202

POSTANOWIENIE

z dnia 30 marca 2000 r.

Sygn. Ts 155/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stefan J. Jaworski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Bohdana K., w sprawie:

zgodności art. 10 ust. 1, art. 162, art. 178 ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz.U. Nr 95, poz. 602 ze zm.) z art. 4 ust. 2, art. 60 i art. 169 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

18 października 1999 r. skierowano do Trybunału Konstytucyjnego pismo zatytułowane “Skarga konstytucyjna”, w którym jako wnioskodawców wskazano adwokata Bohdana K. oraz Edwarda Z. Do skargi dołączono jednocześnie pełnomocnictwo do występowania w sprawie udzielone Bohdanowi K. przez drugiego z wnioskodawców.

Analiza wniesionego przez wnioskodawców pisma, prowadzona w świetle konstytucyjnych i ustawowych przesłanek występowania ze skargą konstytucyjną jednoznacznie wskazuje, że w swej treści stanowi ono de facto dwie oddzielne skargi konstytucyjne. Taką kwalifikację pisma z 18 października 1999 r. uzasadnia przede wszystkim odrębne, odpowiednie do sformułowanych zarzutów, wskazanie osób skarżących, jak również treść załączonych do skargi konstytucyjnej orzeczeń sądowych dotyczących wnioskodawców.

W związku z tym, iż do pisma z 18 października 1999 r., stanowiącego jak to wyżej wskazano, dwie odrębne skargi konstytucyjne, dołączono tylko jedną opłatę sądową, Trybunał Konstytucyjny zarządzeniami z 21 grudnia 1999 r. i z 7 lutego 2000 r. wezwał pełnomocnika skarżących do uzupełnienia braków formalnych. W szczególności wezwanie dotyczyło określenia, od skargi której z osób wymienionych jako wnioskodawcy uiszczona została opłata. W odpowiedzi na powyższe zarządzenie, pełnomocnik skarżących w piśmie z 29 grudnia 1999 r. dołączył drugą opłatę nie określając jednakże, od skargi którego z wnioskodawców jest ona uiszczana. Uwzględniając treść rygoru nadanego wezwaniu zawartemu w zarządzeniu, Trybunał Konstytucyjny przyjął więc, iż opłata dołączona do pisma z 18 października 1999 r. stanowi w istocie opłatę sądową skargi konstytucyjnej wniesionej przez adwokata Bohdana K. Tym samym, uzasadniało to przyjęcie, iż wniesiona skarga została prawidłowo opłacona.

Skarżący zakwestionował zgodność art. 10 ust. 1, art. 162 i art. 178 ust. 3 ordynacji wyborczej do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (dalej: ordynacja) z art. 4 ust. 2, art. 60 i art. 169 ust. 2 Konstytucji RP. Pierwszy z zakwestionowanych przepisów ordynacji określa organy właściwe do organizacji i nadzoru nad przeprowadzeniem wyborów samorządowych. Art. 162 i art. 178 ust. 3 ordynacji normują natomiast problematykę systemu wyborczego oraz ustalania wyników w wyborach do sejmików województw. Uzasadniając podniesiony zarzut skarżący wskazał, iż oparcie wyborów do organów stanowiących samorządu terytorialnego na zasadzie proporcjonalności pozostaje w sprzeczności z wymienionymi przepisami konstytucyjnymi, zaś w konkretnej sytuacji skarżącego doprowadziło do pozbawienia go mandatu radnego w wyborach do Sejmiku Województwa. Do skargi dołączono postanowienia Sądu Okręgowego w S. z 8 grudnia 1998 r. oraz Sądu Apelacyjnego w P. z 26 kwietnia 1999 r., wydane w sprawie protestu wyborczego wniesionego m.in. przez skarżącego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna nie spełnia prawnie określonych przesłanek dopuszczalności występowania z tego rodzaju środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancyjnego, w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Wskazane w skardze - jako ostateczne orzeczenie naruszające konstytucyjne prawa skarżącego - postanowienie Sądu Apelacyjnego z 26 kwietnia 1999 r. zostało doręczone skarżącemu 13 maja 1999 r. Tymczasem skarga konstytucyjna skierowana została do Trybunału Konstytucyjnego 18 października 1999 r. Nie ulega więc wątpliwości, iż w niniejszej sprawie nie został dochowany ustawowy termin warunkujący dopuszczalność występowania ze skargą konstytucyjną.

Niezależnie od powyższej okoliczności, która samodzielnie przesądza już o niedopuszczalności nadania niniejszej skardze dalszego biegu stwierdzić należy, iż nie zostały spełnione w tym przypadku także inne przesłanki prawne, warunkujące korzystanie ze skargi konstytucyjnej.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 konstytucji, skarga konstytucyjna służy uruchomieniu kontroli zgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo o obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. Rozwinięciem tego unormowania jest m.in. treść art. 47 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, zgodnie z którym do skargi należy dołączyć wyrok, decyzję lub inne rozstrzygnięcie, z podaniem daty jego doręczenia, wydane na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego. Trybunał Konstytucyjny pragnie podkreślić, iż nie chodzi w tym przypadku o wskazanie orzeczenia wydanego na podstawie jakichkolwiek przepisów mieszczących się w treści kwestionowanego aktu normatywnego, lecz takiego, które wydane zostało na podstawie przepisów, odnośnie których skarżący podnosi zarzut niekonstytucyjności.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego dołączone do skargi konstytucyjnej orzeczenia sądowe tego warunku nie spełniają. Wprawdzie wydane zostały na podstawie kwestionowanej ustawy, lecz nie tych jej przepisów, których konstytucyjność zakwestionował skarżący.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego w niniejszej sprawie nie spełniono również wymogu właściwego (w świetle przesłanek skargi konstytucyjnej) wskazania sposobu naruszenia przez kwestionowane przepisy ustawowe konstytucyjnych praw bądź wolności skarżącego. Wskazane w skardze przepisy konstytucyjne nie stanowią podstawy normatywnej dla podmiotowych praw skarżącego, w świetle których możliwa byłaby weryfikacja kwestionowanych przepisów ordynacji. W szczególności bowiem, z treści art. 169 ust. 2 konstytucji nie wynika konkretne prawo podmiotowe jednostki, którego treścią miałoby być żądanie nadania systemowi wyborczemu do organów stanowiących samorządu terytorialnego postulowanego przez jednostkę kształtu. Także art. 60 konstytucji nie jest w tym przypadku przepisem adekwatnym dla weryfikacji kwestionowanych unormowań ordynacji. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego przepis ten, statuujący prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach dla wszystkich obywateli korzystających z pełni praw publicznych, swoim zakresem normowania nie obejmuje bowiem problematyki piastowania mandatu radnego w organach stanowiących samorządu terytorialnego. Również art. 4 ust. 2 konstytucji, jako norma o charakterze zasady ogólnej ustroju, nie może służyć weryfikowaniu unormowań ustawowych w świetle konkretnych, gwarantowanych konstytucyjnie podmiotowych praw i wolności.

Niezależnie od powyższego, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż zaskarżone przepisy ordynacji, bądź pozostają bez merytorycznego związku (art. 10 ust. 1 ustawy), bądź też nie naruszają wskazanego w skardze wzorca, wyznaczonego wymienionymi przepisami konstytucji.

Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), orzeka się jak w sentencji.