sygn. Ts 136/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stefan J. Jaworski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w O., w sprawie zgodności:

art. 241⁷ * 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) z art. 20, art. 21, art. 22, art. 32 ust. 2 i 3 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

1) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej;

2) pozostawić bez rozpoznania wniosek o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Rejonowego w Z. z 31 stycznia 2000 r. (sygn. akt IV P. 16/99).

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w O. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 241⁷ * 4 kodeksu pracy z art. 20, art. 21, art. 22, art. 32 ust. 2 i 3 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W skardze zawarto także wniosek o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Rejonowego w Z. z 31 stycznia 2000 r. (sygn. akt IV P. 16/99).

Pełnomocnik skarżącej podniósł zarzut, iż z treści zaskarżonego przepisu wynika nieuzasadnione zróżnicowanie sytuacji prawnej kierownictwa zakładowych organizacji związkowych w stosunku do pracodawcy. Nadto w skardze zarzucono naruszenie przez orzeczenia sądów praw majątkowych skarżącej wynikających z treści art. 64 Konstytucji RP oraz naruszenie zasad określonych w art. 20, 21 i 22 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącej spółdzielni, do naruszenia jej konstytucyjnych praw doszło na skutek nieprawidłowego stosowania prawa przez sądy orzekające w sprawie.

Skarga konstytucyjna została osnuta na następującym stanie faktycznym. Rozpoznając sprawę z odrębnych powództw dwojga pracowników OSM w O. o wyrównanie odpraw emerytalnych do wysokości wynikającej z przepisów porozumienia płacowego z 1 sierpnia 1988 r., Sąd Rejonowy w Z. wyrokiem z 31 stycznia 2000 r. (sygn. akt IV P. 16/99) zasądził od pozwanej odpowiedniej kwoty tytułem wyrównania odprawy emerytalnej. W uzasadnieniu wyroku wskazano, iż porozumienie to przekształciło się - z mocy art. 5 ust. 1 ustawy z 29 września 1994 r. o zmianie kodeksu pracy (Dz.U. Nr 113, poz. 547) - w zakładowy układ zbiorowy pracy, który obowiązuje w pozwanej spółdzielni od dnia wejścia w życie ww. ustawy, tj. od 26 listopada 1994 r. Sąd Rejonowy stwierdził także, iż nie doszło do utraty mocy obowiązującej zakładowego układu zbiorowego pracy w następstwie wypowiedzenia przez jedną ze stron w rozumieniu art. 241 * 1 pkt 3 kodeksu pracy. Z przedstawionych względów Sąd Rejonowy uznał powództwo i zasądził sporne należności na niekorzyść pozwanej. Skarżąca OSM w O. wyczerpała przewidzianą w przepisach drogę prawną składając apelację od wyroku Sądu Rejonowego z 31 stycznia 2000 r. Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z 26 lipca 2000 r. (sygn. akt VII PA 400/00) oddalił apelację skarżącej wskazując, iż podziela pogląd prawny sądu I instancji co do zachowania mocy obowiązującej porozumienia płacowego z 1 sierpnia 1988 r. na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z 29 września 1994 r. o zmianie kodeksu pracy oraz co do braku jego wypowiedzenia przez związki zawodowe. Wyrok Sądu Okręgowego został skarżącej spółdzielni doręczony 25 sierpnia 2000 r. Tym samym niniejsza skarga konstytucyjna spełnia warunki określone w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest, aby wskazane w skardze ostateczne orzeczenie sądu lub organu administracji publicznej dotyczące praw lub wolności albo obowiązków konstytucyjnych skarżącego było wydane na podstawie zakwestionowanej w skardze ustawy lub innego aktu normatywnego. Z takiego unormowania instytucji skargi konstytucyjnej wynika dla pełnomocnika skarżącego obowiązek wykazania, że na skutek zastosowania zakwestionowanego w skardze przepisu prawa doszło do wydania ostatecznego rozstrzygnięcia naruszającego konstytucyjne prawa lub wolności jego mocodawcy.

W rozpoznawanej sprawie pełnomocnik skarżącej spółdzielni nie wykazał, iżby podstawę prawną orzeczeń zapadłych w sprawie stanowił przepis, którego kontroli przez Trybunał Konstytucyjny domaga się jego mocodawczyni.

Z analizy nadesłanych wraz ze skargą wyroków z uzasadnieniami wynika, że zaskarżony przepis nie stanowił podstawy prawnej tych rozstrzygnięć. W szczególności zaś zaskarżony przepis ani bezpośrednio, ani pośrednio nie stanowił dla Sądu Okręgowego w Ł. podstawy do rozstrzygnięcia zawartego w wyroku z 26 lipca 2000 r. Podstawą wyroków zapadłych w sprawie był przepis art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o zmianie Kodeksu pracy (Dz.U. Nr 113, poz. 547). W uzasadnieniu zaś wyroku oddalającego apelację poruszona była wyłącznie marginalnie kwestia interpretacji przepisu art. 241⁷ * 4 kodeksu pracy, na tle rozważań dotyczących okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia. Mianowicie Sąd Okręgowy wskazał, że nawet w przypadku uznania, zgodnie z wywodami zawartymi w apelacji, iż nastąpiło wypowiedzenie porozumienia płacowego z 1 sierpnia 1988 r., to ze względu na treść art. 241⁷ * 4 kodeksu pracy, wobec braku nowego zakładowego układu zbiorowego pracy, dotychczasowe porozumienie zachowałoby moc obowiązującą. W tym stanie rzeczy, jakkolwiek zakwestionowany w skardze przepis w innych okolicznościach mógłby mieć wpływ na sytuację prawną OSM w O., nie stanowił jednak podstawy indywidualnego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącej.

Z podnoszonych w skardze argumentów wynika, że do naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej spółdzielni doszło, zdaniem jej pełnomocnika, na skutek nieprawidłowego zastosowania zakwestionowanego przepisu przez Sąd Okręgowy w Ł. Zarzut naruszenia praw konstytucyjnych skarżącej OSM przez błędne stosowanie prawa nie może być jednak przedmiotem skargi konstytucyjnej, gdyż ocena praktyki sądowej nie należy do zakresu kompetencji Trybunału Konstytucyjnego.

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż skarga konstytucyjna nie spełnia warunku jej merytorycznego rozpoznania określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Należy zatem odmówić nadania jej dalszego biegu, a tym samym pozostawić bez rozpoznania bezprzedmiotowy w tej sytuacji wniosek o wstrzymanie wykonania prawomocnego wyroku zapadłego w niniejszej sprawie.