Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-29 - Ts 166/11
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 166/11
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-29
Opis: 
Publikacja w Z.U.Z.U. 2012 / 1B / 146

146/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 29 lutego 2012 r.

Sygn. akt Ts 166/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Rymar - przewodniczący

Andrzej Wróbel - sprawozdawca

Maria Gintowt-Jankowicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 listopada 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Cersanit S.A.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 maja 2011 r. (data nadania) Cersanit S.A. (dalej: skarżąca) wystąpiła o stwierdzenie niezgodności przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) dotyczących skargi kasacyjnej, tzn. art. 3983 § 3, art. 39813 § 2, art. 3989 § 1 pkt 1, 2 i 4, oraz odnoszących się do skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, tzn. art. 4241a § 1 i 2, z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 77 ust. 1 i 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Postanowieniem z 22 listopada 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze. W ocenie Trybunału skarżąca nie przedstawiła orzeczenia wydanego na podstawie art. 3983 § 3, art. 39813 § 2 oraz art. 4241a § 1 i 2 k.p.c. Co więcej, Trybunał stwierdził, że złożona skarga konstytucyjna jest przedwczesna, a argumenty mające wykazać sposób naruszenia konstytucyjnych praw podmiotowych są bezzasadne w stopniu oczywistym. Po pierwsze, wbrew twierdzeniom skarżącej kwestionowane przepisy nie zamykają jej drogi do dochodzenia odszkodowania za szkodę wyrządzoną niezgodnym z prawem orzeczeniem sądu. Po drugie, skarżąca nie skorzystała z przysługującej jej - zdaniem Trybunału - ochrony wynikającej z art. 4171 § 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.).

Na powyższe postanowienie skarżąca złożyła zażalenie, w którym podnosi, że - wbrew odmiennym ustaleniom Trybunału Konstytucyjnego - orzeczenie, z którym wiąże naruszenie swoich konstytucyjnych praw podmiotowych, zostało wydane na podstawie art. 39813 § 2 k.p.c., uniemożliwiającego kwestionowanie oczywiście wadliwych ustaleń faktycznych. Ponadto, skarżąca twierdzi, że skarga nie jest przedwczesna, gdyż „zainicjowanie postępowania przed właściwym sądem okręgowym o wynagrodzenie szkody wyrządzonej prawomocnym orzeczeniem wydanym w jej sprawie (…) jest niedopuszczalne w myśl art. 4241a § 1 i 2 k.p.c.”. W uzasadnieniu zażalenia zawarto argumenty mające wykazać, że Sąd Najwyższy błędnie odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej wniesionej przez skarżącą do rozpoznania, gdy w innej, niemal identycznej, sprawie nie tylko przyjął skargę skarżącej do rozpoznania, lecz także orzekł na jej korzyść.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.

W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny uznaje, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.

2. Skarżąca podnosi w zażaleniu, że art. 39813 § 2 k.p.c. stanowił podstawę wydanego w jej sprawie orzeczenia. Sąd Najwyższy w orzeczeniu, z którym skarżąca wiążę naruszenie swoich praw, stwierdził bowiem, że uzasadnienie skargi kasacyjnej nie zawierało odpowiedniej argumentacji prawnej, przede wszystkim dlatego, iż skarżąca zdawała się ignorować dokonane w sprawie ustalenia faktyczne, które nie podlegają weryfikacji po uprawomocnieniu się wyroku (por. art. 39813 § 2 k.p.c.).

Trybunał ponownie jednak zwraca uwagę, że skarga konstytucyjna - w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji - powinna zostać wniesiona w celu zbadania zgodności z Konstytucją tej normy, na podstawie której sąd lub organ administracji wydał ostateczne orzeczenie w sprawie skarżącego, prowadzące do naruszenia jego konstytucyjnych praw lub wolności. Na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK to skarżący jest zobowiązany do wskazania aktu normatywnego, którego zastosowanie w jego sprawie wywołało skutek oceniany przez niego jako naruszenie praw podmiotowych. W orzecznictwie Trybunału ugruntowało się stanowisko, w myśl którego nie każdy przepis przywołany przez sąd w uzasadnieniu rozstrzygnięcia stanowi podstawę orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. Kwalifikację tę spełnia tylko ta norma, która determinuje treść orzeczenia w ten sposób, że wkracza ono w sferę praw lub wolności określonych w Konstytucji (por. postanowienia TK z 9 października 2002 r., SK 13/02, OTK ZU nr 5/A/2002, poz. 73 i 13 listopada 2007 r., SK 40/06, OTK ZU nr 10/A/2007, poz. 137 oraz wyrok TK z 12 stycznia 2010 r., SK 2/09, OTK ZU nr 1/A/2010, poz. 1).

