P O S T A N O W I E N I E

z dnia 24 września 1996 r.

sygn. akt K. 2/96

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Tomasz Dybowski - przewodniczący

Krzysztof Kolasiński - sprawozdawca

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

Ferdynand Rymarz

Błażej Wierzbowski

po rozpoznaniu w dniu 24 września 1996 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o stwierdzenie zgodności:

1. art. 40 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36),

2. art. 41 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. Nr 53, poz, 214), z art. 1 i 67 pkt 2 przepisów konstytucyjnych utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426 ze zmianiami)

p o s t a n a w i a :

umorzyć postępowanie.

U z a s a d n i e n i e:

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, działając na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z dnia 29 kwietnia 1985 r. (tekst jednolity z 1991 r. Dz.U. Nr 109, poz. 470, ze zmianami) zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie zgodności art. 40 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36) oraz art. 41 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, z art. 1 i 67 pkt 2 przepisów konstytucyjnych.

W uzasadnieniu wniosku Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wyraził pogląd, że zakwestionowane przepisy wskazanych ustaw dyskryminują funkcjonariuszy służb, których dotyczą w relacji do sytuacji prawnej osób objętych ustawą z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity z 1983 r. Dz.U. Nr 30, poz. 144 ze zmianami). Ustawa ta bowiem, w przeciwieństwie do zakwestionowanych aktów prawnych nie przewiduje zawieszalności rent z wypadku przy pracy, jeżeli rencista podejmie zatrudnienie.

Minister Obrony Narodowej w piśmie z 12 marca 1996 r. nie podzielił zastrzeżeń Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego co do niekonstytucyjności przepisów zaskarżonych ustaw wskazując, że podstawowym kryterium przy ustalaniu inwalidztwa w rozumieniu wojskowej ustawy emerytalnej jest niezdolność do służby wojskowej, a nie do pracy. Nie budzą dlatego zastrzeżeń regulacje prawne przewidujące ograniczenie świadczeń rentowych w związku z osiąganiem wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia. Podobnie Minister Spraw Wewnętrznych w piśmie z 29 lutego 1996 r. nie dopatrzył się dyskryminacji funkcjonariuszy służb tego resortu w regulacji przepisów zaskarżonych ustaw, zwracając uwagę na odmienność pojęć: niezdolności do służby i niezdolności do pracy. Prokurator Generalny w piśmie z 4 kwietnia 1996 r. też zajął stanowisko, iż zaskarżone przepisy znajdują uzasadnienie w specyfice regulacji prawnej zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy służb, których dotyczą i nie naruszają przepisów konstytucyjnych.

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego po zapoznaniu się ze stanowiskiem Ministra Obrony Narodowej oraz stanowiskiem Ministra Spraw Wewnętrznych pismem z 17 kwietnia 1996 r. wycofał wniosek z dnia 26 stycznia 1996 r. o zbadanie konstytucyjności przepisów wskazanych w tym wniosku ustaw.

Wobec wycofania przez Pierwszego Prezesa SN wniosku z 26 stycznia 1996 r. o stwierdzenie konstytucyjności przepisów zakwestionowanych w nim ustaw, po zapoznaniu się z merytorycznymi uwagami uczestników postępowania, Trybunał Konstytucyjny podjął postanowienie jak w sentencji.