58

Postanowienie

z dnia 12 listopada 1997 r.

Sygn. akt. K. 21/97

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ferdynand Rymarz - przewodniczący

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

Lech Garlicki

Krzysztof Kolasiński

Błażej Wierzbowski - sprawozdawca

po rozpoznaniu 12 listopada 1997r. wniosku grupy Posłów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej II Kadencji o stwierdzenie:

niezgodności rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 68, poz. 330; zm.: z 1994 r. Nr 25, poz. 86, Nr 140, poz. 86; z 1995 r. Nr 153, poz. 781; z 1996 r. Nr 111, poz. 532; z 1997 r. Nr 20, poz. 107), w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 25 lutego 1997r., zmieniającym to rozporządzenie (Dz.U. Nr 20, poz. 107) oraz art. 33 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 25 listopada 1986r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137; zm.: z 1989 r. Nr 74, poz. 441; z 1990 r. Nr 36, poz. 206; z 1991 r. Nr 7, poz. 24, Nr 104, poz. 450, Nr 110, poz. 474; z 1994 r. Nr 84, poz. 385; z 1995 r. Nr 4, poz. 17, Nr 85, poz. 426) z art. 1 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426; zm.: z 1995 r. Nr 38, poz. 184, Nr 150, poz. 729; z 1996 r. Nr 106, poz. 488) oraz z art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426 ze zm.)

p o s t a n o w i ł:

umorzyć postępowanie w sprawie.

Uzasadnienie:

1. Grupa posłów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej II kadencji złożyła do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o stwierdzenie:

1) niezgodności rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 68, poz. 330 ze zm.) w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 25 lutego 1997 r., zmieniającym to rozporządzenie (Dz.U. Nr 20, poz. 107) oraz

2) art. 33 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1989r. Nr 25, poz. 137 ze zm.) z:

- art. 1 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426; zm.: z 1995 r. Nr 38, poz. 184, Nr 150, poz. 729; z 1996 r. Nr 106, poz. 488) oraz

- art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426 ze zm.).

2. Prezes Rady Ministrów wniósł o orzeczenie, że przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 68, poz. 330 ze zm.) w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 25 lutego 1997 r., zmieniającym to rozporządzenie (Dz.U. Nr 20, poz. 107) są zgodne z art. 1 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426; zm.: z 1995 r. Nr 38, poz. 184, Nr 150, poz. 729; z 1996 r. Nr 106, poz. 488) oraz z art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy przez art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 roku.

Ponadto Prezes Rady Ministrów wyraził pogląd, że wniosek w części dotyczącej niezgodności przepisów art. 33 ust. 2 i 3 ustawy z 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych z przepisami konstytucyjnymi w świetle przepisów art. 24 ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym, nie podlega ocenie Trybunału Konstytucyjnego, gdyż został wniesiony po upływie pięciu lat od ogłoszenia ustaw nadających zakwestionowanym przepisom aktualnie obowiązujące brzmienie.

3. Prokurator Generalny uznał, że rozporządzenie Rady Ministrów z 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest niezgodne z art. 1 Ustawy Konstytucyjnej z 17 października 1992 r., gdyż zostało wydane przez upoważniony organ w celu wykonania ustaw i zgodnie z upoważnieniem.

Natomiast wniosek w części obejmującej zarzut niekonstytucyjności art. 33 ust. 2 i 3 ustawy z 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych w związku z art. 24 ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym nie podlega rozpoznaniu w postępowaniu przed TK.

4. 19 października 1997 r. upłynęła II Kadencja Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, na skutek czego wygasły mandaty posłów tej kadencji, m.in. wnioskodawców. Zgodnie z utrwalonym przez Trybunał Konstytucyjny stanowiskiem (K. 3/91, OTK w 1992 r., cz. I, poz. 1; K. 2/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 30; K. 3/93, OTK w 1993 r., cz. II. poz. 26), powoduje to utratę legitymacji do występowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w charakterze wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 90 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) do postępowania wszczętego przed wejściem w życie Konstytucji RP, tj. przed 17 października 1997 r., mają zastosowanie przepisy obowiązujące w dniu wszczęcia postępowania. Jednakże zarówno obowiązujące wówczas przepisy, a w szczególności art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (tekst jednolity z 1991 r. Dz.U. Nr 109, poz. 470 ze zm.) oraz art. 10 ust. 2 uchwały Sejmu z dnia 31 maja 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 39, poz. 184 ze zm.), jak i przepisy ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z 1997 r. - art. 39 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 31 ust. 1, prowadzą do wniosku, że utrata legitymacji czynnej przez wnioskodawcę nie pozwala na merytoryczne rozpoznanie sprawy i dlatego zachodzi konieczność umorzenia postępowania.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.