152

POSTANOWIENIE

z dnia 22 września 1999 r.

Sygn. Ts 86/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mariana A., w sprawie zgodności:

ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. Nr 30, poz. 179 ze zm.) z art. 2, 31 i 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Mariana A. podniesiony został zarzut niezgodności z art. 2, 31 i 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej decyzji nr 32 z 26 kwietnia 1999 r. wydanej przez Komendanta Głównego Policji (sygn. Kh 1704/99/2985/99) w przedmiocie utrzymania w mocy decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w W., odmawiającej wznowienia postępowania dyscyplinarnego.

W uzasadnieniu skargi opisane zostały szczegółowo okoliczności faktyczne sprawy, które doprowadziły do wszczęcia wobec skarżącego postępowania dyscyplinarnego, a w jego konsekwencji do wydania orzeczenia dyscyplinarnego o wydaleniu ze służby. Jednocześnie sformułowano cały szereg zarzutów dotyczących tego postępowania, wskazując na naruszenia wymienionych w uzasadnieniu skargi przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 19 grudnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu udzielania wyróżnień oraz przeprowadzania postępowania dyscyplinarnego w stosunku do policjantów (Dz.U. z 1998 r. Nr 4, poz. 14) oraz przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji RP “Każdy czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w konstytucji”. Konkretyzując zasady korzystania z tego środka ochrony praw i wolności, prawodawca formułuje w art. 47 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym szczególne wymogi formalne, jakim odpowiadać winna skarga konstytucyjna. Składają się na nie:

1) dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z konstytucją;

2) wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone;

3) uzasadnienie skargi, z podaniem dokładnego opisu stanu faktycznego.

Podstawowym ustawowym obowiązkiem wnoszącego skargę konstytucyjną jest więc precyzyjne określenie zarówno przedmiotu wnioskowanej kontroli, jak i konstytucyjnego wzorca, z którym przedmiot ten będzie konfrontowany. Sens ustawowego zwrotu “dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego” nie może być jednak sprowadzany jedynie do wymogu podania rodzaju aktu normatywnego, jego tytułu, daty ustanowienia, jak i danych organu publikacyjnego, w którym aktu ten został ogłoszony. Na skarżącym spoczywa bowiem obowiązek wskazania konkretnie tych przepisów kwestionowanego aktu normatywnego, które w jego ocenie stoją w sprzeczności z konstytucyjnymi uregulowaniami dotyczącymi wolności, praw czy obowiązków skarżącego. Należy pamiętać, że konstrukcja postępowania w sprawie skargi konstytucyjnej opiera się - analogicznie jak w przypadku postępowania w sprawie wniosków i pytań prawnych - na zasadzie związania Trybunału Konstytucyjnego granicami wniesionej skargi (art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Konsekwencją tej zasady jest prawna niedopuszczalność określania przedmiotu postępowania przez działający z własnej inicjatywy Trybunał Konstytucyjny, w czym mieści się również ewentualność samodzielnego “doprecyzowania” przedmiotu kontroli, w ramach ogólnie jedynie zakreślonych granic przez skarżącego. W postępowaniu dotyczącym skargi konstytucyjnej problem precyzyjnego określenia przepisów zawartych w kwestionowanym akcie normatywnym determinowany jest dodatkowo tym, iż przedmiotem kontroli skarżący może uczynić jedynie te przepisy, na podstawie których orzeczono ostatecznie o jego konstytucyjnych wolnościach, prawach czy obowiązkach. Tym samym wskazanie całego aktu normatywnego jako przedmiotu kontroli przez Trybunał Konstytucyjny, bez sprecyzowania konkretnych przepisów w nim zawartych, nie spełnia tego podstawowego, dla konstrukcji skargi konstytucyjnej w polskim systemie prawnym, założenia.

W niniejszym postępowaniu, zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 6 lipca 1999 r., pełnomocnik skarżącego wezwany został do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, przede wszystkim w zakresie sprecyzowania przepisów ustawy, odnośnie których domaga się stwierdzenia niezgodności z konstytucją. Tymczasem w piśmie doręczonym do Trybunału Konstytucyjnego 19 lipca 1999 r., mającym stanowić uzupełnienie wskazanych w zarządzeniu braków formalnych skargi, pełnomocnik skarżącego ograniczył się do stwierdzenia, iż przedmiotem skargi czyni całą ustawę z 6 kwietnia 1990 r. o Policji.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie dopełniono tym samym wymogu sprecyzowania przedmiotu skargi konstytucyjnej, przede wszystkim przez wskazanie tych przepisów, które stanowiły podstawę podjętych wobec skarżącego rozstrzygnięć. Jak to natomiast wyżej podkreślano, taka konkretyzacja stanowi podstawowy warunek prowadzenia przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania dotyczącego skargi konstytucyjnej. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie nastąpiło także uzupełnienie braku skargi dotyczącego określenia sposobu naruszenia konkretnych konstytucyjnych praw bądź wolności przysługujących skarżącemu. Wyjaśnienie tej kwestii ograniczone bowiem zostało w piśmie pełnomocnika skarżącego do lakonicznego stwierdzenia, iż przepisy (bez ich sprecyzowania) ustawy o Policji naruszają zasadę równości wobec państwa, “dyskryminując funkcjonariuszy Policji w możliwości dochodzenia swych praw pracowniczych przed Sądem Powszechnym”.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że skarga Mariana A. nie spełnia przesłanek umożliwiających nadanie jej dalszego biegu. Z tego względu na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), orzeka się jak w sentencji.