10/1/B/2007

POSTANOWIENIE

z dnia 23 stycznia 2007 r.

Sygn. akt Ts 46/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska - przewodnicząca

Janusz Niemcewicz - sprawozdawca

Marian Grzybowski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2005 o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Beaty Szypajło,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 17 marca 2005 r. skarżąca zarzuciła art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.); zwanej dalej: uppsa - sprzeczność z art. 2 oraz art. 45 ust. 1 (mylnie oznaczonym w skardze jako ust. 2) Konstytucji. Skarżąca kwestionuje odrzucenie skargi kasacyjnej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 2 lipca 2004 r. (sygn. akt 7/IV 3707/02), pomimo tego, iż § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanego dalej rozporządzeniem Rady Ministrów - stwierdza, iż wpis stały od skargi wnoszonej przez adwokata uiszcza się na wezwanie. W ocenie skarżącej brak jest podstaw do wyłączenia skargi kasacyjnej spod działania wskazanego przepisu rozporządzenia.

Niekonstytucyjność zaskarżonego przepisu uzasadniona jest we wniesionej skardze sprzecznością z powołanym powyżej przepisem rozporządzenia co stanowi, w ocenie skarżącej, naruszenie wynikającej z art. 2 zasady zaufania obywatela do państwa i tworzonego przezeń prawa oraz naruszenie zasad poprawnej legislacji. Skarżąca wskazuje także na naruszenie prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji) wynikające z odrzucenia przez orzekające w sprawie sądy skargi kasacyjnej, co pozbawiło ją prawa do rozpoznania jej sprawy przez sąd najwyższego rzędu sprawujący kontrolę instancyjną nad sądami niższej instancji.

Postanowieniem z 18 lipca 2005 r. Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując w uzasadnieniu na brak związku normatywnego pomiędzy treścią zaskarżonego przepisu a prawami konstytucyjnymi, których ochrony skarżąca pragnie dochodzić w trybie skargi konstytucyjnej.

W zażaleniu złożonym na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącej kwestionując wskazaną powyżej tezę Trybunału Konstytucyjnego przytoczył treść zaskarżonego przepisu i art. 220 § 3 uppsa oraz § 3 i § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów, stwierdzając, iż regulacja dotycząca sposobu uiszczania wpisu, określona w art. 220 § 3 uppsa oraz doprecyzowana przez § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów jest klarowna i jednoznaczna. Zaskarżony przepis „wprowadza do jednoznacznej regulacji odmienną regułę zachowania, czyniąc regulację w zakresie sposobu uiszczania wpisu nieprzejrzystą i niejasną, uzasadniając jednocześnie zarzut niezgodności z Konstytucją, w zakresie wskazanym w skardze”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 18 lipca 2005 r. był brak uprawdopodobnienia, iż to zaskarżony przepis prowadzi do naruszenia wskazanych w skardze praw. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść złożonego na powyższe orzeczenie zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów podważających zasadność wskazanej powyżej przesłanki.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż nie znajduje potwierdzenia prezentowana przez skarżącą teza o jednoznaczności § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów, zgodnie z którym: „Wpis stały od skargi wnoszonej przez adwokata lub radcę prawnego uiszcza się na wezwanie w sposób określony w ust. 1, po przekazaniu skargi sądowi”. Wskazuje na to sama treść skargi konstytucyjnej, której trzon sprowadza się do polemiki z poglądem przedstawionym w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego, który skarżąca uznaje za błędny, a zgodnie z którym wskazany przepis rozporządzenia nie odnosi się do skarg kasacyjnych. Rozbieżności w określeniu zakresu zastosowania powyższego przepisu wynikają z użycia w jego treści nie do końca precyzyjnego zwrotu „skarga”. Źródłem niejasności, mogących prowadzić do naruszenia zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przezeń prawa, jest zatem wskazany powyżej przepis rozporządzenia (na co wskazała także Trybunał Konstytucyjny orzekając jego sprzeczność z art. 2 Konstytucji w wyroku z 7 marca 2006 r., sygn. SK 11/05; OTK ZU nr 3/A/2006, poz. 27), nie zaś art. 221 uppsa. Zgodnie z powyższym przepisem „Pisma wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone, pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej”. Fakt statuuowania przez art. 221 uppsa wymogu wnoszenia opłaty od skargi kasacyjnej bez wezwania nie powinien zatem budzić niczyjej wątpliwości (zob. także wyrok TK z 7 marca 2006 r., sygn. SK 11/05; OTK ZU nr 3/A/2006, poz. 27). Podkreślić przy tym należy, iż ani we wniesionej skardze, ani w zażaleniu na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżąca nie wskazała, w jaki sposób brzmienie zaskarżonej regulacji uniemożliwia lub chociażby utrudnia jej jednoznaczną wykładnię.

