10

POSTANOWIENIE

z dnia 17 grudnia 1997 r.

Sygn. Ts 22/97

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Trzciński

na posiedzeniu niejawnym po wstępnym rozpoznaniu na mocy art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) skargi konstytucyjnej Teresy B. w sprawie:

zgodności art. 10 pkt 1 oraz art. 27 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.) w części dotyczącej opodatkowania i uznania za źródła przychodu całości emerytury pobieranej w Wielkiej Brytanii oraz art. 27 tejże ustawy w odniesieniu do skali podatku dochodowego od emerytur przesłanych z Wielkiej Brytanii do Polski z konstytucją oraz z art. 24 umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz.U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20) na mocy art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 i 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)

p o s t a n o w i ł:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarga konstytucyjna może być wniesiona wyłącznie w sprawie aktu normatywnego na podstawie którego organ władzy publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach, prawach lub konstytucyjnych obowiązkach skarżącego.

W skardze konstytucyjnej Teresy B. wyraźnie wskazano, iż taki charakter przypisuje się pismu Urzędu Skarbowego dla W.-K. z 9 sierpnia 1996 r. oraz pismu Izby Skarbowej w W. z 21 listopada 1996 r. Oba te pisma wszakże nie noszą znamion jakiegokolwiek definitywnego rozstrzygnięcia o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącej. W pismach tych udzielono jedynie wyjaśnień o przyjętej w praktyce organów skarbowych interpretacji odpowiednich przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak jest natomiast jakichkolwiek przesłanek dla przyjęcia władczego charakteru owych wyjaśnień, w szczególności zaś do przypisania im cech decyzji administracyjnej w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego. Dopóki działanie organów sądowych czy administracyjnych nie przybierze władczego charakteru określającego sytuację prawną konkretnego podmiotu, dopóty nie można jeszcze mówić o ostatecznym orzeczeniu (wyroku, decyzji lub innym rozstrzygnięciu), o przysługujących skarżącemu konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach.

W tym stanie rzeczy należało znać, iż nie zostały spełnione określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przesłanki merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, w szczególności zaś wskazane w skardze konstytucyjnej pisma nie miały charakteru ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego, i w związku z tym, na mocz art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 i 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.