224

POSTANOWIENIE

z dnia 26 maja 2000 r.

Sygn. Ts 36/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Bożeny i Jerzego T.,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Bożeny i Jerzego T. z 7 lutego 2000 r. zarzucono wydanym w sprawie postanowieniom: Sądu Rejonowego w L. z 25 marca 1999 r., Sądu Okręgowego w N.S. z 5 października 1999 r. i z 7 grudnia 1999 r rażące naruszenie art. kpc: art. 321 § 1 kpc w związku z art. 13 kpc, art. 71 kpc, art. 127 kpc, art. 227 kpc, art. 231 kpc, art. 232 kpc, art. 366 kpc, art. 617 kpc i innych, a także możliwość naruszenia prawa własności.

Zarządzeniem z 10 kwietnia 2000 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżących do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. poprzez określenie, które przepisy skarżący czynią przedmiotem skargi, a także wskazanie jakie prawa i wolności i w jaki sposób zostały przez te przepisy naruszone.

Pismem uzupełniającym z 20 kwietnia 2000 r. pełnomocnik skarżących powtórzył ponownie, iż przedmiotem skargi są wskazane postanowienia, dodając przy tym, iż skargę opiera na powołanych w skardze przepisach oraz na art. 64 konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

W skardze konstytucyjnej Bożeny i Jerzego T. zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności postanowień: Sądu Rejonowego w L. z 25 marca 1999 r., Sądu Okręgowego w N.S. z 5 października 1999 r. i z 7 grudnia 1999 r. ze wskazanymi w skardze przepisami kodeksu postępowania cywilnego, nie formułując przy tym jakichkolwiek konkretnych zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tych rozstrzygnięć. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres kompetencji Trybunału Konstytucyjnego, wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.