Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15 - Ts 275/10
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 275/10
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
Opis: 
Publikacja w Z.U.Z.U. 2012 / 1B / 98

98/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 15 lutego 2012 r.

Sygn. akt Ts 275/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Liszcz - przewodnicząca

Andrzej Rzepliński - sprawozdawca

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 grudnia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Henryka P.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

1. W skardze konstytucyjnej z 20 października 2010 r. (data nadania) Henryk P. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 54-56a ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 848, ze zm.; dalej: k.p.w.), w zakresie, w jakim nie przewidują udziału obrońcy na etapie tzw. czynności wyjaśniających dokonywanych w sprawach o wykroczenia, z art. 2 w związku z art. 7 w związku z art. 31 ust. 3 w związku z art. 42 ust. 2 Konstytucji oraz z art. 6 ust. 3 lit. c Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja) oraz niezgodność § 46 zarządzenia nr 323 Komendanta Głównego Policji z dnia 26 marca 2008 r. w sprawie metodyki wykonywania przez Policję czynności administracyjno-porządkowych w zakresie wykrywania wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (Dz. Urz. KGP Nr 9, poz. 48, ze zm.) z art. 2 w związku z art. 7 w związku z art. 31 ust. 3 w związku z art. 42 ust. 2 w związku z art. 87 ust. 1 Konstytucji oraz z art. 6 ust. 3 lit. c Konwencji. Zdaniem skarżącego brak uregulowania w k.p.w. udziału obrońcy w czynnościach wyjaśniających w postępowaniu w sprawach o wykroczenia oraz wyraźne wyłączenie takiego udziału w § 46 zaskarżonego zarządzenia naruszają prawo osoby przesłuchiwanej w charakterze obwinionego, przed sporządzeniem wniosku o ukaranie, do obrony przez ustanowionego przez siebie obrońcę, a także zasadę legalizmu oraz zasady ograniczania konstytucyjnych praw i wolności. Pozostają także w sprzeczności z wymieniającym źródła prawa powszechnie obowiązującego art. 87 ust. 1 Konstytucji.

2. Postanowieniem z 9 grudnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Powodem wydania takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że wskazany przez skarżącego jako ostateczne rozstrzygnięcie o jego prawach i wolnościach w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji wyrok Sądu Rejonowego w Łodzi z 12 lipca 2010 r. (sygn. akt XVII W 409/10) uniewinniający skarżącego od zarzutu popełnienia wykroczenia nie był wydany na podstawie zaskarżonych przepisów. Wyrok ten nie dotyczył bowiem sposobu przeprowadzenia wobec skarżącego czynności wyjaśniających przed wystąpieniem z wnioskiem o jego ukaranie. Trybunał wskazał ponadto, że ostatnim rozstrzygnięciem odnoszącym się do niedopuszczenia obrońcy skarżącego do udziału w jego przesłuchaniu było pismo Komendanta Miejskiego Policji w Łodzi z 21 sierpnia 2009 r., w którym Komendant nie uwzględnił złożonej przez skarżącego skargi na sposób przeprowadzenia przesłuchania. W wypadku przyjęcia tego pisma za ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie skarżącego należałoby jednak uznać, że skarga konstytucyjna została wniesiona po upływie trzymiesięcznego terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).

3. Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł pełnomocnik skarżącego. Jego zdaniem Trybunał błędnie przyjął w zaskarżonym postanowieniu, że wyczerpanie drogi prawnej w sprawie skarżącego nastąpiło w momencie doręczenia mu pisma Komendanta Miejskiego Policji w Łodzi, gdyż nie miało ono przymiotu ostateczności z uwagi na toczące się postępowanie w sprawie o wykroczenie drogowe. Nie zawierało ponadto pouczenia o możliwości jego zaskarżenia lub jej braku. Pełnomocnik skarżącego podniósł, że przymiot ostateczności rozstrzygnięcia należy oceniać pod kątem toczącego się postępowania. Wobec skarżącego toczyło się postępowanie w sprawie o wykroczenie, i to wyrok kończący postępowanie w tej sprawie - wyrok sądu I instancji uniewinniający skarżącego - należy w przekonaniu pełnomocnika skarżącego, uznać za ostateczne rozstrzygnięcie o jego prawach i wolnościach. W zażaleniu wskazano również, że w wypadku gdyby wyrok sądu I instancji był dla skarżącego niekorzystny, mógłby on podnosić zarzut naruszenia prawa do obrony w apelacji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

4. Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają dokonanych w nim ustaleń i nie zasługują na uwzględnienie.

5. Zasadniczym powodem odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu było ustalenie, że przepisy, którym skarżący zarzuca niezgodność z Konstytucją, nie stanowiły podstawy orzeczenia wskazanego w skardze jako ostateczne rozstrzygnięcie o prawach i wolnościach skarżącego. Ustalenie to jest prawidłowe. Bezzasadne jest sformułowane w zażaleniu twierdzenie, że to sąd w powołanym wyroku decydował ostatecznie o prawidłowości działań policji w postępowaniu przeciwko oskarżonemu.

6. Bezzasadny jest również zarzut, że w zaskarżonym postanowieniu Trybunał nieprawidłowo wskazał, iż za ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie można uznać pismo Komendanta Miejskiego Policji w Łodzi z 21 sierpnia 2009 r., i to od daty jego doręczenia skarżącemu biegł termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, gdyż pismo to nie zawierało pouczenia o możliwości jego zaskarżenia lub jej braku. Trybunał stwierdza, że istnienie takiego pouczenia nie jest warunkiem uznania rozstrzygnięcia za ostateczne i ponadto zauważa, że nawet po uzyskaniu takiego pouczenia, w piśmie Komendanta Miejskiego Policji w Łodzi z 23 października 2009 r., skarżący nie zdecydował się na złożenie skargi konstytucyjnej.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

2

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: