70

POSTANOWIENIE

z dnia 14 kwietnia 1999 r.

Sygn. Ts 22/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Krzysztof Kolasiński

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Henryki M.

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 26 lutego 1999 r. skarżąca wniosła o uchylenie wyroku Sądu Wojewódzkiego w Ł. z 29 czerwca 1989 r., zarzucając mu naruszenie swoich konstytucyjnych uprawnień wynikających z zasady równości wobec prawa.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 16 marca 1999 r. skarżąca wezwana została do usunięcia braków formalnych złożonej do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, w stosunku do których domaga się stwierdzenia ich niezgodności z konstytucją.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) warunkiem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest dokładne określenie w skardze ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach skarżącego określonych w konstytucji. Jak wynika z treści złożonej skargi, nie spełnia ona powyższego wymogu, ponieważ nie wskazuje przepisu, któremu skarżąca zarzuca niezgodność z konstytucją. Pomimo wyraźnych wskazówek zawartych w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 16 marca 1999 r. wzywającym do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w piśmie procesowym z 29 marca 1999 r. w dalszym ciągu nie określono przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, w stosunku do których skarżąca domaga się stwierdzenia ich niezgodności z konstytucją. Z treści skargi konstytucyjnej oraz pisma procesowego uzupełniającego, w wykonaniu zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego, braki niniejszej skargi wynika, iż rzeczywistym przedmiotem zaskarżenia są orzeczenia sądów naruszające, zdaniem skarżącej, przepisy kodeksu postępowania cywilnego oraz konstytucyjną zasadę równości wobec prawa.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że skarżąca nie wskazała przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego na podstawie którego orzeczono ostatecznie o jej wolnościach lub obowiązkach określonych w konstytucji, a tym samym niniejsza skarga nie spełnia warunku rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny wynikającego z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.