53

POSTANOWIENIE

z dnia 20 stycznia 1999 r.

Sygn. Ts 163/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Romana K., w sprawie:

zgodności art. 15 ust. 3 - 3b w związku z art. 13 ust. 1 i z art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.) z art. 67 Konstytucji RP

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Romana K., sporządzonej 9 grudnia 1998 r. zarzucono, iż art. 15 ust. 3 - 3b w związku z art. 13 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.) jest niezgodny z art. 67 Konstytucji RP, naruszając przysługujące mu prawo do zabezpieczenia społecznego.

Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane przepisy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z 23 listopada 1995 r. dokonał przeliczenia świadczeń przysługujących skarżącemu w sposób naruszający jego interesy. Sąd Wojewódzki - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w L. wyrokiem z 2 grudnia 1997 r. oddalił odwołanie skarżącego od tej decyzji, a orzeczenie to zostało utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w L. z 15 lipca 1998 r. Wyrok ten został doręczony skarżącemu 4 sierpnia 1998 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego rozstrzygnięcia, od którego zależy ostateczny charakter orzeczenia o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. W niniejszej sprawie rozstrzygnięciem takim jest wyrok Sądu Apelacyjnego w L. z 15 lipca 1998 roku.

Ponieważ jednak wyrok ten został doręczony skarżącemu już 4 sierpnia 1998 r., zaś skarga konstytucyjna została złożona w Trybunale Konstytucyjnym dopiero 10 grudnia 1998 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym) doszło do znacznego przekroczenia dwumiesięcznego terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Nie zmienia tej oceny fakt, iż 30 października 1998 r. skarżący złożył w Sądzie Rejonowym w P. wniosek o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Termin do złożenia skargi konstytucyjnej upłynął już bowiem przed tą datą, co wyłącza możliwość zastosowania w niniejszej sprawie art. 48 ust. 2 zd. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Przewidziana w tym przepisie instytucja zawieszenia biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej dotyczy bowiem wyłącznie tych przypadków, gdy w chwili składania wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu termin ten jeszcze nie upłynął.

Z uwagi więc na to, iż skarga konstytucyjna złożona została z przekroczeniem terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.