Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie z dnia 2000-01-25 - Ts 157/99
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 157/99
Tytuł:Postanowienie z dnia 2000-01-25
Publikacja w Z.U.Z.U. 2000 / 6 / 204

204

POSTANOWIENIE

z dnia 25 stycznia 2000 r.

Sygn. Ts 157/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Krzysztof Kolasiński

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Andrzeja R., w sprawie zgodności:

§ 7 i § 29 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 marca 1983 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników służby dyplomatyczno-konsularnej (Dz.U. Nr 20, poz. 90) z art. 32, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 60, art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej złożonej 21 października 1999 r. zarzucono, że § 7 i § 29 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 marca 1983 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników służby dyplomatyczno-konsularnej (Dz.U. Nr 20, poz. 90) narusza art. 32, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 60, art. 65 ust. 1 konstytucji przez pozbawienie skarżącego prawa do sądu w zakresie ochrony stosunku pracy, dostępu do służby publicznej oraz prawa do równego traktowania. Skarżący zawarł 1 lipca 1998 r. z Ministrem Spraw Zagranicznych umowę o pracę, na podstawie której został zatrudniony na stanowisku wicekonsula w Konsulacie Generalnym RP w L. Zgodnie z § 7 i § 29 zaskarżonego rozporządzenia umowa została zawarta do dnia odwołania z zajmowanego stanowiska do kraju. Pismem z 3 listopada 1998 r. skarżący został odwołany do kraju. Odwołanie to zostało potwierdzone pismem Ministra Spraw Zagranicznych z 6 listopada 1998 r., na które skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 16 lipca 1999 r. skargę odrzucił, stwierdzając brak swej właściwości do jej merytorycznego rozpoznania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancyjnego. Warunek ten w niniejszej sprawie nie został zachowany. Skarżący wniósł wprawdzie skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na pismo Ministra Spraw Zagranicznych z 6 listopada 1998 r., jednakże ze względu na brak właściwości tego sądu skarga została odrzucona. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że w sprawach o roszczenia ze stosunku pracy, a takich roszczeń dochodzi skarżący, właściwe są sądy pracy. Pogląd ten należy uznać za w pełni uzasadniony, zważywszy na fakt, iż skarżący nawiązał stosunek pracy na podstawie umowy o pracę, nie był urzędnikiem mianowanym, tym samym nie przysługiwała mu skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.). Zgodnie z art. 262 § 1 pkt 1 w związku z art. 242 § 1 kodeksu pracy skarżący swych roszczeń ze stosunku pracy powinien dochodzić przed sądem pracy - stanowiącym odrębną jednostkę organizacyjną sądu rejonowego. Wprawdzie § 29 zaskarżonego rozporządzenia stanowi, iż umowa o pracę zostaje rozwiązana z mocy prawa, jednakże przepis ten nie reguluje w ogóle kwestii ewentualnych roszczeń pracownika, który był stroną takiej umowy. W myśl art. 5 kp w sprawach nie uregulowanych przedmiotowym rozporządzeniem stosuje się przepisy kodeksu pracy. Sam fakt rozwiązania umowy o pracę z mocy prawa nie przesądza automatycznie niemożności dochodzenia ewentualnych roszczeń z umowy tej wynikających. Z powołanych przepisów zaskarżonego rozporządzenia w związku z powołanymi przepisami kodeksu pracy nie wynika expressis verbis niemożność dochodzenia przed sądem powszechnym roszczeń ze stosunku pracy. O pozbawieniu skarżącego prawa do sądu w zakresie dochodzenia prawa do pracy i prawa równego dostępu do służby publicznej można byłoby mówić dopiero w sytuacji, gdyby sąd pracy uznał się niewłaściwym do rozpatrzenia roszczeń skarżącego.

Prawo wniesienia sprawy na drogę sądową nie polega na możliwości wniesienia sprawy do sądu wskazanego przez skarżącego. Sprawę należy wnieść do sądu właściwego ze względu na charakter stosunku prawnego, z którego skarżący wywodzi swe roszczenia. Wątpliwości związane z możliwością dopuszczalności rozpatrzenia tych roszczeń powinien rozstrzygnąć właściwy sąd. Sądy, jako organy stosujące prawo, są w pierwszej kolejności powołane do ochrony konstytucyjnych praw poszczególnych osób. Dopiero niemożność udzielenia takiej ochrony, ze względu na treść obowiązujących norm prawnych, uzasadnia wystąpienie ze skargą konstytucyjną. W ten sposób realizuje się zasada subsydiarności skargi konstytucyjnej. Gwarancją zachowania tej zasady w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym jest sformułowany w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wymóg wyczerpania toku instancyjnego przed złożeniem skargi konstytucyjnej.

Ze względu na niezrealizowanie powyższego wymogu należy odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: