87/2/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 27 marca 2007 r.

Sygn. akt Ts 51/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wojciech Hermeliński - przewodniczący

Jerzy Ciemniewski - sprawozdawca

Teresa Liszcz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lipca 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jarosława Świeczkowskiego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) jest niezgodny z art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącego przepis ten pozbawia go prawa do zaskarżania orzeczeń sądu.

Postanowieniem z 24 lipca 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, że zaskarżony przepis był wprawdzie podstawą wydania orzeczenia, nie stanowi jednak źródła naruszenia konstytucyjnych praw wskazanych w skardze konstytucyjnej. Skarżący zarzucił naruszenie wyrażonego w art. 78 prawa do zaskarżania orzeczeń, tymczasem art. 12 ust. 4 zaskarżonej ustawy w ogóle nie odnosi się do tej kwestii.

W zażaleniu skarżący wniósł o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zdaniem skarżącego naruszenie art. 78 Konstytucji przez zaskarżony przepis ustawy polega na tym, że nie przewiduje on możliwości odwołania się od przyznanego przez sąd odszkodowania, w sytuacji gdy zostało ono zasądzone od komornika.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona charakter indywidualny, dlatego też jej dopuszczalność jest uzależniona od wskazania przez skarżącego sposobu naruszenia jego konstytucyjnych praw. Z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika, że nie każde naruszenie praw może być przedmiotem skargi konstytucyjnej, a jedynie takie, którego źródłem jest zaskarżony akt normatywny lub jego część. Przepis wskazany w skardze konstytucyjnej stanowi źródło naruszenia praw skarżącego jedynie w sytuacji, gdy jego normatywna treść pozostaje w związku z treścią tych praw.

W niniejszej sprawie warunek ten nie został spełniony. Skarżący zarzuca, że doszło do naruszenia jego prawa do zaskarżania orzeczeń. Równocześnie jednak wskazuje na art. 12 ust. 4 ustawy z 17 czerwca 2004 r., który w ogóle do kwestii zaskarżania orzeczeń sądu się nie odnosi. Nie można, w szczególności uznać, że przepis ten zamknął skarżącemu drogę do sądu odwoławczego. W zażaleniu skarżący stwierdza, że naruszenie jego praw polega na tym, że zaskarżony przepis nie przewiduje możliwości zaskarżenia orzeczeń sądu. Taki zarzut mógłby być zakwalifikowany, jako zarzut pominięcia ustawodawczego, jednak tylko wtedy, gdyby skarżący łączył go z przepisem odnoszącym się do kwestii zaskarżalności orzeczeń. Takim przepisem we wskazanej wyżej ustawie jest art. 8 ust. 2.

Reasumując, należy stwierdzić, że w zaskarżonym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny trafnie stwierdził brak związku normatywnego między art. 12 ust. 4 ustawy z 17 czerwca 2004 r. a art. 78 Konstytucji, uznał tym samym, że przepis ten nie może stanowić źródła naruszenia prawa skarżącego do zaskarżania orzeczeń.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.