109

POSTANOWIENIE

z dnia 27 kwietnia 1999 r.

Sygn. Ts 25/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ferdynand Rymarz

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stanisława P. w sprawie zgodności:

- art. 3, art. 32 pkt 2, art. 35 pkt 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.) z art. 2, art. 12 i art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz

- art. 393 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 286 ze zm.) z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W sporządzonej przez pełnomocnika skardze konstytucyjnej pana Stanisława P., wniesionej 22 marca 1999 r. (data nadania w UPT uzupełnienia skargi z opłaconym wpisem) zarzucono, iż art. 3, art. 32 pkt 2 oraz art. 35 pkt 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 12 oraz art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto skarżący zarzucił art. 393 kodeksu postępowania cywilnego niezgodność z art. 45 Konstytucji RP. Skarżący zarzucił również przepisom dotyczącym “prawa do pomocy prawnej adwokata z urzędu” niezgodność z art. 45 Konstytucji RP, ze względu na brak precyzji w sformułowaniu umożliwiającej dowolne ich stosowanie.

Skarżący wskazał, iż do naruszenia jego praw konstytucyjnych, zagwarantowanych w art. 2, art. 12 oraz art. 45 konstytucji doszło przez wydanie wyroku Sądu Rejonowego dla W.-S. z 20 stycznia 1998 r. (sygn. akt IV P. 3587/96) oraz wyroku Sądu Wojewódzkiego w W. z 18 czerwca 1998 r. (sygn. akt VII Pa 85/98).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 kwietnia 1999 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie, które z orzeczeń zapadłych w niniejszej sprawie skarżący uważa za ostateczne rozstrzygnięcie o jego wolnościach lub prawach określonych w konstytucji oraz dokładne określenie sposobu naruszenia ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na zaskarżonych przepisach praw i wolności konstytucyjnych skarżącego wynikających z art. 2, art. 12 oraz art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Mimo wyraźnie sprecyzowanego wezwania do usunięcia braków, pełnomocnik skarżącego w pismach procesowych z 14 kwietnia 1999 r. w dalszym ciągu nie wskazał, które z orzeczeń zapadłych w sprawie skarżący uważa za ostateczne rozstrzygnięcie o jego wolnościach lub prawach określonych w konstytucji oraz nie określił sposobu naruszenia praw lub wolności skarżącego przez zastosowanie zaskarżonych przepisów. Równocześnie z akt sprawy nie wynika, aby ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234) lub art. 393 kodeksu postępowania cywilnego zostały w stosunku do skarżącego zastosowane przez wydanie jakiegokolwiek rozstrzygnięcia o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zakwestionowanej w skardze ustawy lub innego aktu normatywnego ostatecznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. Bezspornym jest, iż przedstawiona skarga warunku tego nie spełnia. Skarżący powinien bowiem wykazać, że na podstawie zaskarżonego przez niego przepisu wydano w jego sprawie ostateczne orzeczenie, które odnosiło się do przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych wskazanych w skardze. Pogląd ten znajduje uzasadnienie w dotychczasowych orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienie z 27 października 1998 r., sygn. akt Ts 86/98; postanowienie z 23 listopada 1998 r., sygn. akt TS 101/98, OTK ZU Nr 7/1998, poz. 126). Nie sposób również podzielić opinii pełnomocnika skarżącego, iż z faktu niezastosowania przez sądy orzekające w sprawie skarżącego zaskarżonych przepisów ustawy z 23 maja 19991 r. o związkach zawodowych wynika ich niekonstytucyjność.

Z uwagi na to, iż w wyznaczonym terminie pełnomocnik skarżącego nie uzupełnił wskazanych braków formalnych skargi konstytucyjnej, przez co nie zostały spełnione warunki umożliwiające jej merytoryczne rozpoznanie określone w art 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, należało na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) orzec jak w sentencji.