135

POSTANOWIENIE

z dnia 11 maja 1999 r.

Sygn. Ts 54/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Kazimierza K. w sprawie zgodności:

art. 63 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464 ze zm.) z art. 21, art. 32, art. 77 i art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej złożonej 12 kwietnia 1999 r. zarzucono, że art. 63 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464 ze zm.) uchylił art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz o uchyleniu ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz.U. Nr 11, poz. 81 ze zm.), przez co uniemożliwił wzruszanie wadliwych decyzji tak w trybie administracyjnym, jak sądowym. Brak możliwości wzruszenia prawomocnych decyzji we wskazanych sprawach, zdaniem skarżącego, narusza wynikającą z art. 21 konstytucji ochronę własności, wyrażoną w art. 32 zasadę równości, zamyka przewidzianą w art. 77 ust. 2 konstytucji dostępność drogi sądowej i pozbawia skarżącego wyrażonego w art. 78 prawa do zaskarżania decyzji wydanych w pierwszej instancji.

Skarżący w październiku 1991 r. domagał się uchylenia aktu własności ziemi z 24 stycznia 1980 r. wydanego przez Naczelnika Gminy Ż. Ze względu uchylenie wskazanego wyżej art. 8 ust. 4 ustawy z 26 marca 1982 r. postępowanie w przedmiotowej sprawie zostało umorzone decyzją Wojewody w T. z 21 stycznia 1992 r. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją z 17 grudnia 1993 r. Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Następnie skarżący wystąpił na drogę sądową celem uchylenia wskazanego aktu własności ziemi. Wniosek skarżącego został odrzucony postanowieniem Sądu Rejonowego w D. z 1 czerwca 1998 r., które to postanowienie zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w T. z 16 listopada 1998 r. Zdaniem Sądu Wojewódzkiego droga sądowa w przedmiotowej sprawie została zamknięta z chwilą uchylenia art. 8 ust. 4 ustawy z 26 marca 1982 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

W myśl art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skargę konstytucyjną można wnieść w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia. Ostatecznym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie jest postanowienie Sądu Wojewódzkiego w T. z 16 listopada 1998 r. Postanowienie to zostało skarżącemu doręczone 27 listopada 1998 r., zaś skarga konstytucyjna została wniesiona dopiero 12 kwietnia 1999 r., zatem nie został zachowany dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej.

Z powodu niespełnienia warunków przewidzianych w art. 48 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, w szczególności wskutek sporządzenia pisma bez udziału adwokata lub radcy prawnego, pismo skarżącego z 15 grudnia 1998 r. nie mogło zostać potraktowane jako skarga konstytucyjna. Z kolei skarga konstytucyjna złożona 29 marca 1999 r. ze względu na nieuiszczenie wpisu została skarżącemu zwrócona zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 31 marca 1999 r. W myśl § 2 i § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 13 października 1997 r. w sprawie wysokości oraz zasad pobierania wpisu od skargi konstytucyjnej (Dz.U. Nr 126, poz. 809), skarżący ma obowiązek uiścić wpis bez uprzedniego wezwania, a w razie braku wpisu skarga konstytucyjna podlega zwrotowi. Z treści art. 20 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 130 § 2 kpc wynika, że skarga konstytucyjna zwrócona z powodu nieuiszczenia wpisu nie wywołuje skutków prawnych, w szczególności nie przerywa biegu dwumiesięcznego terminu, określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wobec tego nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, iż w skardze konstytucyjnej złożonej 12 kwietnia 1999 r. poprzez uiszczenie wpisu uzupełnia on braki formalne skargi konstytucyjnej z 15 grudnia 1998 roku.

Z tych względów należy odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.