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że skarżąca nie podważyła trafności stanowiska Trybunału wyrażonego w zaskarżonym postanowieniu. Skarga konstytucyjna w zakresie, jakim dotyczyła kontroli art. 3983 § 3, art. 39813 § 2 oraz art. 4241a § 1 i 2 k.p.c., nie spełniała bowiem wymogu wskazania orzeczenia, które zapadłoby na podstawie zaskarżonych przepisów. Z uzasadnienia orzeczenia Sądu Najwyższego wynika jednoznacznie, że odmówił przyjęcia skargi do rozpoznania na podstawie art. 3989 § 1 pkt 1, 2 i 4 k.p.c. Trybunał podkreśla przy tym pierwszą część wypowiedzi Sądu Najwyższego, pominiętą przez skarżącą, według której uzasadnienie skargi kasacyjnej nie zawiera odpowiedniej argumentacji prawnej. Okoliczność ta przesądziła bowiem o uznaniu przez Sąd Najwyższy, że nie została spełniona przesłanka wynikająca z art. 3989 § 1 pkt 1 k.p.c.

3. Skarżąca twierdzi, że złożona przez nią skarga konstytucyjna nie jest przedwczesna, a zatem, że zarzuty skargi odnoszą się do aktualnego i realnego naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej. W jej przekonaniu nie jest bowiem dopuszczalne zainicjowanie postępowania o wynagrodzenie szkody wyrządzonej prawomocnym orzeczeniem wydanym w jej sprawie, z uwagi na brzmienie art. 4241a § 1 i 2 k.p.c.

Trybunał zaznacza jednak, że skarżąca, odwołując się do art. 4241a § 1 i 2 k.p.c., zupełnie pominęła uwagi Trybunału zawarte w zaskarżonym postanowieniu. Należy ponownie podkreślić, że roszczenie odszkodowawcze za wydanie niezgodnego z prawem orzeczenia wynika z art. 4171 § 2 zdanie pierwsze k.c. W świetle zaś art. 4241a § 1 i 2 oraz art. 4241b k.p.c. skarżąca może domagać się odszkodowania z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem bez uprzedniego stwierdzenia jego niezgodności. Po pierwsze, skarżącej nie przysługiwała skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (zob. art. 4241a § 1 k.p.c.). Po drugie, skarżąca skorzystała z przysługującej jej skargi kasacyjnej, która jednak nie została przyjęta do rozpoznania. Trybunał zwraca zatem uwagę, że przedsąd w sprawie skarżącej - wbrew jej twierdzeniom - nie jest warunkiem koniecznym wystąpienia na podstawie art. 4171 § 2 k.c. z roszczeniem odszkodowawczym przeciwko państwu za szkodę wyrządzoną wydaniem prawomocnego orzeczenia.

Wobec powyższego, Trybunał prawidłowo przyjął w postanowieniu, na które skarżąca wniosła zażalenie, że złożona skarga jest przedwczesna, co uniemożliwia wydanie w jej sprawie orzeczenia.

4. Na marginesie - odnosząc się do uwag skarżącej zawartych w zażaleniu, a dotyczących oceny orzeczenia Sądu Najwyższego wydanego w jej sprawie - skarga konstytucyjna wedle art. 79 ust. 1 Konstytucji nie jest skargą „na rozstrzygnięcie”, lecz skargą „na przepis”. Gdy przyczyną zarzucanego naruszenia jest niekonstytucyjne zastosowanie lub zinterpretowanie przepisu zgodnego z Konstytucją - skarga nie przysługuje (zob. w szczególności wyrok TK z 15 października 2002 r., SK 6/02, OTK ZU nr 5/A/2002, poz. 65).

Trybunał podkreśla, że zarzuty zawarte w zażaleniu sprowadzają się do wykazania niezgodności z Konstytucją aktu stosowania prawa, dlatego wydanie orzeczenia o skardze jest niedopuszczalne (art. 79 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).

W tym stanie rzeczy Trybunał nie uwzględnił zażalenia.

3

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: