270

POSTANOWIENIE

z dnia 26 czerwca 2000 r.

Sygn. Ts 42/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Lech Garlicki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Izabeli N., w sprawie zgodności:

§ 6 pkt 4 i 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. Nr 2, poz. 14) z art. 66 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 172 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. Nr 24, poz. 141; tekst jednolity z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.)

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 21 marca 2000 r. zarzucono, że § 6 pkt 4 i 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. Nr 2, poz. 14) narusza art. 66 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżąca podniosła, iż wskazany przepis rozporządzenia wyklucza z “wynagrodzenia urlopowego” całe wynagrodzenie jakie otrzymała za czas niezdolności do pracy na skutek choroby. Odliczanie wynagrodzenia za czas choroby powoduje w konsekwencji, iż pewna część urlopu wypoczynkowego pozostaje nieodpłatna. Zdaniem skarżącej narusza to wyrażone w art. 66 ust. 2 konstytucji prawo do płatnego urlopu, a dodatkowo - w uzasadnieniu skargi - podnosi ona, że naruszone też zostało, wynikające z art. 68 ust. 1 konstytucji prawo do ochrony zdrowia. W tym ostatnim przypadku naruszenie polega na tym, iż przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za czas urlopu nie wlicza się wynagrodzenia za czas pozostawania na urlopie dla podratowania zdrowia. Skarżąca skierowała przeciwko Sądowi Rejonowemu w B. pozew o zapłatę z tytułu wyrównania dodatkowego wynagrodzenia za rok 1998. Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w B. wyrokiem z 14 października 1998 r. zasądził na rzecz skarżącej żądaną kwotę wraz z odsetkami. Na skutek apelacji pozwanego Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 13 stycznia 2000 r. zmienił zaskarżony wyrok i powództwo oddalił. W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, iż w myśl art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080) wynagrodzenie to ustala się przy uwzględnieniu składników przyjmowanych do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy. Zdaniem Sądu Okręgowego § 6 zaskarżonego rozporządzenia określa, których składników wynagrodzenia nie bierze się pod uwagę przy wyliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Przepis ten jednoznacznie wyklucza wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy z powodu choroby spośród wskaźników decydujących o wyliczeniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop, tym samym wynagrodzenia za czas choroby nie bierze się pod uwagę dla ustalenia dodatkowego wynagrodzenia rocznego, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z 12 grudnia 1997 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarżąca dochodziła w pozwie zasądzenia określonej kwoty z tytułu wyrównania dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 1998 r. Wyrok Sądu Okręgowego rozstrzygający o jej prawie do wynagrodzenia został oparty na art. 4 ust. 1 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników sfery budżetowej i § 6 zaskarżonego rozporządzenia. Zastosowanie tego ostatniego przepisu miało na celu ustalenie składników decydujących o wysokości dodatkowego wynagrodzenia za rok 1998. Tymczasem skarżąca zarzucając naruszenie jej prawa do dodatkowego wynagrodzenia za pracę, wskazuje jednocześnie na art. 66 ust. 2 konstytucji, dotyczący prawa do płatnego urlopu, jako podstawę swych konstytucyjnych uprawnień. Skoro przedmiotem roszczenia było ustalenie wysokości wynagrodzenia za pracę (a raczej szczególnego składnika, jakim jest dodatkowe wynagrodzenie roczne), to jako wzorca konstytucyjnego nie można powoływać przepisu dotyczącego prawa do urlopu. Tym samym należy stwierdzić, iż w skardze w sposób błędny wskazano wzorzec konstytucyjny. Wzorzec ten nie może być podstawą dla oceny sformułowanego w niej zarzutu. Błędne określenie wzorca rzutuje również na wskazany w skardze sposób naruszenia praw skarżącej. Zdaniem skarżącej naruszenie jej praw polega przede wszystkim na tym, iż przy każdorazowym odliczaniu wynagrodzenia za czas choroby pewna część urlopu wypoczynkowego byłaby nieodpłatna. Argument ten mógłby być brany pod uwagę przy uzasadnianiu naruszenia konstytucyjnego prawa do płatnego urlopu, nie może natomiast uzasadniać w jakikolwiek sposób naruszenia konstytucyjnego prawa do wynagrodzenia za pracę.

Należy również podkreślić, że w ramach niniejszej skargi konstytucyjnej nie mieści się zarzut naruszenia art. 68 ust. 1 konstytucji przez § 6 pkt 4 zaskarżonego rozporządzenia. Granice przedmiotowe skargi konstytucyjnej wyznacza m.in. orzeczenie sądu rozstrzygające ostatecznie o prawach skarżącej. W niniejszej sprawie przedmiotem orzeczenia sądu była wysokość dodatkowego rocznego wynagrodzenia za pracę należnego skarżącej, a nie wysokość wynagrodzenia z tytułu urlopu dla podratowania zdrowia. Dlatego też zarzuty związane z naruszeniem prawa do ochrony zdrowia przez nieprawidłowe ustalenie wynagrodzenia za czas urlopu dla podratowania zdrowia nie mogą być merytorycznie rozpoznane w toczącym się przed Trybunałem postępowaniu.

Nie ma też możliwości oparcia skargi konstytucyjnej na zarzucie naruszenia art. 172 kodeksu pracy. Zgodnie bowiem z art. 79 ust. 1 konstytucji, skarga konstytucyjna może być oparta tylko na zarzucie naruszenia przepisów konstytucyjnych (w zakresie w nim określonym), nie ma natomiast możliwości stawiania w tym postępowaniu zarzutu naruszenia ustawy zwykłej.

Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.