63

POSTANOWIENIE

z dnia 24 czerwca 1998 r.

Sygn. Ts 88/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu na mocy art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) skargi konstytucyjnej Józefa K., w sprawie zgodności art. 2 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 24 stycznia 1968 r. o scalaniu i wymianie gruntów (Dz.U. Nr 3, poz. 13) z art. 32, 64 ust. 1 i 3 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnego z 2 czerwca 1998 r. pełnomocnik skarżącego ustanowiony z urzędu, zaskarżył przepisy art. 2 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 24 stycznia 1968 r. o scalaniu i wymianie gruntów (Dz.U. Nr 3, poz. 13), będące podstawą wydania decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w G. z dnia 4 września 1969 r. (nr 12/47/69), zatwierdzającej projekt wymiany gruntów we wsi S., gromady G., powiat. G. Zaskarżonym przepisom zarzuca naruszenie art. 32, 64 ust. 1 i 3 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Badając niniejszą sprawę Trybunał zważył co następuje:

Instytucja skargi konstytucyjnej wprowadzona została do polskiego systemu prawnego na mocy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. oraz ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Oba te akty prawne weszły w życie 17 października 1997 r. i od tej daty osoby domagające się ochrony przysługujących im praw i wolności określonych w konstytucji otrzymały uprawnienie do złożenia skargi konstytucyjnej. Uprawnienie to może być jednakże realizowane w zakresie przewidzianym w ustawie i po spełnieniu określonych wymagań formalnych. Jednym z nich jest przewidziany w art. 46 ust. 1 dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej. 17 października 1997 r. powstała możliwość skierowania do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej, o ile wszakże nie upłynął jeszcze dwumiesięczny termin od daty doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) skarga konstytucyjna może być wniesiona wyłącznie w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Termin ten ma charakter zawity i jego przekroczenie powoduje, iż rozpoznanie skargi konstytucyjnej staje się niedopuszczalne.

Jak wynika z przedstawionych dokumentów oraz ustaleń dokonanych w Naczelnym Sądzie Administracyjnym w W., ostatecznym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie był wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w W. z 20 czerwca 1994 r., wysłany do skarżącego 7 lipca 1994 r. i doręczony mu przed 11 sierpnia 1994 r., w której to dacie Ministerstwo Sprawiedliwości zażądało z Naczelnego Sądu Administracyjnego akt tej sprawy, w związku ze złożonym przez skarżącego podaniem o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od tego wyroku. Skarga konstytucyjna w rozpoznawanej sprawie została natomiast wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego 2 czerwca 1998 r., czyli ze znacznym przekroczeniem ustawowego terminu. Należy także zauważyć, że siłą rzeczy, wniosek skarżącego o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu wpłynął do właściwego sądu rejonowego już po upływie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy trzeba uznać, iż skarga konstytucyjna została złożona po terminie przewidzianym w art. 46 ust. 1 wyżej wspomnianej ustawy i nie może być merytorycznie rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny. W związku z tym należało odmówić nadania jej dalszego biegu.