Trybunał Konstytucyjny podziela także pogląd wyrażony w zaskarżonym postanowieniu, według którego skarżąca nie wykazała, w jaki sposób treść zaskarżonego przepisu doprowadziła do naruszenia prawa do sądu. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż z wywodzonego z art. 45 Konstytucji prawa do sądu nie wynika, jak twierdzi skarżąca w piśmie procesowym nadesłanym w celu uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, prawo do rozpoznania sprawy „przez sąd najwyższego rzędu, sprawujący kontrolę instancyjną nad prawidłowością orzeczeń wydanych przez sądy niższej instancji”. Prawo do kontroli orzeczeń wydanych w I instancji wynika z art. 78 Konstytucji. Jednakże nawet przyjmując, iż skarżąca chce dochodzić ochrony praw wyrażonych w tym przepisie, wskazać należy na niedostateczne wykazanie sposobu, w jaki doszło do ich naruszenia. Sam fakt odrzucenia na podstawie kwestionowanej regulacji skargi kasacyjnej ze względu na nieopłacenie wpisu nie uzasadnia jeszcze przyjęcia, na co wskazuje jednoznacznie Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu, iż doszło do naruszenia prawa do dwuinstancyjnego rozpoznania sprawy. Przyjęcie takiej tezy wymagałoby wykazania, w jaki sposób treść zaskarżonej regulacji, poprzez przykładowo wprowadzenie zbyt rygorystycznych wymogów warunkujących rozpoznanie sprawy przez sąd II instancji, narusza wskazane powyżej prawo. Ograniczenie się, jak uczynił to pełnomocnik skarżącej, do stwierdzenia, iż przepis ten stanowi podstawę do odrzucenia skargi kasacyjnej, nie stanowi jeszcze wystarczającego uzasadnienia dla istnienia naruszenia wskazanego powyżej prawa konstytucyjnego.

Na marginesie wskazać tylko należy, iż Trybunał Konstytucyjny nie kwestionuje podniesionej w skardze pewnej niekoherencji pomiędzy art. 221 a 220 § 3 upsa, która wynika nie tyle z niejednoznacznego, zdaniem skarżącej, sformułowania zaskarżonej regulacji, ile ze zbyt szerokiego ujęcia w art. 220 § 3 upsa katalogu środków odwoławczych, które podlegają odrzuceniu dlatego, iż pomimo wezwania nieuiszczono od nich należnego wpisu. Trybunał Konstytucyjny nie oceniał także zasadności wprowadzenia regulacji zawartej w zaskarżonym przepisie, tylko, zgodnie z przedmiotem skargi konstytucyjnej, ograniczył się do zbadania, czy może stanowić ona źródło niejasności w zakresie uiszczania wpisów od skarg kasacyjnych.

Niezależnie od powyższego zaznaczyć należy, iż zgodność z Konstytucją zaskarżonego art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) była przedmiotem merytorycznej kontroli Trybunału Konstytucyjnego w sprawie o sygn. SK 11/05. Wyrokiem z 7 marca 2006 r. (OTK ZU nr 3/A/2006, poz. 27). Trybunał uznał, iż wskazany przepis jest zgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji i nie jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Biorąc powyższe pod uwagę Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 18 lipca 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.

3