228

POSTANOWIENIE

z dnia 27 czerwca 2000 r.

Sygn. Ts 46/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Krzysztof Kolasiński

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Macieja M., w sprawie zgodności:

§ 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu przeprowadzania przetargów na zbycie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność gminy (Dz.U. Nr 9, poz. 30) z art. 7, art. 32 ust. 1 i art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1 i ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 28 marca 2000 r. zarzucono, iż § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu przeprowadzania przetargów na zbycie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność gminy (Dz.U. Nr 9, poz. 30) jest niezgodny z art. 7, art. 32 ust. 1 i art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1 i ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, przepis ten wyłącza możliwość udziału w innych, niż przetarg ustny ograniczony, przetargach organizowanych na zbycie nieruchomości należących do Skarbu Państwa osobom, którym stosownie do art. 212 ustawy o gospodarce nieruchomościami przysługuje uprawnienie do zaliczenia na poczet nabycia prawa własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości, wartości mienia pozostawionego poza granicami obecnego obszaru Państwa w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. Skarżący zarzucił Urzędowi Rejonowemu w W., Wojewodzie w W. i Urzędowi Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast błędną interpretację zaskarżonego przepisu. Wskazał również przypadki odmiennej interpretacji § 14 przedmiotowego rozporządzenia przez inne urzędy, które dopuszczały do udziału w przetargach ustnych nieograniczonych osoby określone w art. 212 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zdaniem skarżącego uwzględnienie jego skargi spowoduje wyjaśnienie wszelkich wątpliwości związanych ze stosowaniem zaskarżonego przepisu. W piśmie procesowym z 17 maja 2000 r. skarżący wskazał, iż sformułowanie § 14 rozporządzenia oraz jego interpretacja prowadzi do nierównego traktowania. Wprowadzenie ograniczenia praw jednostki rozporządzeniem narusza, zdaniem skarżącego, również art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 1 i ust. 3 konstytucji. W związku z ogłoszeniem przetargu na oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu oraz sprzedaż położonych na nim budynków, skarżący złożył odpowiednią ofertę zaznaczając, iż pokrycie ceny nabycia nieruchomości nastąpi poprzez zaliczenie wartości nieruchomości pozostawionych na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru państwa. Pismem z 11 grudnia 1999 r. Przewodnicząca Komisji Przetargowej Urzędu Rejonowego poinformowała skarżącego, iż jego oferta nie została zakwalifikowana do części niejawnej przetargu, gdyż nie spełniała warunków określonych w ogłoszeniu. W piśmie z 23 grudnia 1998 r. Kierownik Urzędu Rejonowego stwierdził, iż warunkiem przetargu było zbycie nieruchomości za gotówkę, więc zastrzeżenie zawarte w ofercie skarżącego było z tym warunkiem sprzeczne. Skarga złożona przez skarżącego do Wojewody w W. pismem z 29 grudnia 1998 r. została uznana za niezasadną. Skarżący prowadził dalej korespondencję z Wojewodą w W., Prezesem Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast związaną z przeprowadzeniem przetargu. Ostatnim pismem wskazanym przez skarżącego w niniejszej sprawie jest pismo Wiceprezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 1 lutego 2000 r. stwierdzające, iż stanowisko prezentowane przez skarżącego w kolejnych pismach nie wnosi nic nowego do sprawy, nie ma więc podstaw do zmiany stanowiska Urzędu odnośnie sposobu przeprowadzania przetargów na podstawie zaskarżonego rozporządzenia.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skargę konstytucyjną można wnieść w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia. W przedmiotowej sprawie warunek ten nie został spełniony. Skarżący zgodnie z § 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 13 stycznia 1998 r. złożył do Wojewody skargę na czynności związane z przeprowadzeniem przetargu. Uznanie przez Wojewodę pismem z 29 grudnia 1998 r. skargi za niezasadną zakończyło postępowanie w sprawie, co wprost wynika z powołanego wyżej przepisu. Na uznanie przez Wojewodę niezasadności skargi nie przysługuje odwołanie do Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Należy podkreślić, iż sam skarżący w skardze konstytucyjnej podnosi, iż tryb skargowy na czynności związane z przeprowadzeniem przetargu reguluje § 11 przedmiotowego rozporządzenia. Z powyższego wynika, iż ostatecznym rozstrzygnięciem w sprawie było pismo Wojewody w W. uznające skargę za niezasadną. Dalsze pisma kierowane do skarżącego, w związku z jego wystąpieniami, nie miały charakteru rozstrzygnięć w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Charakteru takiego nie miało też pismo Wiceprezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 1 lutego 2000 r., tak więc skarga konstytucyjna została złożona z przekroczeniem dwumiesięcznego terminu, co uzasadnia odmowę nadania jej dalszego biegu.

Należy również stwierdzić, iż § 14 zaskarżonego rozporządzenia nie wyłącza prawa skarżącego do wzięcia udziału w przetargu innym niż przetarg ustny ograniczony, gdy zamierza on na poczet ceny nieruchomości zaliczyć wartość mienia pozostawionego za granicą. Przepis ten określa jedynie sytuacje, w których właściwy organ może przeprowadzić przetarg ustny ograniczony, nie zawiera natomiast zakazu uczestniczenia w innych formach przetargu przez osoby o których mowa w art. 212 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wyprowadzenie takiego zakazu a contrario z braku jednoznacznych sformułowań przepisów regulujących inne formy przetargu jest niedopuszczalne. Brak w przedmiotowym rozporządzeniu ograniczeń podmiotowych odnośnie innych form przetargu oznacza, iż mogą w nich brać udział również osoby, o których mowa w art. 212 wskazanej ustawy. Taki sposób wykładni znajduje potwierdzenie w treści § 5 przedmiotowego rozporządzenia.

Podnoszone przez skarżącego zarzuty dotyczące nieprawidłowej wykładni § 14 zaskarżonego rozporządzenia przez organy stosujące prawo nie mogą być przedmiotem skargi konstytucyjnej. W myśl art. 79 ust. 1 konstytucji skarga konstytucyjna dotyczyć może jedynie badania zgodności aktów normatywnych z konstytucją.