Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 2007-05-22 - Ts 101/06
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 101/06
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 2007-05-22
Publikacja w Z.U.Z.U. 2007 / 3B / 121

121/3/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 22 maja 2007 r.

Sygn. akt Ts 101/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Maria Gintowt-Jankowicz - przewodniczący

Wojciech Hermeliński - sprawozdawca

Marian Grzybowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 stycznia 2007 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Małgorzaty i Zbigniewa Rudzkich,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 24 kwietnia 2006 r. skarżący podnieśli zarzut, że art. 134 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603; dalej: u.g.n.) jest niezgodny z art. 21 ust. 2 Konstytucji w zakresie, w jakim wartość rynkową podlegającej wywłaszczeniu nieruchomości uznaje za słuszne odszkodowanie.

Skarżący byli właścicielami nieruchomości, która została wywłaszczona na cele budowy zbiornika retencyjnego wody na rzecz gminy Namysłów. Decyzją Starosty Namysłowskiego z 2 marca 2000 r. (sygn. akt G IV 7221/1/2000) ustalono wysokość przysługującego skarżącym odszkodowania na kwotę 5 740 zł. Po wyczerpaniu środków prawnych w toku postępowania administracyjnego i sądowo-adminstracyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał wskazaną decyzję w mocy wyrokiem z 17 listopada 2005 r. (sygn. akt I OSK 146/05).

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 4 stycznia 2007 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazując, że skarżący nie podali odmiennych niż zawarte w zaskarżonym przepisie normatywnych kryteriów oceny słuszności odszkodowania oraz przyjmując, że podnoszone w skardze konstytucyjnej zarzuty odnoszą się do praktyki stosowania prawa, a nie treści norm.

Skarżący wnieśli 17 stycznia 2007 r. zażalenie na powyższe postanowienie, wnosząc o jego uchylenie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Skarżący ograniczyli się w uzasadnieniu zażalenia jedynie do stwierdzenia, że „przy wstępnym badaniu niniejszej skargi konstytucyjnej doszło do nieścisłości, w wyniku której Trybunał odmówił nadania sprawie dalszego biegu. Skarżący w skardze konstytucyjnej powołali się na wadliwą, według skarżących, praktykę organów administracji publicznej oraz orzecznictwo sądów administracyjnych, celem wykazania, iż konstrukcja art. 134 ust. 1 i ust. 2 ustawy [...] o gospodarce nieruchomościami [...] prowadzi do orzekania w sposób niezgodny z Konstytucją, a żaden z organów i sądów orzekających mimo uzasadnionej argumentacji skarżących nie mógł zmienić orzeczenia, z uwagi na treść obowiązujących przepisów”. Tak sformułowany zarzut nie stanowi polemiki z przyczynami odmowy nadania dalszego biegu; ponadto w zażaleniu skarżący przywołują art. 134 ust. 2 u.g.n., który nie był objęty petitum skargi konstytucyjnej. Przede wszystkim jednak skarżący nie kwestionują, iż to subiektywne poczucie krzywdy stanowi jedyną przyczynę uznania przez nich wysokości przyznanego odszkodowania za niesłuszną. Wciąż aktualne jest więc stwierdzenie Trybunału, wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, że skarżący nie wskazali kryterium, zgodnie z którym powinna być ustalana wysokość odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość. Skoro skarżący stoją na stanowisku, że decyzja ustalająca wysokość odszkodowania w oparciu o zaskarżone przepisy narusza ich prawa, powinni - zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK wykazać, w jaki sposób do tego naruszenia doszło, a zatem, jakie odszkodowanie, byłoby, ich zdaniem słuszne w ujęciu konstytucyjnym.

Trybunał podtrzymuje również pogląd, że w świetle powyższego stwierdzenia odnoszącego się do braku prawidłowego wskazania naruszenia konstytucyjnego prawa skarżących, pozostałe zarzuty mogą być odczytane jedynie jako odnoszące się do wadliwej praktyki stosowania prawa, a nie treści norm. Skarżący w skardze konstytucyjnej kwestionują w szczególności fakt, że zarówno organy administracji, jak i sądy administracyjne przyjęły jako podstawę ustalenia wysokości odszkodowania operat szacunkowy sporządzony przez biegłego rzeczoznawcę, nieuwzględniający okoliczności, że nieruchomość skarżących została przekwalifikowana z rolnej w budowlaną. Twierdzą w konsekwencji, że, wadliwa ich zdaniem, opinia rzeczoznawcy przesądziła o tym, co jest słusznym odszkodowaniem. Tak sformułowane zarzuty polemizują jedynie ze stanowiskiem zajętym przez orzekające w sprawie organy administracji i sądy, nie stanowią natomiast uzasadnienia dla niezgodności zaskarżonego art. 134 ust. 1 i ust. 4 u.g.n. z Konstytucją.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

2

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: