250

POSTANOWIENIE

z dnia 28 czerwca 2000 r.

Sygn. Ts 82/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stefan J. Jaworski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Andrzeja K., w sprawie zgodności:

ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (tekst jednolity z 1989 r. Dz.U. Nr 17, poz. 99 ze zm.) oraz uchwały Rady Miasta w K. z 7 grudnia 1994 r. Nr 84/94 z art.1, art. 7, art. 45 oraz art. 67 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Andrzeja K. z 7 czerwca 2000 r. zarzucono, iż ustawa z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (tekst jednolity z 1989 r. Dz.U. Nr 17, poz. 99 ze zm.) oraz uchwała Rady Miasta w K. z 7 grudnia 1994 r. Nr 84/94 są niezgodne z art.1, art. 7, art. 45, art. 67 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem z 6 lipca 1999 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił jego skargę na uchwałę Rady Miasta w K. z 7 grudnia 1994 r. Nr 84/94 w przedmiocie miejscowego planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego osiedla Ł. w K. w zakresie działek stanowiących własność skarżącego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102 poz. 643) skarga konstytucyjna powinna zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego po wyczerpaniu toku instancji w terminie dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Jak już wielokrotnie wskazywano na to w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, początek biegu dwumiesięcznego terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną rozpoczyna się od doręczenia skarżącemu tego orzeczenia, które zakończyło tok instancji, przesądzając o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia, z którym skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych, o ile w ogóle przysługują mu w ramach toku instancji jakieś środki zaskarżenia.

W skardze konstytucyjnej będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, skarżący wskazał, iż naruszenie przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych łączy z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 lipca 1999 r. Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) orzeczenia tego sądu są prawomocne, co oznacza, iż skarżącemu nie przysługiwał już w ramach toku instancji żaden środek zaskarżenia od wspomnianego wcześniej wyroku. Wyrok ten miał charakter ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i wraz z jego doręczeniem skarżącemu rozpoczął bieg dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Dla biegu tego terminu bez znaczenia pozostawał fakt, iż skarżący składał do Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wniosek o wystąpienie z rewizją nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 lipca 1999 r. Wniosek taki nie ma bowiem charakteru środka zaskarżenia przysługującego skarżącemu w ramach toku instancji i jego złożenie nie mogło wpłynąć na ostateczny charakter wspominanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Ponieważ zaś wyrok ten został skarżącemu doręczony 13 września 1999 r., a skarga konstytucyjna została złożona do Trybunału Konstytucyjnego 9 czerwca 2000 r., doszło do znacznego przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.