144/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 8 lutego 2012 r.

Sygn. akt Ts 161/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Sławomira Wronkowska -Jaśkiewicz - przewodnicząca

Małgorzata Pyziak-Szafnicka - sprawozdawca

Stanisław Biernat,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 września 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Małgorzaty W.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 17 maja 2011 r. Małgorzata W. (dalej: skarżąca) wniosła o zbadanie zgodności art. 49 § 1 i art. 206 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.; dalej: k.k.w.) w związku z art. 79 § 1, art. 618 § 1 pkt 11, art. 619 § 1 i art. 627 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 2, art. 32 oraz art. 42 ust. 2 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 czerwca 2011 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez dokładne wskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności wyrażonych w art. 2, art. 32 oraz art. 42 ust. 2 Konstytucji przez zaskarżone przepisy k.k.w. oraz k.p.k. W piśmie z 20 czerwca 2011 r., będącym odpowiedzią na powyższe zarządzenie, skarżąca ponowiła argumentację zawartą w skardze konstytucyjnej.

Postanowieniem z 20 września 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Małgorzaty W. W postanowieniu Trybunał wskazał, że skarga nie spełniała wymogów formalnych, koniecznych do stwierdzenia dopuszczalności tego środka ochrony praw i wolności. W skardze nie określono przede wszystkim sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej ani nie uzasadniono tego naruszenia. Art. 42 ust. 2 Konstytucji stanowił nieadekwatny wzorzec kontroli. Pozostałe zaś postanowienia ustawy zasadniczej powołane przez skarżącą - art. 2 oraz art. 32 Konstytucji - nie mogą stanowić samodzielnych wzorców w trybie skargi konstytucyjnej. Trybunał zaznaczył również na marginesie, że zarzuty dotyczące naruszenia prawa do obrony były oczywiście bezzasadne.

Zażaleniem z 7 października 2011 r. skarżąca zaskarżyła w całości powyższe postanowienie Trybunału Konstytucyjnego, wskazując, że w wyniku wydania ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji doszło do naruszenia zasady sprawiedliwości społecznej, zasady równości oraz prawa do obrony. Zdaniem skarżącej prawidłowo określono także sposób naruszenia praw i wolności konstytucyjnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują zaś na uwzględnienie. Zdaniem Trybunału uzasadnienie zażalenia stanowi w istocie częściowe powtórzenie stanowiska zajętego w skardze konstytucyjnej. Wnosząc środek odwoławczy, skarżąca nie wskazała żadnych argumentów merytorycznych, które podważałyby prawidłowość postanowienia TK z 20 września 2011 r. i mogły prowadzić do uwzględnienia zażalenia. Trybunał Konstytucyjny uznaje zatem, że podstawy i uzasadnienie odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej sformułowane w zaskarżonym postanowieniu zachowują aktualność.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w zażaleniu, Trybunał przypomina jedynie, że ani skarga konstytucyjna, ani pismo będące odpowiedzią na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywające do usunięcia braków formalnych skargi nie zawierały prawidłowego określenia sposobu naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności skarżącej, co zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK powodowało konieczność odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał podkreślił również trafnie w zaskarżonym postanowieniu, że zasada sprawiedliwości społecznej oraz zasada równości wobec prawa nie stanowią samodzielnych wzorców kontroli w trybie skargi konstytucyjnej. Trybunał prawidłowo odniósł się w postanowieniu z 20 września 2011 r. także do zarzutu naruszenia prawa do obrony, wskazując, że art. 42 ust. 2 Konstytucji stanowił nieadekwatny wzorzec kontroli zaskarżonych przepisów k.k.w. i k.p.k., a zarzuty skarżącej należało w tym zakresie uznać za bezzasadne. Należy podkreślić jednoznacznie, że skarżąca, powołując się w zażaleniu na treść skargi konstytucyjnej, nie przedstawiła żadnych argumentów podważających ustalenia poczynione przez Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej, co powoduje konieczność nieuwzględnienia niniejszego zażalenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 20 września 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Małgorzaty W. i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.

2