17

POSTANOWIENIE

z dnia 16 grudnia 1998 r.

Sygn. Ts 140/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ferdynand Rymarz

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Zofii C., w sprawie zgodności:

art. 50 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne (Dz.U. Nr 38, poz. 230 ze zm.) z art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej,

odrzucić wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Zofii C. sporządzonej 3 października 1998 r. zarzucono, iż art. 50 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne (Dz.U. Nr 38, poz. 230 ze zm.) jest niezgodny z art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżąca wskazała, iż stosując zakwestionowaną regulację Kierownik Urzędu Rejonowego w O. decyzją z 20 maja 1996 r. zobowiązał ją do odtworzenia swobodnego spływu wód opadowych z przepustu pod drogę wojewódzką poprzez wykonanie określonych prac na nieruchomości będącej jej własnością. Rozstrzygnięcie to utrzymał w mocy Wojewoda w B. decyzją z 25 czerwca 1996 r. Skarga na tę decyzję została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 28 kwietnia 1998 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może zostać złożona w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu ostatecznego wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia. Jak wynika z akt sprawy, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego został skarżącej doręczony 24 czerwca 1998 r., zaś skarga konstytucyjna została złożona do Trybunału Konstytucyjnego dopiero 5 października 1998 r., a więc ze znacznym przekroczeniem wspomnianego wcześniej terminu.

W tej sytuacji, z uwagi na niedochowanie jednego z wymienionych w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny uznał jednocześnie, iż nie może stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania dołączony do skargi konstytucyjnej wniosek o przywrócenie terminu do jej złożenia. Termin ten bowiem ma charakter zawity, a w związku z tym nie podlega przywróceniu. Wynika to z istoty skargi konstytucyjnej, która nie jest zwykłym środkiem zaskarżenia w normalnym toku instancji. Termin do złożenia skargi konstytucyjnej nosi znamiona terminu materialnoprawnego, wyznaczającego czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych poprzez zakwestionowanie w skardze konstytucyjnej generalnego aktu normatywnego (por. postanowienie TK z 21 stycznia 1998 r. sygn. Ts 2/98, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 21 oraz postanowienie TK z 15 lipca 1998 r. sygn. Ts 79/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 87). W związku z powyższym wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej należało jako niedopuszczalny odrzucić.