POSTANOWIENIE

z dnia 5 czerwca 1998 r.

Sygn. Ts 80/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Józefa K., w sprawie:

zgodności art. 12 ust. 1 ustawy z 1 marca 1996 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego, rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 189) z art. 32 oraz art. 45 ust. 1 w związku z art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Józefa K. wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 maja 1998 r. zarzucono, iż art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego, rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 189) jest niezgodny z art. 32 oraz art. 45 ust. 1 w związku z art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowany przepis pozbawia obywatela prawa do wniesienia kasacji na orzeczenia wydane w drugiej instancji przed 11 czerwca 1996 r., podczas gdy obywatele, co do których orzeczenia zapadły po tej dacie, mogą - po spełnieniu warunków prawem przewidzianych - wnieść samodzielnie kasację. Narusza to, według skarżącego konstytucyjną zasadę równości wszystkich obywateli oraz zagwarantowane konstytucyjne prawo do wymiaru sprawiedliwości i zasadę co najmniej dwuinstancyjnego postępowania sądowego.

Skarżący wskazał, iż Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. wyrokiem z 29 września 1977 r. (sygn. IP 1677/77) nie uwzględnił odwołania skarżącego od orzeczenia Terenowej Komisji Odwoławczej ds. Pracy Dzielnicy W.-K. w W. z 13 czerwca 1977 r. (Nr KO/159/77) oddalającego wniosek skarżącego o przywrócenie go do pracy.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zaskarżonego aktu normatywnego ostatecznego orzeczenia o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach określonych w Konstytucji RP. Nadto zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga może być wniesiona w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku lub innego rozstrzygnięcia przesądzającego ostatecznie o jego prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

Jak wynika z treści złożonej do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej, warunki te nie zostały spełnione. Wskazany w skardze konstytucyjnej wyrok Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. nie może być uznany za orzeczenie, o którym mówi art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, gdyż wyrok ten nie został wydany na podstawie zakwestionowanego w skardze konstytucyjnej art. 12 ust. 1 ustawy z 1 marca 1996 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego, rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw. Ponadto, gdy chodzi o możliwość wniesienia skargi, która dotyczy orzeczenia sprzed wejścia w życie nowej konstytucji, mogą być nią objęte tylko te przypadki, w których termin dwóch miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia nie upłynął przed datą 17 października 1997 r., tj. datą wejścia w życie nowej konstytucji i nowej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Nie można również uważać za ostateczne rozstrzygnięcie o konstytucyjnych prawach skarżącego, dołączonego do skargi konstytucyjnej pisma Ministerstwa Sprawiedliwości, informującego o tym, iż nie uległo zmianie stanowisko o braku podstaw prawnych do złożenia kasacji w sprawie skarżącego, o czym wielokrotnie skarżącego powiadamiano. Pismo to nie nosi żadnych znamion władczego rozstrzygnięcia w zakresie przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych. Ani pośrednio, ani bezpośrednio pismo to nie kształtuje sytuacji prawnej skarżącego. W związku z powyższym nie nosi znamion ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Ze względu na to, iż nie zostały dochowane podstawowe przesłanki umożliwiające zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym rozpoznanie skargi konstytucyjnej, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.