89/2/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 25 kwietnia 2007 r.

Sygn. akt Ts 66/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Liszcz - przewodniczący

Bohdan Zdziennicki - sprawozdawca

Mirosław Wyrzykowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 lipca 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Andrzeja Puławskiego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 27 marca 2006 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności przepisu art. 11a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 556, ze zm., dalej jako p.w.k.p.k.) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony przepis art. 11a p.w.k.p.k. jest niezgodny z art. 32 i art. 45 ust. 1 Konstytucji, gdyż zezwala organom państwowym na odstępstwo od zasady równego traktowania obywateli przez władze publiczne, ograniczając prawo do rozpoznania sprawy przez właściwy sąd powszechny. Interpretacja art. 11a p.w.k.p.k. pozwalająca na przekazanie sprawy innemu sądowi równorzędnemu w celu uniknięcia przedawnienia terminów karalności określonych na podstawie art. 102 w zw. z art. 101 k.k. jest niezgodna z zasadą prawa do sądu, gdyż narusza zasadę właściwości sądu określoną przepisami kodeksu postępowania karnego, zaś zaskarżony przepis nie stanowi wyjątku od tej zasady. Przepis art. 11a p.w.k.p.k. jest niezgodny z zasadą demokratycznego państwa prawnego, gdyż nie spełnia w przekonaniu skarżącego wymogu oparcia działalności sądów powszechnych wyłącznie na prawie, które określa ich kompetencje i wyznacza granice działalności.

Postanowieniem z 25 lipca 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawą rozstrzygnięcia Trybunału było uznanie, że doszło do przekroczenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Zdaniem Trybunału analiza zarzutów podniesionych przez skarżącego wskazuje w sposób jasny i jednoznaczny, że w istocie nie są one związane z orzeczeniem Sądu Okręgowego w Ostrołęce z 2 marca 2006 r., wskazanym jako ostateczne orzeczenie w jego sprawie, lecz z postanowieniem Sądu Apelacyjnego z 6 lutego 2004 r. Zarzuty te zmierzają bowiem do wykazania, że naruszenie konstytucyjnych praw skarżącego związane było z odebraniem mu prawa do sądu właściwego przez oparcie decyzji o przekazaniu sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu na zaskarżonym przepisie art. 11a p.w.k.p.k. Tymczasem rozstrzygnięcie procesowe o przekazaniu sprawy innemu sądowi równorzędnemu zapadło na mocy postanowienia Sądu Apelacyjnego z 6 lutego 2004 r. Orzeczenie Sądu Okręgowego w Ostrołęce wydane dwa lata później, 2 marca 2006 r., w którym sąd ten wskazał na dalszą niedopuszczalność przekazania sprawy przyjętej do rozpoznania, nie oznaczało żadnej zmiany sytuacji prawnej skarżącego. Tym samym oczywiste jest, że orzeczenie to nie mogło prowadzić do naruszenia żadnego ze wskazanych przez skarżącego praw konstytucyjnych. Zarzuty skarżącego mogłyby być jedynie rozpatrywane w kontekście orzeczenia wydanego w 2004 r., w tym zakresie jednak doszło do przekroczenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Tym samym Trybunał uznał, że skarżący nie wykazał naruszenia konstytucyjnych praw i wolności w wyniku wydania orzeczenia, które wskazał jako orzeczenie ostateczne.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu wniósł skarżący. Skarżący zarzucił błędne uznanie, że doszło do przekroczenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Skarżący wskazał, że jego sytuacja prawna uległa zmianie w wyniku wydania postanowienia z 14 lutego 2006 r. przez Sąd Rejonowy w Pułtusku. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Ostrołęce z 2 marca 2006 r. skarżący został pozbawiony możliwości rozpoznania sprawy przez właściwy sąd. Tym samym termin do wniesienia skargi konstytucyjnej nie został naruszony.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.

Zarzuty sformułowane w zażaleniu, wskazujące na pozbawienie skarżącego prawa do właściwego sądu w wyniku wydania wyroku przez Sąd Okręgowy w Ostrołęce są niezasadne. Jak zasadnie wskazał to Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, merytorycznym rozstrzygnięciem w zakresie wskazania sądu właściwego do rozpoznania sprawy skarżącego było orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 6 lutego 2004 r. Postanowienie sądu apelacyjnego o przekazaniu sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu ma charakter wiążący dla sądu, któremu sprawę przekazano. Oznacza to, że sąd rejonowy nie ma kompetencji do stwierdzenia swojej niewłaściwości i przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi rejonowemu. Dlatego też postanowienie Sądu Rejonowego w Pułtusku nie wywołało skutków prawnych, a co za tym idzie postanowienie Sądu Okręgowego w Ostrołęce, uchylające bezpodstawne orzeczenie sądu niższej instancji, nie oznaczało żadnej zmiany sytuacji prawnej skarżącego. Ta została bowiem określona orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 6 lutego 2004 r. Tym samym stwierdzić należy zasadność zapatrywań Trybunału Konstytucyjnego, zawartych w zaskarżonym postanowieniu, że uznanie przez skarżącego orzeczenia Sądu Okręgowego w Ostrołęce z 2 marca 2006 r. jako ostatecznego orzeczenia w zakresie podniesionych zarzutów, jest błędne. Zarzuty podniesione przez skarżącego jednoznacznie wiążą się bowiem z postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 6 lutego 2004 r.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

2