127

POSTANOWIENIE

z dnia 15 marca 1999 r.

Sygn. Ts 7/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Redakcji prasowej biuletynu studentów Politechniki w W. “S” w sprawie zgodności:

art. 413 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) oraz art. 9 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 556 ze zm.)

z art. 2, art. 37 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Redakcji prasowej biuletynu studentów Politechniki w W. “S”, sporządzonej 25 stycznia 1999 r. zarzucono, iż art. 413 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) oraz art. 9 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 556 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 37 ust. 1 art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy pozbawiają go konstytucyjnego prawa do bezstronnego sądu w odniesieniu do działań prokuratorskich oraz zamykają drogę sądowej kontroli nad merytorycznymi decyzjami prokuratora zapadłymi w karnym postępowaniu przygotowawczym.

Skarżący wskazał, iż stosując powyższe przepisy Prokuratura Wojewódzka w W. postanowieniem z 31 sierpnia 1998 r. nie uwzględniła zażalenia skarżącego na postanowienie Prokuratury Rejonowej W.- S. z 2 czerwca 1998 r. o umorzeniu prowadzonego przez tę prokuraturę śledztwa.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wniesienie jej w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, wyczerpującego tok instancji w jego sprawie. Termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym ma charakter materialnoprawny, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych. Naruszenie tego terminu wyłącza możliwość merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.

Z uzasadnienia skargi konstytucyjnej wynika, iż ostatecznym orzeczeniem naruszającym, zdaniem skarżącego, jego prawa i wolności jest postanowienie Prokuratury Wojewódzkiej w W. odmawiające uwzględnienia zażalenia na postanowienie o umorzeniu śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową W.-S. Skarżący oświadczył, iż postanowienie to zostało mu doręczone 25 września 1998 roku.

Jak podkreśla to sam skarżący, postanowienie prokuratora Prokuratury Wojewódzkiej miało charakter ostateczny i w toku instancji nie przysługiwał już na nie żaden środek odwoławczy. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym od momentu doręczenia tego postanowienia skarżącemu, rozpoczął bieg dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej. Uległ on co prawda zawieszeniu na czas rozpatrywania złożonego 13 listopada 1998 r. wniosku skarżącego o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Zawieszenie biegu terminu ustało z dniem doręczenia skarżącemu orzeczenia ustanawiającego dla niego adwokata z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, tj. 30 grudnia 1998 r. Po tej dacie termin do złożenia skargi konstytucyjnej biegł w dalszym ciągu i upłynął 11 stycznia 1999 roku.

Ponieważ skarga konstytucyjna została w Trybunale Konstytucyjnym złożona dopiero 28 stycznia 1999 r., doszło do przekroczenia dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny pragnie jednocześnie podkreślić, iż dla kwestii upływu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej nie ma znaczenia fakt, iż skarżący wnioskiem z 23 października 1998 r. wystąpił do Prokuratora Generalnego o uchylenie postanowienia Prokuratury Wojewódzkiej w W. Stanowiące odpowiedź na ten wniosek pismo Prokuratury Apelacyjnej w W. z 30 listopada 1998 r. nie ma bowiem charakteru rozstrzygnięcia, o którym mówi art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, a którego doręczenie skarżącemu decyduje o początku biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.

Pismo to, nie mając charakteru rozstrzygnięcia wydanego w ramach toku instancji na skutek złożonego przez skarżącego środka zaskarżenia, nie może mieć równocześnie wpływu na uzyskanie, przez wskazane w skardze konstytucyjnej postanowienie Prokuratury Wojewódzkiej, przymiotu ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

W tej sytuacji, z uwagi na przekroczenie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.