90

POSTANOWIENIE

z dnia 27 lipca 1998 r.

Sygn. Ts 84/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wiesława S. w sprawie:

zgodności art. 393 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Wiesława S. sporządzonej 30 maja 1998 r. zarzucono, iż art. 393 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Pełnomocnik skarżącego podniósł, iż zdaniem skarżącego wyrok Sądu Wojewódzkiego w Z.G. z 5 lutego 1998 r., oddalający apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Ż. z 18 września 1997 r. naruszył konstytucyjne prawo równości wszystkich wobec prawa oraz prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy określone w art. 45 konstytucji, pozbawiając skarżącego możliwości wniesienia kasacji poprzez ograniczenie wartościowe przedmiotu zaskarżenia.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 23 czerwca 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa przysługujące skarżącemu i w jaki sposób zostały naruszone przez art. 393 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego, a w szczególności na czym miało polegać naruszenie przez ten przepis zagwarantowanej w art. 32 Konstytucji RP zasady równości wszystkich wobec prawa.

W piśmie procesowym z 4 lipca 1998 r. uzupełniającym braki formalne niniejszej skargi pełnomocnik skarżącego wskazał, iż zdaniem skarżącego zaskarżony przepis pozbawia go prawa do wyczerpania toku instancyjnego oraz narusza art. 76 Konstytucji RP ustanawiający konstytucyjną ochronę konsumentów, użytkowników i najemców przez władze publiczne przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wynika, że skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego. Skarżący musi więc wykazać, że na podstawie zaskarżonego przez niego przepisu wydano w jego sprawie ostateczne orzeczenie, które odnosiło się do przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych wskazanych w skardze.

W rozpoznawanej sprawie pełnomocnik skarżącego wskazał jako ostateczne orzeczenie wyrok Sądu Wojewódzkiego w Z.G. z 5 lutego 1998 r., oddalający na podstawie art. 385 Kodeksu postępowania cywilnego apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Ż. z 18 września 1997 roku.

W tych warunkach, skoro skarżący - wbrew wymaganiom art. 79 konstytucji - kwestionuje przepis ustawy (art. 393 pkt 1 kpc), który nie stanowił podstawy do wydania ww. wyroku Sądu Wojewódzkiego, skardze jako oczywiście bezzasadnej (art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym) nie można było nadać biegu.

Z tych też względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.