51

POSTANOWIENIE

z dnia 14 stycznia 1999 r.

Sygn. Ts 152/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana Zbigniewa M., na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Jana Zbigniewa M., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 12 listopada 1998 r. zarzucono niewłaściwe zastosowanie przez Sąd Najwyższy - Izbę Cywilną przepisów: art. 5 kodeksu cywilnego, art. 128 i art. 135 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, art. 393¹² kodeksu postępowania cywilnego, w wyroku z 17 czerwca 1998 r., oddalającym kasację skarżącego wniesioną w sprawie o alimenty. Pełnomocnik skarżącego wskazuje, że wyrok ten odnosi się do praw i wolności skarżącego określonych w art. 30 i 67 konstytucji.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarga do Trybunału Konstytucyjnego może dotyczyć zgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, stanowiącego podstawę ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. Jednocześnie zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga powinna zawierać m.in. uzasadnienie z podaniem stanu faktycznego. Uzasadnienie to musi wyjaśniać, na czym polega niezgodność zaskarżonych przepisów z konstytucją. Tymczasem w uzasadnieniu skargi przedstawiono wyłącznie argumentację wskazującą na niewłaściwe zastosowanie przez Sąd Najwyższy zakwestionowanych przepisów.

Z tego względu zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 grudnia 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez określenie na czym dokładnie polega niezgodność art. 5 kc, art. 128 i art. 135 § 1 kro oraz art. 393¹² kpc z art. 30 i 67 Konstytucji RP. W piśmie z 22 grudnia 1998 r. pełnomocnik skarżącego stwierdził jedynie, iż podtrzymuje i popiera wywody zawarte w przedmiotowej skardze, co jego zdaniem należy traktować jako ustosunkowanie się do pkt. 1 zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 grudnia 1998 r., wydanego w niniejszej sprawie. Nadesłane pismo nie może być uznane za uzupełnienie braków skargi konstytucyjnej. Tej treści stwierdzenie pełnomocnika skarżącego nie jest stosowne. Przekreśla całkowicie sens założenia uczynionego przez ustawodawcę, iż dopiero skarga konstytucyjna sporządzona przez osobę odznaczającą się kwalifikowaną wiedzą prawniczą będzie należycie sformułowana, jasna i odpowiadająca wymogom jakie nakłada ustawa o Trybunale Konstytucyjnym. Wezwanie do uzupełnienia braków wskazuje na ocenę Trybunału, według której powinno nastąpić uzupełnienie treści skargi. W tej sytuacji rzeczą pełnomocnika jest zastosowanie się do tego wezwania, tak aby skarga mogła zostać rozpoznana przez Trybunał. Postępowanie pełnomocnika, które nie stosuje się do wezwania, może prowadzić do naruszenia interesu skarżącego.

W tym stanie rzeczy kierując się treścią art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.