72

POSTANOWIENIE

z dnia 17 sierpnia 1998 r.

Sygn. Ts 102/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wojciech Sokolewicz

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego “C” Spółka z o.o., w sprawie zgodności art. 393 pkt 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) z art. 77 Konstytucji RP

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

Pełnomocnik skarżącego Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego “C” Spółka z o.o. w skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału 13 lipca 1998 r. zaskarżył przepis art. 393 pkt 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zarzucając mu sprzeczność z art. 77 konstytucji. W uzasadnieniu złożonej skargi wskazał, iż przepis ten był podstawą wydania przez Sąd Wojewódzki w J.G. ostatecznego orzeczenia z 13 lutego 1998 r., zapadłego w wytoczonej przez spółkę sprawie o wynagrodzenie szkody, jaka została jej wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej. Jednocześnie pełnomocnik skarżącej spółki wskazał, że odrzucenie przez sąd wniesionej kasacji na podstawie zaskarżonego przepisu art. 393 pkt 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego ogranicza reprezentowanej przez niego spółce możliwość skorzystania “z prawa gwarantowanego art. 77 ust. 2 ustawy konstytucyjnej”.

Badając niniejszą sprawę Trybunał zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej warunkiem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest ostateczne orzeczenie przez organ władzy publicznej o przysługujących skarżącemu prawach, wolnościach lub obowiązkach określonych w konstytucji. Ostateczny charakter orzeczenie takie uzyskuje, gdy nie przysługuje już skarżącemu w ramach toku instancji żaden środek ochrony jego praw, ani też nie toczy się żadne postępowanie, w ramach którego orzeczenie to może ulec zmianie.

Z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym wynika natomiast, że merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej możliwe jest wyłącznie wówczas, gdy została złożona przed upływem dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, które zapadło po wyczerpaniu wszystkich przysługujących skarżącemu, w ramach toku instancji, środków ochrony jego praw. Treść tego przepisu musi być interpretowana w świetle powołanego art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie akt normatywny, na podstawie którego organ władzy publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach, wolnościach lub obowiązkach określonych w konstytucji.

Jak wynika z wniesionej skargi, orzeczeniem takim, wydanym na podstawie zaskarżonego przepisu art. 393 pkt 1 ustawy kodeks postępowania cywilnego, było postanowienie Sądu Wojewódzkiego w J.G. z 13 lutego 1998 r. odrzucające wniesioną kasację z uwagi na wartość przedmiotu zaskarżenia niższą niż pięć tysięcy złotych.

Ponieważ skarga konstytucyjna została nadana w Urzędzie Pocztowym dopiero 13 lipca 1998 r., a wskazane orzeczenie Sądu Wojewódzkiego, jak zaznaczono w skardze, spółka otrzymała w dniu 19 lutego 1998 r., należy uznać, że złożono ją z wyraźnym przekroczeniem dwumiesięcznego terminu, wynikającego z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, zgodnie z którym termin ten liczy się, jak już wspomniano, od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, które zapadło po wyczerpaniu wszystkich przysługujących skarżącemu, w ramach toku instancji, środków ochrony jego praw.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że niewątpliwie doszło do wyraźnego przekroczenia dwumiesięcznego terminu przewidzianego do wniesienia skargi konstytucyjnej, zakreślonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), z uwagi na co należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.