86/2/B/2009

POSTANOWIENIE

z dnia 15 kwietnia 2009 r.

Sygn. akt Ts 219/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska - przewodnicząca

Andrzej Rzepliński - sprawozdawca

Marian Grzybowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 września 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Renaty Majewskiej i Andrzeja Majewskiego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej, sporządzonej przez pełnomocnika skarżących, zakwestionowano zgodność z Konstytucją art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz. U. Nr 155, poz. 1287, dalej: ustawa o restrukturyzacji). Zaskarżonemu przepisowi ustawy o restrukturyzacji skarżący zarzucili niezgodność z art. 2 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji. Polegać ma ona na objęciu mechanizmem działania ustawy o restrukturyzacji wyłącznie podmiotów będących przedsiębiorcami w momencie złożenia stosownego wniosku, a także na zróżnicowaniu tego mechanizmu w zależności od rozmiaru i rodzaju restrukturyzacji.

Postanowieniem z 23 września 2008 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. Rozstrzygnięcie to było uzasadnione przedmiotem złożonej skargi, z którego wynika, że zaskarżenie nie odnosi się do regulacji pozytywnej, lecz do braku regulacji, polegającego na nieuwzględnieniu w art. 1 ust. 2 ustawy o restrukturyzacji przedsiębiorców, a w szczególności tych, którzy statusu tego nie posiadali w chwili wnoszenia wniosku o zastosowanie mechanizmu restrukturyzacji.

Na powyższe postanowienie skarżący wnieśli zażalenie, w którym stwierdzili, że skarga zawierała wszystkie wymagane prawem elementy i powinna zostać merytorycznie rozpoznana. W środku odwoławczym nie odniesiono się natomiast szerzej do argumentacji przedstawionej w zaskarżonym postanowieniu, powtórzono wywody mające przemawiać za koniecznością objęcia działaniem ustawy określonej kategorii przedsiębiorców.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Złożone żalenie nie podważyło trafności ocen w nim zawartych i z tego względu nie zasługuje na uwzględnienie.

Odniesienie się do treści wniesionego środka odwoławczego musi zostać poprzedzone wywodami dotyczącymi zasady skargowości obowiązującej w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Zgodnie z art. 66 ustawy o TK „Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi”. Zasada ta wymaga, aby sam skarżący określił akt normatywny lub jego część, które są przedmiotem postępowania. Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli. Istotne jest przy tym, że niemożliwość działania Trybunału ex officio jest aktualna we wszystkich stadiach postępowania przed tym organem. Stąd należy przyjąć, że podmiot występujący z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sam określa granice, w ramach których sprawa podlega rozpoznaniu.

Niezwykle istotną kwestią jest przy tym funkcja, jaką pełni ten środek odwoławczy. Jak wynika z treści art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK, na postanowienie w sprawie nienadania skardze dalszego biegu wnioskodawcy przysługuje zażalenie do Trybunału w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Przedmiotem zażalenia jest wydane w ramach wstępnej kontroli postanowienie dotyczące oceny strony formalnej skargi. Ze względu na to, że w przepisie tym stanowi się o postanowieniu „w sprawie nienadania dalszego biegu” skardze, należy uznać, że zażalenie może odnosić się jedynie do przedstawionych przez Trybunał Konstytucyjny argumentów przemawiających za negatywną oceną strony formalnej skargi. Zażalenie w żadnej mierze nie może więc być wykorzystywane dla formułowania ocen i postulatów ustawodawczych. Takie postępowanie musi zostać każdorazowo ocenione jako niepodważenie zasadności argumentacji zawartej w zaskarżonym postanowieniu i skutkować będzie nieuwzględnieniem zażalenia.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że zażalenie w zasadzie nie nawiązuje do treści postanowienia o odmowie nadania skardze dalszego biegu, nie odnosi się do wykazanej w tym orzeczeniu niedopuszczalności skargi na zaniechanie prawodawcze. W końcowym fragmencie zażalenia skarżący odnoszą się do zagadnienia niepełnej regulacji, jednakże ograniczają się do stwierdzenia o bezzasadnym różnicowaniu podmiotów znajdujących się w identycznej sytuacji. Argumentacja taka z pewnością nie może być uznana za wystarczającą.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.

2