55

POSTANOWIENIE

z dnia 2 czerwca 1998 r.

Sygn. Ts 65/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Tadeusza S., w sprawie:

zgodności art. 1 ust. 1, art. 10 ust. 1 i art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.) z art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 lipca 1952 r. oraz z art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. na mocy art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 i 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)

p o s t a n o w i ł:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 20 kwietnia 1998 r. zakwestionowano art. 1 ust. 1, art. 10 ust. 1 i art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.), zarzucając mu niezgodność z art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 22 lipca 1952 r. oraz z art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 roku.

Zarządzeniem z 29 kwietnia 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, a w szczególności do wskazania daty doręczenia wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z 21 maja 1992 r. oraz wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z 1 czerwca 1993 r. W odpowiedzi na to wezwanie pełnomocnik skarżącego wniósł do Trybunału Konstytucyjnego pismo z 7 maja 1998 r. W piśmie tym poinformował, iż według zwrotnego potwierdzenia odbioru znajdującego się w aktach sądowych, wyrok Sądu Wojewódzkiego w K. z 21 maja 1992 r. został doręczony skarżącemu 6 sierpnia 1992 r., oraz że w aktach tych brak jest potwierdzenia odbioru przez skarżącego wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z 1 czerwca 1993 r. Z oświadczenia skarżącego wynika natomiast, że wyrok Sądu Wojewódzkiego został do niego wysłany 24 maja 1994 roku.

Badając niniejszą sprawę Trybunał zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia zapadłego w jego sprawie. Wskazany dwumiesięczny termin biegnie od doręczenia skarżącemu tego wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, które przesądza o ostatecznym charakterze merytorycznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego.

W przypadku rozpoznawanej skargi rozstrzygnięciem takim jest wyrok Sądu Wojewódzkiego z 21 maja 1992 r., utrzymujący w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B. z 8 stycznia 1992 r. zapadły w sprawie o odszkodowanie oraz wyrok Sądu Wojewódzkiego w K. z 1 czerwca 1993 r. utrzymujący w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B. z 12 stycznia 1993 r., wydany w sprawie o przywrócenie do pracy.

Należy zaznaczyć, że skarga konstytucyjna, nieznana poprzednio obowiązującemu systemowi prawnemu, została ustanowiona w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. Zgodnie z art. 243 konstytucja weszła w życie po upływie 3 miesięcy od daty jej ogłoszenia, tj. 17 października 1997 r., z tą też chwilą otworzyła się możliwość wniesienia skargi konstytucyjnej. Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej określił art. 46 ust. 1 wyżej powoływanej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Z zestawienia przytoczonych przepisów wynika, że może być kierowana do Trybunału skarga konstytucyjna jedynie w tej sprawie, w której po wyczerpaniu toku instancyjnego, prawomocny wyrok, ostateczna decyzja, lub inne ostateczne rozstrzygniecie zostało doręczone skarżącemu po 17 sierpnia 1997 r. W rozpatrywanej sprawie zarówno wyrok Sadu Wojewódzkiego z 21 maja 1992 r., który został doręczony skarżącemu 6 sierpnia 1992 r., jak i wyrok Sądu Wojewódzkiego z 1 czerwca 1993 r. doręczony mu w maju 1994 r., skarżący otrzymał znacznie wcześniej. Bezsporne jest zatem, że doszło do przekroczenia dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Należy również dodać, że na bieg tego terminu nie miał wpływu fakt, że pełnomocnik do sporządzenia skargi konstytucyjnej został ustanowiony przez Sąd Rejonowy w B. postanowieniem z 9 lutego 1998 r., a wyznaczony przez ORA w K. 25 lutego 1998 r. Zdarzenia te bowiem miały miejsce już po upływie wskazanego dwumiesięcznego terminu. Wbrew twierdzeniom skarżącego obowiązujące przepisy nie pozwalają na liczenie dwumiesięcznego terminu, ani od dnia ustanowienia pełnomocnika z urzędu, ani od dnia powiadomienia o tym fakcie tegoż pełnomocnika. Brzmienie art. 46 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym jasno wskazuje moment rozpoczęcia biegu w/w terminu.

Z tych względów należało orzec jak w sentencji, odmawiając nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.