76/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 6 lutego 2012 r.

Sygn. akt Ts 102/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wojciech Hermeliński - przewodniczący

Małgorzata Pyziak-Szafnicka - sprawozdawca

Adam Jamróz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 sierpnia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Development Finance Europe Polska Sp. z o.o.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 19 kwietnia r. skarżąca - Development Finance Europe Polska Sp. z o.o. - zarzuciła niezgodność art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.; dalej: u.p.d.o.p.) z art. 217 w związku z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji.

Postanowieniem z 2 sierpnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny - na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 w związku z art. 47 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) - odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W ocenie Trybunału, z analizy treści skargi konstytucyjnej oraz załączonych do akt sprawy dokumentów wynikało jednoznacznie, że art. 15 ust. 1 u.p.d.o.f. nie był podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia o prawach i wolnościach skarżącej.

Odpis powyższego postanowienia został doręczony pełnomocnikowi skarżącej 9 sierpnia 2011 r. Pismem z 16 sierpnia 2011 r. pełnomocnik złożył zażalenie na postanowienie Trybunału.

Wnosząca skargę nie zgodziła się z zarzutem, iż art. 15 ust. 1 kwestionowanej ustawy nie stanowił podstawy ostatecznego rozstrzygnięcia. Ponadto, wskazała, że „zgodnie z art. 36 ust. 2 w zw. z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym sędzia Trybunału wzywa do usunięcia braków w terminie 7 dni od daty zawiadomienia. Tymczasem w Postanowieniu stwierdzono, że przedstawione w pkt 3 jego uzasadnienia okoliczności stanowią podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w oparciu o art. 47 ust. 1 w zw. z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, naruszając - zdaniem Spółki - te przepisy”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie. Zdaniem Trybunału argumenty skarżącej w istocie ograniczają się do sformułowania jedynie kilku zdań, w których nie zgadza się ona z argumentacją Trybunału przyjętą w zaskarżonym postanowieniu. Nie traci tym samym na aktualności stanowisko Trybunału Konstytucyjnego przedstawione w kwestionowanym postanowieniu, wskazujące podstawy i uzasadnienie odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Należy stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny trafnie uznał, iż kwestionowany art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. który stanowił, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 kwestionowanej ustawy, nie był podstawą decyzji organów podatkowych obu instancji, a następnie sądów administracyjnych. W konsekwencji zarzut niekonstytucyjności postawiony przez skarżącą wobec art. 15 ust. 1 wyżej wskazanej ustawy został uznany za oczywiście bezzasadny, a istota zarzutów skargi sprowadzała się - w ocenie Trybunału - do kwestionowania wadliwości podjętych w sprawie skarżącej interpretacji Ministra Finansów, a następnie wyroków sądów administracyjnych, dotyczyła zatem sfery stosowania prawa.

Trybunał Konstytucyjny jeszcze raz podkreśla, że przedmiotem spraw toczących się przed organami i sądami administracyjnymi była pisemna interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika. Skarżąca zwróciła się do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie o udzielenie interpretacji, czy ma prawo zaliczyć w całości wydatki poniesione na nabycie praw i obowiązków wspólnika (komandytariusza) w spółce komandytowej do kosztów uzyskania przychodów, jak również czy zaliczenie tych wydatków (w całości) do kosztów uzyskania przychodów powinno nastąpić w momencie uzyskania przez spółkę przychodu z udziału w przychodach spółki komandytowej w rozumieniu art. 5 kwestionowanej ustawy. W ocenie wnoszącej skargę ma ona prawo zaliczyć w całości wydatki poniesione na nabycie praw i obowiązków wspólnika (komandytariusza) w spółce komandytowej do kosztów uzyskania przychodów w momencie uzyskania przychodu z udziału w przychodach spółki komandytowej w rozumieniu art. 5 u.p.d.o.p. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Warszawie na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.; dalej: ordynacja podatkowa) postanowieniem z 31 maja 2007 r. uznał stanowisko skarżącej za nieprawidłowe. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanowieniem z 20 sierpnia 2007 r. (nr 1401/BP-I/4210-50/07/KS) zmienił powyższe postanowienie przez stwierdzenie, że wydatek na nabycie praw i obowiązków w spółce komandytowej nie stanowi dla strony kosztu uzyskania przychodu. Zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrokiem w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 1843/07), jak i Naczelny Sąd Administracyjny (wyrokiem w sprawie o sygn. akt II FSK 1096/08) podzieliły stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej. Skarżąca nie kwestionowała w postępowaniu przed organami i sądami administracyjnymi zasadności nałożenia na nią podatku dochodowego od osób prawnych oraz zaliczenia określonych wydatków do kosztów podatkowych, lecz domagała się jedynie rozpatrzenia wniosku o udzielenie interpretacji (wykładni art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.). W tym stanie rzeczy przepis art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. nie stanowił podstawy wydania ostatecznego orzeczenia wskazanego przez skarżącą, lecz był jedynie elementem stanu faktycznego, na podstawie którego rozstrzygano o zasadności jej stanowiska przedstawionego we wniosku o udzielenie interpretacji na podstawie wyżej wskazanych przepisów ordynacji podatkowej (por. postanowienie z 6 lipca 2005 r., SK 25/03, OTK ZU nr 7/A/2005, poz. 83).

W związku z powyższym trafnie Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej uznał, że skarga była niedopuszczalna.

Ponadto, Trybunał Konstytucyjny przypomina, że z przepisów ustawy o TK nie da się wyprowadzić wniosku, iż wstępna kontrola kierowanych do Trybunału skarg konstytucyjnych zawsze i bez wyjątku wymaga wezwania skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi. Pogląd skarżącej nie znajduje potwierdzenia w obecnym stanie prawnym. W postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym obowiązuje zasada ekonomiki procesowej i z punktu widzenia tej reguły należy każdorazowo oceniać zasadność wzywania do usuwania braków formalnych skargi. Istnieją przecież takie uchybienia, które są nieusuwalne, stąd niecelowe jest wzywanie do ich uzupełnienia. W związku z powyższym trudno uznać, że np. wskazanie jako konstytucyjnych wzorców kontroli przepisów, z których nie wynikają prawa podmiotowe jednostki (art. 2, art. 32 ust. 2, art. 92 ust. 1, art. 217 Konstytucji), jest formalnym uchybieniem skargi (zob. postanowienia TK z 13 września 2005 r., Ts 7/05, OTK ZU nr 6/B/2005, poz. 243 oraz 19 listopada 2007 r., Ts 152/06, OTK ZU nr 5/B/2008, poz. 195).

Z przedstawionych powodów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.

3