Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2000-02-01 - Ts 170/99
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 170/99
Tytuł:Postanowienie z dnia 2000-02-01
Publikacja w Z.U.Z.U. 2000 / 2 / 81

81

POSTANOWIENIE

z dnia 1 lutego 2000 r.

Sygn. Ts 170/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janusza B., w sprawie zgodności

art. 392 § 1 oraz art. 367 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 175 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Janusza B. z 15 listopada 1999 r. zarzucono, iż art. 392 § 1 oraz art. 367 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 175 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z uwagi na to, iż ograniczają one konstytucyjne prawo do dwuinstancyjnego postępowania sądowego.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem z 27 listopada 1998 r. (sygn. akt I Aca 271/98) Sąd Apelacyjny w Ł. oddalił jego skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Ł. z 20 lutego 1997 r. (sygn. akt I Aca 64/97). Od wyroku oddalającego jego skargę skarżący złożył apelację, którą Sąd Apelacyjny w Ł. potraktował jako kasację i postanowieniem z 22 stycznia 1999 r. odrzucił, stwierdzając, iż nie została ona sporządzona przez adwokata. Zażalenie skarżącego na to postanowienie zostało oddalone przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 29 września 1999 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przesłanką wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego ze skargą konstytucyjną jest naruszenie przysługującego skarżącemu prawa lub wolności o charakterze konstytucyjnym, przy czym źródłem tego naruszenia ma być orzeczenie organu władzy publicznej wydane na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego. Owo naruszenie podmiotowych praw lub wolności konstytucyjnych uzasadnia dopiero interes skarżącego w żądaniu od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności z Konstytucją RP określonego aktu normatywnego. Przesłankę tę Trybunał Konstytucyjny ustala z urzędu w trakcie rozpoznania wstępnego skargi konstytucyjnej, zaś jej niespełnienie czyni niedopuszczalnym merytoryczne rozpoznanie podniesionych w skardze konstytucyjnej zarzutów.

Jak należy wnioskować z treści skargi konstytucyjnej skarżący zarzucił, iż doszło do naruszenia przysługującego mu konstytucyjnego prawa do sądu, w szczególności zaś prawa do co najmniej dwuinstancyjnego postępowania sądowego. Nie doszło bowiem do rozpoznania przez sąd drugiej instancji jego środka odwoławczego wniesionego od wyroku, w którym oddalono jego skargę o wznowienie postępowania.

Twierdzenie skarżącego, jakoby nie rozpoznanie tego środka naruszyło przysługujące mu prawo do dwuinstancyjnego postępowania sądowego nie jest wszakże zasadne. Nie można bowiem mówić o naruszeniu tego prawa w sytuacji, gdy zmierzając do zainicjowania postępowania przed sądem skarżący nie dochowuje wymagań formalnych wszczęcia tego postępowania. Jak wynika z akt sprawy skarżący błędnie zakwalifikował wyrok Sądu Apelacyjnego w Ł. oddalający jego skargę o wznowienie postępowania jako wyrok sądu pierwszej instancji i wniósł od niego apelację, która w takim przypadku mu nie przysługiwała. W istocie, jak słusznie podkreślił to Sąd Najwyższy w postanowieniu z 29 września 1999 r. wyrok ten był orzeczeniem sądu drugiej instancji i od rozstrzygnięcia tego przysługiwała wyłącznie kasacja. Tej wszakże skarżący skutecznie nie złożył, z uwagi na to, iż nie została ona sporządzona przez adwokata. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należy stwierdzić, iż skarżący mógł skutecznie doprowadzić do kontroli orzeczenia o oddaleniu skargi na wznowienie postępowania przez sąd wyższej instancji, w tym przypadku przez Sąd Najwyższy, z możliwości tej wszakże nie skorzystał kierując się błędną interpretacją przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Oznacza to równocześnie, iż nie doszło w jego sprawie do naruszenia prawa do dwuinstancyjnego postępowania sądowego. Należy bowiem podkreślić, iż powołany przez skarżącego art. 176 ust. 1 Konstytucji RP wprowadzając zasadę co najmniej dwuinstancyjnego postępowania sądowego, nie przesądza, iż w każdym przypadku środkiem inicjowania kontroli sądu wyższej instancji powinna być apelacja.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, iż podniesiony przez skarżącego zarzut ograniczenia prawa do sądu w związku z wymogiem sporządzenia środka odwoławczego przez adwokata, nie może stanowić podstawy sformułowanej przez skarżącego skargi konstytucyjnej. Należy bowiem podkreślić, iż zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP wskazane przez skarżącego naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych musi pozostawać w merytorycznym związku z zakwestionowanymi w skardze konstytucyjnej regulacjami prawnymi. Związek ów zachodzi wówczas, gdy określona regulacja prawna tak kształtuje treść orzeczenia wydanego na jej podstawie, iż prowadzi to w konsekwencji do naruszenia przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych. Brak owego związku wyłącza możliwość merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.

Taka sytuacja zachodzi właśnie w przypadku wspomnianego wyżej zarzutu ograniczenia prawa skarżącego do sądu przez wprowadzenie przymusu adwokackiego. Zarzut ten, niezależnie od kwestii czy jest on uzasadniony czy tez nie, pozostaje bez związku z zakwestionowanymi w skardze konstytucyjnej przepisami art. 392 § 1 oraz 367 § 2 kodeksu postępowania cywilnego. Regulacje te nie określają bowiem wymogów, jakie spełniać musi środek odwoławczy w postaci kasacji, w szczególności zaś nie ustanawiają one obowiązku sporządzenia kasacji przez adwokata. W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że i ten zarzut naruszenia przysługującego skarżącemu prawa konstytucyjnego nie mógł stanowić podstawy wniesienia do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, uznając, iż nie zostały spełnione określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przesłanki merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: