289

POSTANOWIENIE

z dnia 11 października 2000 r.

Sygn. Ts 116/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Ryszarda W., w sprawie zgodności:

§ 1 ust. 2, § 3 ust. 2 oraz § 4 ust. 1 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu przez policjantów (MP Nr 76, poz. 709) z art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1 oraz art. 93 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Ryszarda W. wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 19 sierpnia 2000 r. zarzucono, iż § 1 ust. 2, § 3 ust. 2 oraz § 4 ust. 1 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu przez policjantów (MP Nr 76, poz. 709) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1 oraz art. 93 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący uczynił podstawą swojej skargi konstytucyjnej odmowę przyznania mu pomocy finansowej na uzyskanie domu jednorodzinnego, którego stał się właścicielem najpierw w drodze dziedziczenia a następnie umowy darowizny. Zdaniem skarżącego, odmowa ta narusza zasadę równości, prowadząc do dyskryminacji tych policjantów, którzy nabyli własność domu jednorodzinnego poprzez spadek lub darowiznę. Skarżący podkreślił, iż regulacja wykluczająca w takich przypadkach możliwość uzyskania pomocy finansowej nie uwzględnia kwestii kosztów, z jakimi łączy się taki sposób nabycia własności domu jednorodzinnego, a także konieczności remontu, którego celem jest zapewnienie należytych warunków technicznych i sanitarnych lokalu mieszkalnego określonych w § 5 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (MP Nr 76, poz. 707). Skarżący zarzucił ponadto, iż zakwestionowane przez niego regulacje w sposób nieuzasadniony dzielą policjantów na tych, którzy posiadają pełen zakres praw do lokalu mieszkalnego lub pomocy finansowej na jego uzyskanie wynikający z art. 88 oraz art. 94 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. Nr 30, poz. 179 ze zm.) oraz na tych, którzy nie posiadają żadnych praw w tym zakresie. Zdaniem skarżącego, potraktowanie nabycia lokalu mieszkalnego w drodze spadku lub darowizny jako negatywnej przesłanki uzyskania pomocy finansowej, narusza konstytucyjnie gwarantowane prawo do dziedziczenia oraz ochronę własności. Skarżący podniósł także, iż zakwestionowane przez niego regulacje zarządzenia Ministra Administracji i Spraw Wewnętrznych, stanowiąc podstawę wydania decyzji administracyjnej, sprzeczne są z zasadą wyrażoną w art. 93 ust. 2 Konstytucji RP.

Jak wskazał skarżący, decyzją Komendanta Powiatowego Policji w L. Nr 1/99 z 21 października 1999 r. odmówiono mu przyznania pomocy finansowej na uzyskanie domu jednorodzinnego. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w R. decyzją Nr 36/99 z 1 grudnia 1999 r., zaś skarga na tę decyzję została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 4 maja 2000 r. (sygn. akt SA/Rz 43/00).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, przedmiotem skargi konstytucyjnej może był wyłącznie ta regulacja prawna, która stanowiła podstawę wydania ostatecznego rozstrzygnięcia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego. Jednocześnie art. 66 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) rozstrzyga, iż Trybunał dokonując rozpoznania wstępnego skargi konstytucyjnej związany jest granicami tej skargi, nie ma kompetencji do modyfikowania jej przedmiotu.

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej, za orzeczenie o przysługujących mu prawach i wolnościach konstytucyjnych skarżący uznaje odmowę udzielenia mu pomocy finansowej na uzyskanie domu jednorodzinnego. Decyzję w tej sprawie podjął w pierwszej instancji Komendant Powiatowy Policji w L., przyjmując za jej podstawę art. 94 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. Nr 30, poz. 179 ze zm.) w związku m.in. z § 1 ust. 1 pkt 1 i 2 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu przez policjantów (MP Nr 76, poz. 709). Podstawę tę skorygowała następnie decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji w R., w której przyjęto, iż odmowa udzielenia pomocy finansowej skarżącemu wynika z treści art. 94 ust. 1 w związku z art. 95 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. Nr 30, poz. 179 ze zm.). Dokonana przez Komendanta Wojewódzkiego w R. korekta podstawy prawnej rozstrzygnięcia o odmowie przyznania skarżącemu pomocy finansowej zdaje się być oczywista w świetle wspomnianego w skardze konstytucyjnej art. 93 ust. 2 Konstytucji RP, który wyklucza możliwość wydawania decyzji administracyjnych na podstawie zarządzeń ministrów.

Także Naczelny Sąd Administracyjny, badając zasadność decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w R., za wyłączną podstawę swojego wyroku przyjął art. 94 ust. 1 w związku z art. 95 pkt 2 oraz art. 88 ust. 1 ustawy o Policji.

Jak wynika z powyższych rozważań, ani ostateczna decyzja organu administracji publicznej, ani kontrolujący ją wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie odwoływały się do treści zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu przez policjantów (MP Nr 76, poz. 709). Skarżący uczynił więc przedmiotem swojej skargi konstytucyjnej akt normatywny, który nie stanowił podstawy wydania wskazanych przez niego orzeczeń organów władzy publicznej.

W tym stanie rzeczy, uznając iż nie zostały spełnione konstytucyjne przesłanki dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.