Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-07 - Ts 53/09
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 53/09
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-07
Opis: 
Publikacja w Z.U.Z.U. 2012 / 1B / 13

13/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 7 lutego 2012 r.

Sygn. akt Ts 53/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Zubik - przewodniczący

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz - sprawozdawca

Teresa Liszcz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 marca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Michała K.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 21 lutego 2009 r. skarżący - Michał K. - zarzucił niezgodność § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 czerwca 1997 r. w sprawie zasad, wysokości i trybu przyznawania dodatku skarbowego niektórym pracownikom jednostek organizacyjnych kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 62, poz. 391, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 1997 r.) z art. 2, art. 24 i art. 32 Konstytucji.

Postanowieniem z 10 marca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny - na podstawie art. 47 ust. 1 w związku z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) - odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał uznał, że skarżący nie wykazał sposobu naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności. Ograniczył się jedynie do wskazania jako wzorców kontroli konstytucyjności art. 2, art. 24 oraz art. 32 Konstytucji, a zatem przepisów, z których nie wynikają ani prawa podmiotowe, ani wolności człowieka i obywatela. Wobec powyższego Trybunał stwierdził, że nie została spełniona przesłanka z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, co uzasadniało odmowę nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Za oczywiście bezzasadne uznał Trybunał zarzuty skarżącego, że kwestionowana regulacja prowadzi do obniżenia wysokości dodatku skarbowego bez podania przyczyny i uzasadnienia, co powoduje dyskryminację pracowników. Ponadto, w ocenie Trybunału Konstytucyjnego, wnoszący skargę - prowadząc polemikę z ustaleniami sądów ze sposobem interpretowania § 3 ust. 1 rozporządzenia z 1997 r., jak również krytykując postępowanie organów władzy publicznej - próbuje poddać kontroli akt stosowania (nie zaś stanowienia) prawa, co wykracza poza zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego określony w art. 188 Konstytucji.

Odpis powyższego postanowienia został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 18 kwietnia 2011 r. Pismem z 26 kwietnia 2011 r. złożono zażalenie na powyższe postanowienie.

Skarżący wskazał, że nie zgadza się ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego co do braku uzasadnienia, na czym polega naruszenie jego praw wynikających z Konstytucji, jak również braku wykazania sposobu ich naruszenia. W ocenie skarżącego „skarga zawierała wszystkie istotne składniki, które są wymagane przepisami prawa dla nadania jej dalszego biegu”, a on sam „zrealizował wszystkie wymagania stawiane przez normę art. 47 ustawy o TK”. Wnoszący zażalenie twierdzi, że „obejmowanie ochroną w trybie skargi konstytucyjnej wyłącznie praw i wolności z Rozdziału II Konstytucji stanowiłoby przejaw dyskryminacji pozostałych norm konstytucyjnych ustanawiających prawa i wolności obywatelskie. Taka redukcja norm objętych przedmiotem skargi konstytucyjnej nie jest podyktowana w żaden sposób treścią przepisów normatywnych i nie powinna korzystać z ochrony Trybunału Konstytucyjnego”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). Na etapie rozpatrzenia zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zażalenie nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Jak stanowi art. 79 ust. 1 Konstytucji stanowi ˝każdy (…) ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego˝. Oznacza t, że skarga konstytucyjna winna odpowiadać - z woli ustawodawcy konstytucyjnego - warunkom merytorycznym i formalnym opisanym w ustawie zwykłej, czyli ustawie o Trybunale Konstytucyjnym (por. J. Trzciński, uwaga 10 do art. 79 Konstytucji, [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, red. L. Garlicki, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1999-2007).

