21

POSTANOWIENIE

z dnia 3 lutego 1999 r.

Sygn. Ts 165/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana W., w sprawie zgodności:

art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 2 września 1994 r. o dodatku i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu (Dz.U. Nr 111, poz. 537) z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Jana W. sporządzonej 14 grudnia 1998 r. zarzucono, iż art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 2 września 1994 r. o dodatku i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu (Dz.U. Nr 111, poz. 537) narusza prawa konstytucyjne skarżącego zagwarantowane w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a w szczególności art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

Pełnomocnik skarżącego wskazał, iż stosując zakwestionowany przepis Zakład Ubezpieczeń Społecznych w O. decyzją z 31 października 1997 r. odmówił skarżącemu prawa do dodatku pieniężnego przyznawanego w trybie przepisów zaskarżonej ustawy. Sąd Wojewódzki w T. wyrokiem z 14 maja 1998 r. oddalił żądanie skarżącego wskazując, iż nie mieści się w ramach czasowych zakreślonych w zaskarżonym przepisie art. 1 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, skoro zastępczą służbę wojskową w warunkach przewidzianych w ustawie pełnił już po 1956 r., w okresie od 23 stycznia 1957 r. do 28 grudnia 1958 r. Sąd Apelacyjny w R. wyrokiem z 25 września 1998 r. na tej samej podstawie oddalił wniesioną apelację.

Jednocześnie pełnomocnik skarżącego zaznacza, iż od wyroku Sądu Apelacyjnego w R. złożona została kasacja. Z ustaleń dokonanych przez Trybunał Konstytucyjny w Sądzie Apelacyjnym w R. wynika, iż akta sprawy przekazano do Sądu Najwyższego. Do chwili obecnej kasacji nie rozpatrzono.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego, sąd lub organ administracji publicznej ostatecznie orzekł o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Ów ostateczny charakter orzeczenie organu władzy publicznej nabywa wówczas, gdy skarżącemu nie przysługuje już środek odwoławczy od tego orzeczenia, ani też nie toczy się żadne postępowanie, w ramach którego orzeczenie to może zostać zmienione lub uchylone /por. postanowienie TK z dnia 21 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 53/98, ZU OTK Nr 4(19)/98, poz. 55/. Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancyjnego, w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Nieprawomocność wyroku od którego została złożona i dotychczas nie rozpatrzona kasacja, z czym mamy do czynienia w niniejszej sprawie, jest oczywista. Wyrok sądu drugiej instancji w sprawie z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, od którego przysługuje skarga kasacyjna staje się bowiem prawomocny wskutek wydania orzeczenia przez sąd kasacyjny lub wskutek upływu terminu do złożenia kasacji. Złożenie kasacji co prawda nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego wyroku sądowego, tym niemniej dopiero po jej rozpoznaniu wyrok ten staje się prawomocny. W takiej sytuacji wyrok Sądu Apelacyjnego, od którego została wniesiona kasacja do Sądu Najwyższego, wskazany przez pełnomocnika skarżącej, nie jest prawomocny i nie ma waloru ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

W tym stanie rzeczy skarga konstytucyjna jest przedwczesna, ponieważ nie spełnia warunku jej merytorycznego rozpoznania określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) i z tego względu należy odmówić jej nadania dalszego biegu.