165

POSTANOWIENIE

z dnia 14 marca 2000 r.

Sygn. Ts 148/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Piotra J.,

w sprawie zgodności:

art. 35 ust. 1 i art. 57 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 45 ust. 1, art. 77, 78 i 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Piotra J., nadanej w urzędzie pocztowym w Ś. 5 października 1999 r., zakwestionowano zgodność art. 35 ust. 1 i art. 57 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym z art. 45 ust. 1, art. 77, 78 i 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Jako ostateczne orzeczenie sądowe, naruszające konstytucyjne prawa skarżącego, wskazano w skardze postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 marca 1999 r. (sygn. akt SA/Sz 966/98), doręczone skarżącemu 8 czerwca 1999 r. Postanowieniem tym odrzucona została skarga Piotra J. na uchwałę Rady Miasta Ś. z 28 stycznia 1998 r. (Nr LXVI/338/98) w przedmiocie budżetu gminy.

Zarządzeniami sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 grudnia 1999 r. i 17 stycznia 2000 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi. Dotyczyło to w szczególności dokładnego określenia daty zwrócenia się przez skarżącego z wnioskiem do sądu rejonowego o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu w celu sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz daty powiadomienia skarżącego o wyznaczeniu takiego pełnomocnika, jak również wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego przez art. 35 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

W wykonaniu tego zarządzenia, pełnomocnik skarżącego, w pismach z 23 grudnia 1999 r. i 31 stycznia 2000 r. podał, iż skarżący złożył stosowny wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu 9 czerwca 1999 r., natomiast o wyznaczeniu przez Dziekana Okręgowej Izby Radców Prawnych w S. pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej został powiadomiony 6 sierpnia 1999 r. W pismach pełnomocnika nie nastąpiło natomiast uzupełnienie braku skargi odnośnie uzasadnienia zarzutu niekonstytucyjności art. 35 ust. 1 kwestionowanej ustawy.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg z uwagi na jej oczywistą bezzasadność. Sformułowanie przez pełnomocnika skarżącego sposobu naruszenia wymienionych przepisów konstytucji przez zakwestionowane unormowania ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym opiera się na wybiórczej i błędnej interpretacji przepisów konstytucji.

Określeniu zasadniczego zarzutu skargi dotyczącego niezgodności art. 57 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym z art. 78 i 176 ust. 1 konstytucji, której źródłem miałoby być wyłączenie możliwości zaskarżania orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego do organu drugiej instancji, towarzyszy zupełne pominięcie i nieuwzględnienie dyspozycji art. 236 ust. 2 konstytucji.

Zgodnie z treścią tego przepisu “ustawy wprowadzające w życie art. 176 ust. 1 w zakresie dotyczącym postępowania przed sądami administracyjnymi zostaną uchwalone przed upływem 5 lat od dnia wejścia w życie konstytucji. Do czasu wejścia w życie tych ustaw obowiązują przepisy dotyczące rewizji nadzwyczajnej od orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego”. W świetle tego przepisu nie ulega więc wątpliwości, że konstytucyjnie dopuszczalne jest dalsze obowiązywanie - w pięcioletnim okresie przejściowym - dotychczasowych regulacji ustanawiających jednoinstancyjność postępowania przed sądami administracyjnymi.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, oczywiście bezzasadny jest także zarzut skargi dotyczący niezgodności art. 35 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym z art. 45 i 77 konstytucji. Niezmiernie lakoniczna argumentacja - nieuzupełniona przez pełnomocnika skarżącego mimo wezwania zawartego w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego - właściwie nie pozwala na merytoryczne odniesienie się do zarzutu naruszenia przez ten przepis konstytucyjnego prawa do sądu i zakazu ustawowego zamykania drogi sądowej. Z pewnością jednak podstaw takiego naruszenia trudno się dopatrzyć w ustawowym określeniu przesłanek (w tym terminu) korzystania przez stronę z prawa skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), orzeka się jak w sentencji.