Skarga konstytucyjna stanowi sformalizowany środek prawny, służący ochronie konstytucyjnych wolności oraz praw o charakterze podmiotowym, naruszonych na skutek wydania rozstrzygnięcia na podstawie przepisu, którego konstytucyjność się kwestionuje. Z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK wynika obowiązek wskazania przez skarżącego, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób - jego zdaniem - zostały naruszone przez kwestionowane przepisy aktu normatywnego. Z kolei art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK nakłada na skarżącego obowiązek uzasadnienia zarzutów postawionych w skardze konstytucyjnej wraz z powołaniem dowodów na ich poparcie. W niniejszej sprawie - co Trybunał prawidłowo ustalił w zaskarżonym postanowieniu - przesłanka ta nie została spełniona; skarżący w petitum skargi powołał art. 2, art. 24 i art. 32 Konstytucji, jednakże w uzasadnieniu nie przeprowadził dowodu, w jaki sposób zostały one naruszone przez § 3 ust. 1 rozporządzenia z 1997 r. Ze względu na zasadę dyspozycyjności w postępowaniu przed Trybunałem (art. 66 ustawy o TK) oraz spoczywający na profesjonalnym pełnomocniku procesowym obowiązek sporządzenia skargi konstytucyjnej (art. 48 ust. 1 ustawy o TK), Trybunał Konstytucyjny nie może zastępować skarżącego w wypełnianiu jego obowiązków, od których zależy nadania dalszego biegu skardze. Trybunał przypomina jednocześnie, że ani art. 2, ani art. 32 Konstytucji nie mogą stanowić samodzielnych wzorców kontroli w postępowaniu skargowym. Odwołanie się do nich musi być poprzedzone określeniem przysługującego skarżącemu prawa lub wolności rangi konstytucyjnej, w związku z którymi zasady te zostały naruszone (por. postanowienie TK z 1 października 2003 r., SK 29/02, OTK ZU nr 8/A/2003, poz. 87 i podane tam orzecznictwo). Wymóg wskazania, a także skonkretyzowania tego prawa, spoczywa na wnoszącym skargę konstytucyjną. Polega on na wyraźnym, precyzyjnym określeniu treści podmiotowych praw skarżącego, wywodzonych z dyspozycji art. 2 oraz art. 32 Konstytucji. Jak to już podkreślano w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w sprawach ze skargi konstytucyjnej, tego rodzaju precyzyjne określenie stanowi warunek uczynienia z tych postanowień Konstytucji i proklamowanych w nich zasad konstytucyjnego wzorca do kontroli kwestionowanych przepisów (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60). Ponadto, na co Trybunał zwracał wielokrotnie uwagę, ze względu na charakter normy określonej w art. 32 Konstytucji stwierdzenie jej naruszenia nie jest możliwe przez dokonanie ˝prostego˝ zestawienia wzorca konstytucyjnego i zakwestionowanej normy podkonstytucyjnej. Niezbędne jest uwzględnienie norm podkonstytucyjnych, regulujących status prawny innych jednostek (grup jednostek) oraz porównanie (zestawienie) norm, których adresatem jest skarżący i norm adresowanych przede wszystkim do osób znajdujących się w takiej samej lub podobnej co do istotnych elementów sytuacji. Pozostające jedynie w sferze domysłów wskazanie praw, przy jednoczesnym niewykonaniu obowiązku wynikającego z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, czyni skargę niedopuszczalną.

Odnośnie do art. 24 Konstytucji, należy zwrócić uwagę, że przepis ten umiejscowiony został w Rozdziale I ustawy zasadniczej, zawierającym zasady ustrojowe. Trybunał w swoim orzecznictwie dopuszcza wprawdzie rekonstrukcję praw podmiotowych z norm określonych poza rozdziałem II Konstytucji, poświęconym wolnościom, prawom i obowiązkom człowieka i obywatela, wymaga to jednak - czego w badanej sprawie nie uczyniono - wskazania przez skarżącego treści tego prawa, nieobjętej gwarancjami wynikającymi z innych norm Konstytucji (por. wyrok TK z 29 kwietnia 2003 r., SK 24/02, OTK ZU nr 4/A/2003, poz. 33).

Należy również zauważyć, że zawarte w zażaleniu stwierdzenie dotyczące błędnego ograniczania przez Trybunał zakresu podstaw skargi konstytucyjnej wyłącznie do przepisów rozdziału II Konstytucji jest pozbawione uzasadnienia. W tym zakresie Trybunał Konstytucyjnego podkreśla, że odwoływanie się do innych - aniżeli zamieszczone w rozdziale II - przepisów Konstytucji musi być poparte szczegółowym i precyzyjnym wyjaśnieniem, jakiej treści prawo podmiotowe znajduje w nich swoją jednoznaczną podstawę normatywną. Powinność ta zyskuje na znaczeniu zwłaszcza w sytuacji, gdy podstaw tych poszukuje skarżący w normach prawnych o wysokim stopniu ogólności. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, w zaskarżonym postanowieniu zasadnie przyjęto, że skarga konstytucyjna nie doprecyzowała treści takich praw. Skarżący nie wykonał tym samym obowiązku nałożonego na niego przez ustawodawcę w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.

Biorąc wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zasadnie odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

3

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: