20/1/B/2008

POSTANOWIENIE

z dnia 26 lutego 2008 r.

Sygn. akt Ts 208/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski - przewodniczący

Janusz Niemcewicz - sprawozdawca

Bohdan Zdziennicki,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 maja 2007 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Przedsiębiorstwo Wielobranżowe Krameko,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej skarżąca wniosła o stwierdzenie, iż art. 179 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2006 r. Nr 164, poz. 1163, ze zm.; zwana dalej p.z.p.) w zw. z art. 21a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, ze zm.; dalej: ustawa o lasach) jest niezgodny z art. 22 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji, oraz, że art. 19a ust. 1 i art. 21a ust. 1 pkt 4 ustawy o lasach są niezgodne z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji, a ponadto o stwierdzenie, że § 3 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu sporządzania planu urządzenia lasu, uproszczonego planu urządzenia lasu oraz inwentaryzacji stanu lasu (Dz. U. Nr 256, poz. 2151; zwane dalej rozporządzeniem MŚ) jest niezgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji.

Skarżąca złożyła do Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych (dalej: RDLP) wniosek o udzielenie informacji co do wszczęcia i prowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia na wykonanie projektów planów urządzenia lasu nadleśnictw Dynów, Olszyce, Radymno. W odpowiedzi na wniosek RDLP poinformowała skarżącą, że przedmiotowe zamówienie zostanie udzielone z wolnej ręki. Skarżąca wystosowała w trybie p.z.p. protest, który został uznany za oczywiście bezzasadny. Odwołanie skarżącej zostało oddalone przez Zespół Arbitrów wyrokiem z 1 lutego 2006 r. (sygn. akt UZP/ZO/0-235/06), stwierdzającym brak interesu prawnego skarżącej w rozumieniu zakwestionowanego w skardze konstytucyjnej art. 179 p.z.p. Skarżąca wniosła następnie skargę do Sądu Okręgowego w Krośnie, który działając na postawie art. 179 p.z.p. oraz zaskarżonego w skardze konstytucyjnej § 3 rozporządzenia MŚ, wyrokiem z 25 kwietnia 2006 r. (sygn. akt I Ca 134/06) oddalił apelację. Wszystkie orzekające w sprawie organy i sąd powoływały jako podstawę rozstrzygnięcia art. 21a ust. 1 pkt 4 ustawy o lasach, ustanawiający monopol przedsiębiorstwa państwowego Biura Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej (dalej: BULiGL) w zakresie sporządzania planów urządzania lasów, powodujący niemożliwość uzyskania zamówienia przez inny podmiot, w tym skarżącą.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 16 maja 2007 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazując, że art. 21a ust. 1 pkt 4 ustawy o lasach utracił moc obowiązującą na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 26 marca 2007 r. (K 29/06, OTK ZU nr 3/A/2007, poz. 30) i ponowne wydanie orzeczenia w tym zakresie jest niedopuszczalne. W odniesieniu do art. 179 p.z.p. oraz art. 19a ust. 1 ustawy o lasach Trybunał uznał, że ich zastosowanie nie prowadziło do nastąpienia opisywanego przez skarżącą naruszenia prawa podmiotowego, ponadto zaś w stosunku do art. 19a ust. 1 ustawy o lasach skarżąca domagała się zbadania ich zgodności z normami niezawierającymi określenia praw podmiotowych. Podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w przedmiocie zgodności z Konstytucją § 3 rozporządzenia MŚ stanowiła natomiast okoliczność, że skarżąca kwestionowała jedynie jego zgodność z art. 92 ust. 1 Konstytucji, określającym zasady wydawania rozporządzeń, jako aktów prawa powszechnie obowiązującego, nietworzącym jednakże konstytucyjnego prawa podmiotowego.

Opisane powyżej postanowienie skarżąca zaskarżyła zażaleniem w zakresie odmowy nadania dalszego biegu § 3 rozporządzenia MŚ, podnosząc, iż mimo niefortunnego sformułowania zarzutów skargi konstytucyjnej domagała się ona zbadania zgodności tego przepisu nie tylko z art. 92 ust. 1 Konstytucji, lecz również art. 22, art. 32 i art. 31 ust. 3 Konstytucji. Jego zastosowanie, w jej opinii, doprowadziło do naruszenia wolności działalności gospodarczej, które nie zostało wyeliminowane przez utratę mocy obowiązującej art. 21a ust. 1 pkt 4 ustawy o lasach. Skarżąca utrzymuje, iż niezależnie od faktu, że w treści skargi wskazano powołane przepisy Konstytucji jako wzorzec kontroli ustaw, to wzorzec ten ma uzasadnienie również w przypadku przepisu rozporządzenia, który regulując materię nieobjętą upoważnieniem, narusza wszystkie wskazane za wzorzec przepisy Konstytucji i dlatego uzasadnienie naruszenia tych przepisów zachowuje aktualność także w stosunku do rozporządzenia. Jego utrzymanie powoduje, że zachowana jest cała regulacja dotycząca trybu zlecania i sposobu wynagradzania BULiGL z pominięciem zasad konkurencji, to zaś ogranicza konstytucyjną zasadę wolności gospodarczej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarzut skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie. Zarówno systematyka skargi konstytucyjnej, jak i jej uzasadnienie nie dają podstaw do przyjęcia, że skarżąca domagała się w niej zbadania zgodności § 3 rozporządzenia MŚ z art. 22, art. 32 i art. 31 ust. 3 Konstytucji. Wręcz przeciwnie, petitum skargi obejmuje żądanie zbadania zgodności § 3 rozporządzenia MŚ z art. 92 ust. 1 Konstytucji, a uzasadnienie tej niezgodności koncentruje się wyraźnie wyłącznie na określeniu zakresu upoważnienia zawartego w art. 25 pkt 1 ustawy o lasach oraz porównania go z treścią zaskarżonego rozporządzenia. Skarżąca nie wskazała w skardze konstytucyjnej żadnych argumentów przemawiających za tym, że prowadzi ono do ograniczenia działalności gospodarczej, które to zarzuty w samej skardze konstytucyjnej zostały odniesione wyłącznie do przepisów rangi ustawowej. Żądanie zbadania zgodności § 3 rozporządzenia MŚ ze wskazanymi powyżej wzorcami oraz uzasadnienie naruszenia konstytucyjnie chronionej wolności działalności gospodarczej zawiera dopiero rozpatrywane zażalenie. Trybunał stwierdza, że zarzut ten został postawiony już po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wynoszącym trzy miesiące od dnia doręczenia skarżącemu ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej. Jest on bowiem zakreślony nie tylko dla formalnego wniesienia skargi konstytucyjnej, lecz również dla materialnego wskazania granic skargi konstytucyjnej, którymi Trybunał jest związany na podstawie art. 66 ustawy o TK.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

3