111/3/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 29 maja 2007 r.

Sygn. akt Ts 36/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz - przewodniczący

Bohdan Zdziennicki - sprawozdawca

Ewa Łętowska,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 września 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Małgorzaty Klińskiej-Thompson w zakresie określonym w tym postanowieniu,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 398³ § 3, art. 398⁹ § 1 i 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 175 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej wskazane przepisy nie gwarantują możliwości wszechstronnego rozpoznania sprawy przez Sąd Najwyższy. Ponadto pozwalają one sędziemu na arbitralną odmowę przyjęcia skargi kasacyjnej.

Postanowieniem z 18 września 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do art. 398³ § 3 i art. 398⁹ § 1 k.p.c. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego wyłączenie określonych spraw spod kontroli kasacyjnej nie narusza konstytucyjnego prawa do sądu, gdyż zakres przedmiotowy kasacji (skargi kasacyjnej) nie jest zdeterminowany konstytucyjnie. Z powyższego wynika też, że Konstytucja nie gwarantuje prawa do wszechstronnego osądu sprawy przez Sąd Najwyższy.

W zażaleniu złożonym 29 września 2006 r. skarżąca podniosła, że kasacja stanowi swoiste postępowanie trzecioinstancyjne i ma umocowanie w art. 78 Konstytucji, który to przepis dopuszcza wyjątki od zasady dwuinstancyjności. Do takich wyjątków, zdaniem skarżącej, należy instytucja kasacji. Ponadto skarżąca wskazała, że obowiązek kontroli przez Sąd Najwyższy poczynionych przez sądy powszechne ustaleń faktycznych wynika z art. 183 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zarzut sformułowany w zażaleniu oparty jest na błędnej wykładni art. 78 Konstytucji, dlatego należy go uznać za oczywiście bezzasadny. Z dyspozycji art. 78 Konstytucji wynika, że ustawodawca może ograniczyć prawo do zaskarżania orzeczeń. Wprowadzenie takiego ograniczenia jest oczywiście dopuszczalne, o ile spełnia konstytucyjne wymogi, w szczególności wymogi sformułowane w art. 31 ust. 3 Konstytucji. Innymi słowy art. 78 dopuszcza możliwość rozpoznania sprawy w postępowaniu jednoinstancyjnym. Przepis ten nie nakłada natomiast na ustawodawcę obowiązku wprowadzenia regulacji gwarantującej rozpoznanie sprawy w trójinstancyjnym postępowaniu.

Skarżący nie może też swego prawa do rozpoznania sprawy przez Sąd Najwyższy wywodzić z art. 183 Konstytucji, gdyż przepis ten nie wyraża publicznego prawa podmiotowego, w szczególności nie wyraża prawa do poddania kontroli Sądu Najwyższego ustaleń faktycznych poczynionych przez sądy niższych instancji.

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w sposób prawidłowy wskazuje niedopuszczalność jej rozpoznania w zakresie odnoszącym się do art. 398³ § 3 i art. 398⁹ § 1 k.p.c.