76

POSTANOWIENIE

z dnia 1 grudnia 1999 r.

Sygn. Ts 100/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zygmunta P. w sprawie:

zgodności art. 55 ust. 6 i ust. 12 oraz art. 52 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 80, poz. 350 ze zm.) z art. 84 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Zygmunta P. z 15 lipca 1999 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 55 ust. 6 i ust. 12 oraz art. 52 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 80, poz. 350 ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1 i ust. 2, art. 37 ust. 1, art. 83 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 6 października 1999 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne określenie na czym polega niezgodność zakwestionowanych w skardze przepisów z powołanymi wzorcami konstytucyjnymi oraz wskazanie, które z wymienionych w skardze rozstrzygnięć organów władzy publicznej skarżący uważa za ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

W uzupełniającym skargę piśmie procesowym z 14 października 1999 r. pełnomocnik skarżącego zmienił podstawę zaskarżenia wskazując, iż wnosi o stwierdzenie niezgodności art. 55 ust. 6 i ust. 12 oraz art. 52 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 80, poz. 350 ze zm.) z art. 84 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Pełnomocnik skarżącego wskazał, iż ostatecznym rozstrzygnięciem o konstytucyjnych prawach Zygmunta P. - w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP - jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 listopada 1998 r. (sygn. III SA 3593/97).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest, aby wskazane w skardze ostateczne orzeczenie sądu lub organu administracji publicznej dotyczące praw lub wolności albo obowiązków konstytucyjnych skarżącego było wydane na podstawie zakwestionowanej w skardze ustawy lub innego aktu normatywnego. Z takiego unormowania instytucji skargi konstytucyjnej wynika dla pełnomocnika skarżącego obowiązek wykazania, że na skutek zastosowania zakwestionowanego w skardze przepisu doszło do wydania ostatecznego rozstrzygnięcia naruszającego konstytucyjne prawa lub wolności jego mocodawcy.

W rozpoznawanej sprawie pełnomocnik skarżącego nie wykazał, iżby podstawę prawną orzeczeń zapadłych w sprawie skarżącego stanowiły przepisy, których kontroli przez Trybunał Konstytucyjny domaga się skarżący.

Z analizy nadesłanych wraz ze skargą dokumentów wynika, że zaskarżone przepisy nie stanowiły podstawy wydania orzeczeń zapadłych w sprawie skarżącego. W szczególności zaś zakwestionowane przepisy ani bezpośrednio, ani pośrednio nie stanowiły dla Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawy rozstrzygnięcia wydanego 20 listopada 1998 r. Podstawą wyroku NSA, który skarżący uważa za ostateczne rozstrzygnięcie o jego prawach konstytucyjnych, stanowiły wskazane w nim przepisy kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące wznowienia postępowania administracyjnego.

W uzasadnieniu decyzji Ministra Finansów z 10 kwietnia 1997 r. (Nr PO 5/JS-1429/0379/97), kończącej postępowanie administracyjne, które próbował wznowić skarżący, jak również w decyzjach Izby Skarbowej w K. z 31 maja 1996 r. (nr IP.I-823-101a/96 i nr IP.I-823-101b/96) oraz z 28 listopada 1996 r. (IP.I-823-278/96), wydanych w sprawie skarżącego, poruszone były wyłącznie kwestie interpretacji przepisów zakwestionowanych w niniejszej skardze konstytucyjnej. Przepisy art. 52 pkt 4 oraz art. 55 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czyniły, zdaniem skarżącego, bezzasadnym opodatkowanie jego emerytury wypłaconej w latach 1992-1995. Jednakże przytoczone wyżej decyzje Izby Skarbowej, jakkolwiek wskazywały przyjętą przez organy podatkowe interpretację spornych regulacji prawnych, nie zostały wydane w oparciu o normy wywiedzione z zaskarżonych przepisów, lecz na podstawie innych przepisów wskazanych w tych rozstrzygnięciach i stanowiących podstawę ich wydania.

W tym stanie rzeczy, jakkolwiek zakwestionowane w skardze przepisy miały wpływ na sytuację prawną skarżącego, nie stanowiły one podstawy indywidualnego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego. Uznając zatem, iż nie został spełniony jeden z określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.