25

POSTANOWIENIE

z dnia 9 listopada 1999 r.

Sygn. Ts 119/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Lech Garlicki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Dymitra D. w sprawie zgodności:

a) art. 85 dekretu z dnia 23 września 1944 r. Kodeks karny Wojska Polskiego (tekst jednolity z 1957 r. Dz.U. Nr 22, poz. 107)

b) art. 3, art. 5, art. 240 oraz art. 246 § 3 dekretu z dnia 23 czerwca 1945 r. Kodeks Wojskowego Postępowania Karnego (tekst jednolity z 1956 r. Dz.U. Nr 22, poz. 103) z art. 30, art. 32, art. 40 oraz art. 41 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Dymitra D. z 18 sierpnia 1999 r., nadanej w Urzędzie Pocztowym 26 sierpnia 1999 r., zarzucono, iż art. 85 dekretu z dnia 23 września 1944 r. Kodeks karny Wojska Polskiego (tekst jednolity z 1957 r. Dz.U. Nr 22, poz. 107) oraz art. 3, art. 5, art. 240 oraz art. 246 § 3 dekretu z dnia 23 czerwca 1945 r. Kodeks Wojskowego Postępowania Karnego (tekst jednolity z 1956 r. Dz.U. Nr 22, poz. 103) są niezgodne z art. 30, art. 32, art. 40 oraz art. 41 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż Sąd Najwyższy wyrokiem z 20 maja 1999 r. (sygn. akt IV KKN 830/98) oddalił kasację wniesioną na korzyść skarżącego przez Rzecznika Praw Obywatelskich od wyroku byłego Wojskowego Sądu Rejonowego w K. z 25 września 1947 r. (sygn. akt Sr 1225/47), w którym uznano go winnym popełnienia przestępstwa określonego w art. 85 dekretu z 23 września 1944 r. Kodeks karny Wojska Polskiego.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 września 1999 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym w szczególności poprzez dokładne określenie na czym polega niezgodność zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów z zasadami konstytucyjnymi, z uwagi na to, iż przedstawione w skardze konstytucyjnej zarzuty odniesiono wyłącznie do treści wyroku Sądu Najwyższego z 20 maja 1999 r.

W wyznaczonym terminie braki te wszakże nie zostały uzupełnione. W piśmie z 8 października 1999 r. stanowiącym wykonanie zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego w dalszym ciągu utożsamiał zarzut niezgodności zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów z Konstytucją RP z faktem, iż jego zdaniem skarżący został niesłusznie skazany za przestępstwo, którego nie popełnił, a sąd wydający wyrok skazujący naruszył szereg regulacji procesowych.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie zarzut sprzeczności z Konstytucją RP konkretnej normy prawnej, nie zaś samo wadliwe jej stosowanie przez organ władzy publicznej. Z faktu, iż określone regulacje prawne zostały w sposób niesłuszny lub nieprawidłowy zastosowane wobec skarżącego nie można wyprowadzić jeszcze wniosku, iż treść tych regulacji narusza określone zasady konstytucyjne.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.