10/1/B/2008

POSTANOWIENIE

z dnia 23 stycznia 2008 r.

Sygn. akt Ts 118/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Wyrzykowski - przewodniczący

Marek Kotlinowski - sprawozdawca

Maria Gintowt-Jankowicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia z 17 stycznia 2007 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 stycznia 2007 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka Jarockiego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 12 maja 2006 r. zarzucono, że art. 401 pkt 1 ustawy z 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w zakresie, w jakim wyłącza prawo do wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem na tej podstawie, że w składzie sądu orzekał sędzia podlegający wyłączeniu z przyczyn innych niż na mocy ustawy jest niezgodny z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Sąd Rejonowy w Tychach 3 września 2002 r. (sygn. akt VIGC 257/02/3) wydał wyrok względem Marka Jarockiego. Wyrok ten stał się prawomocny. W skład Sądu wchodziła SSR. A Szafron. W kolejnej sprawie, w której stroną był M. Jarocki w składzie sądu zasiadała również SSR A. Szafron. W trakcie przewodu sądowego M. Jarocki złożył wniosek o wyłączenie sędziego ze względu na brak jego bezstronności. Sąd Rejonowy nie uwzględnił tego wniosku, jednak Sąd Okręgowy w postanowieniu z 6 maja 2004 r. (sygn. akt XIX. Gz. 307/04) stwierdził, że zachodzą podstawy do wyłączenia SSR A. Szafron w oparciu o art. 49 k.p.c. Wyłączenie zostało uzasadnione stosunkiem, jaki SSR A. Szafron prezentowała względem M. Jarockiego na rozprawie. M. Jarocki, powołując się na powyższe postanowienie Sądu Okręgowego, złożył skargę o wznowienie postępowania zakończonego wydaniem wyroku Sądu Rejonowego w dniu 3 września 2002 r. (sygn. akt VIGC 257/02/3). W skardze tej M. Jarocki podnosił m.in., że stwierdzony przez Sąd Okręgowy brak bezstronności SSR. A. Szafron musiał istnieć już wcześniej, miał znaczenie dla rozstrzygnięcia podjętego w innym postępowaniu, więc konieczne jest wznowienie postępowania i ponowne rozpoznanie sprawy w innym składzie. Sąd Rejonowy postanowieniem z 31 maja 2005 r. (sygn. akt VI GC 489/04/3) odrzucił skargę o wznowienie, a Sąd Okręgowy postanowieniem z 13 marca 2006 r. (sygn. akt XIX Gz 169/06) oddalił zażalenie M. Jarockiego. Oba sądy stanęły na stanowisku, że art. 401 pkt 1 k.p.c. nie daje podstaw do wznowienia postępowania w oparciu o twierdzenie, że w sprawie orzekał sędzia, który powinien zostać wyłączony na wniosek. Ponadto Sąd Okręgowy wskazał, że M. Jarocki w trakcie postępowania zakończonego wydaniem wyroku przez Sąd Rejonowy 31 maja 2002 r. mógł złożyć wniosek o wyłączenie sędziego. Z tego względu Sąd nie dopatrzył się naruszenia konstytucyjnego prawa do sądu.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 9 stycznia 2007 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego prawo do wznowienia postępowania z art. 401 ust. 1 pkt 1 k.p.c. nie mieści się w zakresie konstytucyjnego prawa do sądu. Ponadto Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że skarga konstytucyjna nie znajduje podstaw w zasadzie subsydiarności. Skarżący w postępowaniu przed sądem nie składał wniosku o wyłączenie sędziego na podstawie art. 49 k.p.c. Skoro skarżący nie skorzystał z przysługujących mu środków prawnych gwarantujących sprawiedliwe rozstrzygnięcie, nie może obecnie żądać wznowienia postępowania, powołując się właśnie na prawo do sprawiedliwego rozstrzygnięcia.

W zażaleniu z 17 stycznia 2007 r. skarżący wniósł o nadanie dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem skarżącego, sama możliwość złożenia apelacji nie gwarantuje prawa do sprawiedliwego rozstrzygnięcia w sytuacji, gdy w pierwszej instancji orzekał sędzia, który powinien być wyłączony na podstawie art. 49 k.p.c. Ponadto skarżący wskazał, że przed złożeniem wniosku o wyłączenie sędziego powstrzymywała go obowiązująca wtedy z mocy art. 53 k.p.c. możliwość orzeczenia grzywny za złożenie takiego wniosku w sposób oczywiście bezzasadny. Skarżący podkreślił ponownie, że Sąd Okręgowy w postanowieniu z 6 maja 2004 r. stwierdził brak bezstronności sędziego. Stwierdzenie to Sąd Okręgowy oparł na analizie wcześniej wydanych przez sędziego orzeczeń w sprawie skarżącego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W zażaleniu skarżący nie odniósł się do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W szczególności skarżący nie odniósł się do stwierdzenia, w myśl, którego instytucja wznowienia postępowania sądowego z art. 401 ust. 1 pkt 1 k.p.c. nie mieści się w zakresie konstytucyjnego prawa do sądu. Trybunał Konstytucyjny w niniejszym składzie potwierdza powyższe stwierdzenie oraz wynikającą z niego konsekwencję niedopuszczalności rozpoznania przedmiotowej skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny podziela również przyjętą w zaskarżanym postanowieniu wykładnię zasady subsydiarności skargi konstytucyjnej. Podnoszone w zażaleniu przyczyny niezłożenia wniosku o wyłączenie sędziego należy uznać za niezasadne. W szczególności niezłożenie takiego wniosku nie może być uzasadnione treścią art. 53 k.p.c. Jak wskazuje sam skarżący nałożenie grzywny w oparciu o wskazany przepis mogło nastąpić jedynie w sytuacji, gdy wniosek ten był bezzasadny.

Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji.